Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ο απόηχος της επίσκεψης Σόιμπλε

Τελικά τι ακριβώς μας έφερε, από οικονομική και πολιτική άποψη, η επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είχε δοθεί πριν την πραγματοποίηση της επίσκεψης. Τα όρια στα οποία θα κινούταν η ελληνική κυβέρνηση είχαν τεθεί εκ των προτέρων. Είχε φροντίσει η γερμανική διπλωματία και το ίδιο το υπουργείο οικονομικών. Και η κυβέρνηση τα τήρησε με μεγάλη ακρίβεια.

Φυσικά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συζητήθηκε στην κατ’ ιδίαν συνάντηση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον Σόιμπλε. Νομίζουμε, όμως, ότι δεν αλλάζουν καθόλου τα πράγματα ως προς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα απέναντι στο μεγάλο αφεντικό, τη Γερμανία, ως προς την πιστή τήρηση των συμφωνιών και των προγραμμάτων που πρέπει να εφαρμόσει η χώρα μας.

Ουσιαστικά ο Σόιμπλε δεν άφησε κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση. Ήταν τόσο σαφής ώστε δεν είχε καμία επιφύλαξη - παρά τις ανησυχίες του για την αντοχή της κυβέρνησης, να υποδεικνύει στον πρωθυπουργό της χώρας «να ξεχάσει τις εκλογές και να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματος»! Και ως αφεντικό δεν ξέχασε ακόμη να πει και τα καλά του λόγια για τον Κυρ. Μητσοτάκη, που είχε γίνει λόγος για αυτόν στο πρόσφατο Eurogroup, ως τον υπουργό που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει τις απολύσεις στο δημόσιο.

Εδώ πλέον οι έννοιες έχουν αλλάξει το νόημά τους. «Καλά λόγια» για έναν υπουργό που καμαρώνει για τις απολύσεις που θα κάνει και θα μεγαλώσει τις στρατιές των ανέργων!!!

***

Την ίδια στιγμή ο υπουργός Γιάννης Στουρνάρας ελπίζει σε ανάπτυξη για το 2014, εάν και εφόσον εφαρμοστεί το πρόγραμμα των αναδιαρθρώσεων που έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σύμφωνη γνώμη της αστικής τάξης της χώρας μας, ενώ διεθνή ινστιτούτα που παρακολουθούν την πορεία της ελληνικής οικονομίας αμφιβάλλουν για το εάν θα υπάρξει ανάπτυξη ακόμη και το 2016, με επίσημη ανεργία που θα αγγίζει το 35% (Ινστιτούτο Λεβί).

Η ανάπτυξη, λοιπόν, μετατίθεται, σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο Ινστιτούτο, για το 2017, οπότε σε αυτήν την περίπτωση η χώρα μας θα «έχει κλείσει μια δεκαετία, σχεδόν, οικονομικής κρίσης» και μάλιστα σε ένα ευρωενωσιακό περιβάλλον, που, τίποτα, με τα σημερινά δεδομένα, δεν δείχνει ότι θα υπάρξουν σημάδια οικονομικής ανάκαμψης. Πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουμε πως θα έχει αντιμετωπιστεί το μέγα θέμα των δημόσιων χρεών.

Από αυτό και μόνο αναδεικνύεται το πόσο γενικόλογη και χωρίς ουσιαστική σημασία είναι η τοποθέτηση που κάνει το Κόμμα μας «για την αναιμική ανάκαμψη, όποτε και εάν έρθει αυτή, που θα παραχωρήσει τη θέση της σε βαθύτερη κρίση»!  

Παράλληλα, το έχουμε ξαναγράψει, ο φετινός προϋπολογισμός το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, ότι πλεονάσματα δεν θα υπάρξουν, παρά μόνο με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής», πράγμα που αναγνωρίζεται πλέον και από τα φιλικά ΜΜΕ της κυβέρνησης. Τα χρηματοδοτικά κενά θα καλυφθούν μόνον και εάν εφαρμοστούν οι αναδιαρθρώσεις αλλά και εάν οι δανειστές  εξασφαλίσουν τη δυνατότητα «επιστροφής των δανεικών», όπως διευκρίνισε ο ίδιος ο Σόιμπλε.

Δεν είναι, λοιπόν, χωρίς εξήγηση οι εκτιμήσεις που γίνονται - και που πληθαίνουν, ακόμη και από κορυφαία στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων, ότι αυτό το πρόγραμμα «δεν βγαίνει» και ότι είναι καταστροφικό «όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση» (Προκόπης Παυλόπουλος). Μάλιστα ορισμένοι οικονομικοί σχολιαστές παίρνοντας υπόψη ότι το πιθανότερο είναι να μην πραγματοποιηθεί ο προϋπολογισμός, να μην επιστρέψει σε ανάπτυξη η χώρα μας το 2014, έστω και μικρή, ανεβάζουν το ύψος των χρηματοδοτικών κενών στα 30δισ. ευρώ.

Και φυσικά δεν είναι, επίσης, χωρίς σημασία ότι αυτοί που διατυπώνουν τέτοιες απόψεις, ταυτόχρονα, «κλείνουν το μάτι» προς την αμερικάνικη πλευρά και την οικονομική τους πολιτική. Οι πιο τολμηροί από αυτούς διατυπώνουν ανοιχτά την άποψη ότι η Ελλάδα έγινε «οικόπεδο της Γερμανίας» ή «η πρώτη αποικία της Γερμανίας στην Ευρώπη», ελπίζουν σε μια αλλαγή πολιτικής κάτω από την πίεση των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά πάνω στη Γερμανία.

Είναι γνωστό, επίσης,  ότι κατά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Σόιμπλε η αντζέντα δεν περιελάμβανε αποκλειστικά και μόνο τα θέματα εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής. Συζητήθηκαν ακόμη και θέματα που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, το Κυπριακό, τις εξελίξεις στη Συρία, ενεργειακά κλπ. Θέματα που θα απασχολήσουν και τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Ομπάμα στην προσεχή του επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και αναδεικνύουν το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον της Γερμανίας και των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά, ταυτόχρονα, και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

***

Αν, λοιπόν, πρέπει να πούμε μια πολιτική εκτίμηση για την επίσκεψη Σόιμπλε είναι ότι όχι μόνο δεν ανέχτηκε την οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα, αλλά «έβαλε τα δυο ποδάρια της κυβέρνησης σε ένα παπούτσι», έφτασε να της «κόψει το βήχα» ακόμη και σε κάθε σκέψη για πρόωρες εκλογές, να δεχτεί πειθήνια και απαρέγκλιτα ότι η πορεία της όποιας βοήθειας για τα χρηματοδοτικά κενά θα εξαρτηθεί από την πορεία εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών, ακόμη και η όποια πιθανότητα για ένα νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Αν, τώρα, πρέπει να κάνουμε μια οικονομική εκτίμηση, πέραν της εφαρμογής της οικονομικής μνημονιακής πολιτικής, για τα όσα οικονομικά «δώρα» μας έφερε ο Σόιμπλε πρέπει να πούμε ότι αυτά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά την προσπάθεια της Γερμανίας για μεγαλύτερη οικονομική διείσδυση στη χώρα μας. Οικονομικοί σχολιαστές τα χαρακτήρισαν ως «καθρεφτάκια» ή «τυράκια» σε ότι αφορά το ξεπέρασμα της κρίσης.

Η γερμανική KfW (η αντίστοιχη πάλαι ποτέ ΕΤΒΑ της χώρας μας) θα συνεισφέρει 100εκ ευρώ στη δημιουργία του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου την ίδια στιγμή που η χώρα μας θα συμμετάσχει με 350εκ ευρώ. Το Ταμείο αυτό χαρακτηρίστηκε ως «το μακρύ χέρι του Βερολίνου, που διεμβολίζει αδύναμες οικονομίες, βάζει στο μάτι υποδομές και χειραγωγεί τράπεζες» (Κ. Ελευθεροτυπία 21/07/2013)! Την ίδια στιγμή Η Κυριακάτικη Καθημερινή (21/07/2013) μας πληροφορεί, με την ευκαιρία της δημιουργίας του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου ότι «η ελληνική αγορά διψάει για ρευστό 20δισ. ευρώ», νούμερο που προκύπτει από μελέτη της Oliver Wyman.   

Παράλληλα η Γερμανία προωθεί στη χώρα μας τη δημιουργία περιφερειακών τραπεζών, κατά το αντίστοιχο πρότυπο των γερμανικών περιφερειακών πιστωτικών ιδρυμάτων SparKassen. Οι τράπεζες αυτές θα είναι μεν ελληνικές αλλά θα συμμετέχει και η Ένωση Περιφερειακών Τραπεζών της Γερμανίας, η παρουσία της οποίας θα είναι πολύ ισχυρή όχι μόνο λόγω της συμμετοχής της αλλά, και κυρίως, για τη μεταφορά τεχνογνωσίας. Οι τράπεζες αυτές θα δραστηριοποιηθούν στην ελληνική περιφέρεια και ειδικά στις περιοχές που το γερμανικό ενδιαφέρον είναι έντονο και γίνεται προσπάθεια να καθιερωθούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Επομένως αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η χώρα μας έχει εγκλωβιστεί για τα καλά σε μια αδιέξοδη πορεία, που πέρα από το γεγονός ότι την κρίση θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα σε μακροχρόνια βάση, αυτό είναι το πρώτο και το σημαντικότερο, παράλληλα βαθαίνει την πολιτική και οικονομική της εξάρτηση, δεν δίνεται ουσιαστικά καμία δυνατότητα να ανασυγκροτήσει την υλική της παραγωγή.

Γιατί ποιο, υποτίθεται, ότι θα είναι το επιστέγασμα αυτής της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται;

Θα είναι η χώρα μας να ξεμπλέξει από το βάρος του δημόσιου χρέους (που δεν θα ξεμπλέξει, γιατί και το 2022, στην καλύτερη περίπτωση, προβλέπεται να είναι πάνω από το 110% επί του ΑΕΠ) για να βγεί στις αγορές και να μπορεί να δανειστεί(!) και να κατορθώσει να ξαναγίνει ανταγωνιστική, ώστε να υπάρξει η ανάπτυξη.  Ανταγωνιστική, βέβαια, με μισθούς της τάξης των 400 ευρώ και ξαναμπαίνοντας σε έναν νέο κύκλο δανεισμού.

Το ερώτημα βέβαια που πρέπει να απαντηθεί είναι πάνω σε ποια υλική παραγωγική βάση θα γίνει η ανάπτυξη αφού η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας, ακόμη και την καταστροφή ενός τμήματος της αστικής τάξης. Εκτός, βέβαια, αν θεωρούνται επενδύσεις τα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας και τα φιλέτα που επιδιώκει να πάρει το ξένο κεφάλαιο «αντί πινακίου φακής». 

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται αναπαράγει τους όρους της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας και δεν της εξασφαλίζει καμία ουσιαστική αναπτυξιακή προοπτική.

***

 Αυτό το αδιέξοδο τοπίο αναδείχτηκε πλήρως και σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια με την έλευση του Σόιμπλε στη χώρα μας. Και το παραδέχονται, μέσα από τη δική τους πολιτική οπτική, και αστικά ΜΜΕ: «Η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στην Αθήνα δεν πρόσφερε τελικά τίποτε ουσιαστικό στην προσπάθεια της χώρας μας για ταχύτερη έξοδο από την κρίση. [….] Και γι’ αυτό οι τοποθετήσεις του στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη βιωσιμότητα του χρέους μας, την ανάπτυξη της οικονομίας μας, την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, αλλά και τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, όχι μόνο δεν έπεισαν τους πολίτες για την ορθότητα του γερμανικού «δρόμου» που έχει επιβληθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά αντίθετα μάλιστα ενίσχυσαν την ήδη έντονη ανησυχία ότι η πολιτική που μας έχει υπαγορεύσει το Βερολίνο είναι απολύτως αδιέξοδη» (Realnews, 21/07/2013, Ν. Χατζηνικολάου).

Την ίδια στιγμή τα σχόλια επεκτείνονται και έξω από την οικονομική πολιτική: «Τα δρακόντεια μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά αντανακλούν όχι μόνο τον ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό, αλλά και το ριζωμένο σύνδρομο εξάρτησης των ελληνικών αρχουσών ελίτ. [….] Η κρίση ανέδειξε ηγεμόνα, ο οποίος, μάλιστα, αντλεί τα οφέλη αρνούμενος τις συνακόλουθες υποχρεώσεις του ρόλου. Με άλλα λόγια, πρόκειται περισσότερο για μεταμοντέρνα αποικιοκρατία με όπλο το χρέος, παρά για κλασσική ηγεμονία. Μέσα στην υπερβολή τους, τα μέτρα για την επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα επιβεβαιώνουν σημειολογικά ότι η αρχή της ισοτιμίας των κρατών - μελών, που ήταν το θεμέλιο και η ελκτική δύναμη του ενοποιητικού εγχειρήματος, έχει ουσιαστικά καταντήσει άδειο κέλυφος» (στο ίδιο, Στ. Λυγερός).

Ορισμένοι βέβαια, μπροστά στα αδιέξοδα, δηλώνουν ότι: «Προφανώς η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί να στηριχθεί στις προοπτικές μεταβολής των συσχετισμών στην Ευρώπη και στον κόσμο. Για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να αργήσουν. Μεσοπρόθεσμα λοιπόν η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στις δικές της προσπάθειες, στις δικές της πρωτοβουλίες, στη δυνατότητά της να κινητοποιήσει τις εθνικές και κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις της» (Το Βήμα, 21/07/2013, Αν. Καρακούσης). Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό όταν η χώρα μας είναι δέσμια μιας οικονομικής πολιτικής που μας έρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας ουσιαστικός παράγοντας της οικονομικής κρίσης της χώρας μας;...

***

Μπροστά σε αυτές τις αλήθειες που διατυπώνονται από τα αστικά ΜΜΕ, και με τον τρόπο που ομολογούνται, η κυβέρνηση - δηλαδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την ίδια πολιτική, «παίζοντας», ταυτόχρονα, ανάμεσα σε Γερμανία και ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και μετά το ιδρυτικό του συνέδριο, επιβεβαίωσε τον ήδη γνωστό προσανατολισμό του, που δεν δίνει καμία ουσιαστική διέξοδο στην οικονομική κρίση της χώρας μας, κλίνοντας περισσότερο σε μια αμερικάνικη εκδοχή οικονομικής πολιτικής, που δεν αμφισβητεί ούτε το ευρώ ούτε πολύ περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «Νέα Σπορά» επανέρχεται στην άποψη που έχει διατυπώσει ότι τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας θα κριθούν από τη στάση που θα κρατήσει το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, από την πρόταση διεξόδου που θα καταθέσει. Με την προϋπόθεση ότι θα ξεπεράσει και αυτό τα αδιέξοδα της δικής του πολιτικής.

Και προς επίρρωση της άποψής μας ας δούμε πως αντιμετώπισε τον ερχομό του Σόιμπλε, γεγονός που αναδεικνύει και τα αδιέξοδα του Κόμματος. Παραθέτουμε την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ σε σχέση με τα αστυνομικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση με την ευκαιρία του ερχομού του Σόιμπλε: «Το ΚΚΕ καταγγέλλει τα μέτρα αστυνομοκρατίας, που αποφάσισε η κυβέρνηση, ενόψει της επίσκεψης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε που έρχεται στην Ελλάδα, για να στηρίξει το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Ο λαός χρειάζεται να δώσει τη δική του απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό».

Η ηγεσία του Κόμματος δεν «είδε» τίποτα άλλο πέρα από τα αστυνομικά μέτρα και τη στήριξη στο αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Δεν είδε ότι αυτά τα μέτρα αναδεικνύουν μια πολιτική στάση υποτέλειας απέναντι στον «ηγεμόνα» ή ακόμα και στο «μεταμοντέρνο αποικιοκράτη», που βλέπουν ακόμα και αστοί δημοσιογράφοι. Δεν είδε, όχι με τα αστικά μέτρα και τις αστικές ορολογίες αλλά με μαρξιστικολενινιστικά κριτήρια, τη σχέση μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης με τη χώρα μας, που παίζει ηγεμονικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπαγορεύει οικονομικές πολιτικές, στο πλαίσιο του παγκόσμιου ρόλου που θέλει να παίξει και ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Παραπέρα, αρκέστηκε να επισημάνει ότι «ο λαός χρειάζεται να δώσει τη δική του απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό», μια φράση κλισέ που επαναλαμβάνεται σταθερά και στην οποία αλλάζει μόνο ο εμπρόθετος προσδιορισμός. Μια φράση που θυμίζει έντονα μια άλλη παρόμοια φράση ότι «ο λαός χρειάζεται να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα».

Ποια απάντηση και με ποιον τρόπο θα απαντήσει ο λαός; Πως θα δράσει ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό; Αυτά δεν φαίνεται να απασχόλησαν την ηγεσία του Κόμματος για αυτόν το λόγο δεν είδαμε και καμία κινητοποίηση.

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, τη δεύτερη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ σε σχέση με την επίσκεψη Σόιμπλε:

«Βασικός στόχος της επίσκεψης Σόιμπλε είναι η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης για να επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις, δηλαδή το παραπέρα τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων στο βωμό της ανταγωνιστικότητας, που αποτελεί κοινό στρατηγικό στόχο εγχώριας και γερμανικής άρχουσας τάξης.
Η συζήτηση για την πιθανότητα νέου δανεισμού του κράτους, καθώς και για τους όρους διαχείρισης του σημερινού υπέρογκου δημοσίου χρέους, δεν αφορά την ελάφρυνση του λαού από τα βάσανά του, αλλά το μοίρασμα ζημιών και κερδών μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων και κρατών μελών της ΕΕ.
Τα σχέδια για Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο, με τη συμμετοχή της γερμανικής τράπεζας KfW, δε θα αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για τους αυτοαπασχολούμενους, που συνθλίβονται από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και την κυβερνητική πολιτική υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά μηχανισμό ενίσχυσης των εγχώριων τραπεζών και δέσμευσης μεγάλου μέρους της χρηματοδότησης του ΕΣΠΑ σε συμπράξεις ελληνικών και γερμανικών επιχειρήσεων και γενικότερα στην αύξηση της διείσδυσης του γερμανικού κεφαλαίου στην ελληνική αγορά.
Μόνο η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους μπορεί να αποτελέσει ελπιδοφόρα διέξοδο για το λαό».

Αναπάντητα ερωτήματα:

Σαφώς η γερμανική και η ελληνική άρχουσα τάξη επιδιώκουν το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Αλλά είναι μόνο αυτό; Γιατί η ελληνική άρχουσα τάξη έχει την ανάγκη της «στήριξης» του Σόιμπλε, δηλαδή της γερμανικής άρχουσας τάξης; Απλώς και μόνο γιατί έχουν «κοινό στρατηγικό στόχο»; Η ηγεσία του Κόμματος δεν άκουσε τίποτα για τις συνεχείς υπαγορεύσεις του Σόιμπλε σε σχέση με την εφαρμογή των προγραμμάτων; Δεν άκουσε τίποτα για τον αποκλεισμό κάθε ιδέας προσφυγής σε εκλογές;  Και από πότε ο Σόιμπλε μπορεί να υπαγορεύει ακόμα και σε μια αστική κυβέρνηση ενός κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης το πότε θα κάνει εκλογές; Αυτό λέγεται πολιτική εξάρτηση ναι ή όχι;

Η συζήτηση για ένα νέο δανεισμό και τη διαχείριση του δημόσιου χρέους σαφώς δεν αφορά στην ελάφρυνση του ελληνικού λαού από τα βάσανά του. Αλλά, επίσης, σαφώς δεν αφορά μόνον τα κέρδη και τις ζημιές των δανειστών. Αφορά και τη σχέση των δανειστών με τη χώρα μας. Και μέσα από αυτήν τη σχέση υπαγορεύεται εκ μέρους των δανειστών μια οικονομική πολιτική, που κατά τους αστούς σχολιαστές καταδικάζει τη χώρα μας σε «ελεγχόμενη πτώχευση διαρκείας». Η ηγεσία του Κόμματος τι ακριβώς κατανοεί; Ότι οι αστοί σχολιαστές άλλαξαν ταξική θεώρηση; Και αυτό που ομολογούν και υποστηρίζουν πως λέγεται; Λέγεται οικονομική εξάρτηση; Ναι ή όχι;

Η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου δεν αφορά στον επεκτατισμό της γερμανικής άρχουσας τάξης και δεν αποκαλύπτει την αδυναμία της ντόπιας αστικής τάξης να τροφοδοτήσει τη «δική της» ανάπτυξη; Επομένως ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη γερμανική και την ελληνική αστική τάξη, μια και οι δύο άρχουσες τάξεις διαθέτουν όλα τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά (και μάλιστα «και με το παραπάνω»), σύμφωνα με τις αναλύσεις του Κόμματος; Πως θα βγει άκρη τώρα για τις πραγματικές σχέσεις των δύο αρχουσών τάξεων, των δύο κρατών;

Καταλήγουμε:

Όλα τα παραπάνω δεν υπαγορεύουν την ανάγκη στο Κόμμα να δει με πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο την κατάθεση μιας πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, γεγονός που θα καθορίσει και τα αντίστοιχα πολιτικά του καθήκοντα;

Έχουμε την εντύπωση ότι η ηγεσία του Κόμματος παρατηρεί «αφ’ υψηλού» και από μακριά τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας, σαν τον Ξέρξη στο θρόνο του, που από τα βουνά του Αιγάλεω παρατηρούσε τη ναυμαχία στα στενά της Σαλαμίνας. Αρκείται να διατυπώνει και να επαναλαμβάνει την τελευταία φράση της ανακοίνωσης «περί κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων….» νομίζοντας ότι έτσι λύνει το πρόβλημα της κατάθεσης μιας συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση.

Εμείς απλώς θα θυμίσουμε ότι ο Ξέρξης έχασε…



Περισσότερα... "

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Για τη διέξοδο από την κρίση


Σε συνέντευξη που παραχώρησε, τελευταία, στο «Πρώτο Θέμα», ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ισχυρίστηκε ότι η πορεία της οικονομίας «δεν αμφισβητείται από πουθενά», ενώ, ταυτόχρονα, απέκλεισε κατηγορηματικά τη λήψη νέων μέτρων από το φθινόπωρο. Δεν παρέλειψε, επίσης, να επαναλάβει μια άποψή του, που την έχουμε ακούσει πολλές φορές, ότι οι εταίροι μας, από τη στιγμή που θα υπάρξουν πλεονάσματα, «δεν έχουν κανένα λόγο να μην βοηθήσουν την Ελλάδα», μάλλον εννοώντας μια νέα έκτακτη ενίσχυση ή και ένα νέο κούρεμα, στο οποίο, όμως, αντιδρά σθεναρά η Γερμανία, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή.

Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει διαβάσει(!) ούτε την τελευταία έκθεση της τρόικας από τον πρόσφατο έλεγχο που έκανε για την εφαρμογή του μνημονίου από τη χώρα μας και που κατέθεσε στο πρόσφατο Eurogroup. Η έκθεση αυτή μιλούσε για αβεβαιότητα ως προς την ικανότητα της κυβέρνησης να  εφαρμόσει τα προγράμματα που έχουν συμφωνηθεί, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων.

Να μιλήσουμε για πλάνη του πρωθυπουργού; Το βρίσκουμε εντελώς απίθανο. Να μιλήσουμε για συνειδητή παραπλάνηση του ελληνικού λαού; Το θεωρούμε απολύτως βέβαιο. Και γιατί…

Έχει «βουίξει ο τόπος» ότι ο προϋπολογισμός «δεν βγαίνει», ότι πλεονάσματα δεν θα υπάρξουν. Και αν θα υπάρξουν θα είναι πλασματικά, με δεδομένη τη στάση πληρωμών του δημοσίου προς τρίτους. Παραπέρα, το φθινόπωρο, θα επανέλθει η τρόικα και δεν θα υπάρξουν πια οι περίφημες  «ανάσες», θα τα κάνει όλα «φύλλο και φτερό» και θα βγουν στην επιφάνεια όλα τα κρυφά ελλείμματα.

Υπολογίζονται ότι οι ανάγκες για χρηματοδότηση του υπόλοιπου 2013 από τις τρύπες που θα υπάρξουν, του 2014 και 2015 ξεπερνάνε τα 10δισ. ευρώ. Το βέβαιο είναι, λοιπόν, ότι θα υπάρξουν νέα μέτρα. Σχεδόν όλοι οι οικονομικοί σχολιαστές μιλάνε για «κόλαση», την οποία τελικά δεν θα μπορέσει να την αντέξει πολιτικά ούτε και η κυβέρνηση που θα τη δημιουργήσει, εξ αιτίας των αναμενόμενων αντιδράσεων των εργαζομένων.

***

Η «Νέα Σπορά» στο αμέσως προηγούμενο άρθρο της (ανάρτηση Τετάρτη 10/07/2013, «Αυτή θα είναι η “Νέα Ελλάδα”;»), είχε μιλήσει για μια πρόταση που θα κομίσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με την ευκαιρία της επίσκεψής του στην Ελλάδα, που αφορούσε νέο δάνειο για την κάλυψη των χρηματοδοτικών κενών για τη διετία 2014 - 15, μια και η χώρα μας δεν θα μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές εξ αιτίας των υψηλών επιτοκίων, γεγονός που θα ενταφίαζε οριστικά την όποια προσπάθεια να καταστεί το δημόσιο χρέος βιώσιμο.

  Τώρα γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για αυτήν την πρόταση, που φέρει την ονομασία «προληπτικό (precautionary) πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα» και σε πρώτη φάση θα   περιλαμβάνει τα 13 δισ. ευρώ που εκτιμάται αυτή την στιγμή ότι θα «περισσέψουν» από το πακέτο των 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών» (Το Βήμα, 16/07/2013, Παπαστάθης Αργύρης).

Αυτή η πρώτη φάση αφορά «την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού στο β΄ εξάμηνο του 2014 και ενδεχομένως για ένα μέρος του 2015» (στο ίδιο).

Όλα αυτά γίνονται για να καλυφθούν, όπως ήδη αναφέραμε, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας μας, αλλά εάν και εφόσον «περισσέψουν» κεφάλαια από τα 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης, γιατί: «Υπάρχει όμως και ένας παράγοντας ρίσκου. Κύκλοι της τραπεζικής αγοράς εκτιμούν ότι το ποσό αυτό ενδέχεται να μειωθεί αν τα stress-tests που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο δείξουν ότι οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν περισσότερα από τα 37 δισ. ευρώ που έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής από το πακέτο των 50 δισ. ευρώ» (στο ίδιο).

Την ίδια στιγμή ξεκαθαρίζεται πλέον ότι μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας θα υπογραφεί η δημιουργία Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου. Σημασία έχει το ποιοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε αυτό το ταμείο. Σημαντικό ρόλο θα έχει η γερμανική επενδυτική τράπεζα KfW. Θετική στάση κρατάνε  τα Ιδρύματα Ωνάση και Νιάρχου. Έχουν ξεκινήσει επαφές με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και  Βιομηχανιών (ΣΕΒ) καθώς και με την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ). Παραπέρα λέγεται ότι το ταμείο αυτό θα στηριχτεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τη γαλλική  Caisse de depots, ενώ ενδιαφέρον έχουν δείξει η κυβέρνηση του Κατάρ και οι Ομογενείς (Hellenic Initiative).  

Δύο πράγματα αξίζουν να σχολιαστούν. Το πρώτο: Είναι πολύ καθαρό το ποιοι θα αναλάβουν την ανάπτυξη της χώρας μας. Παραπέρα. Προϋπόθεση και ρητή δέσμευση που απαιτεί η Γερμανία για τη δημιουργία του ταμείου είναι αυτό να λειτουργεί κερδοφόρα. Γίνεται κατανοητό ότι το ταμείο και οι συμμετέχοντες πάνε για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους. Το δεύτερο: Αυτό που πρέπει να σχολιαστεί είναι ότι η Γερμανία με την ίδρυση αυτού του ταμείου «βάζει για τα καλά πόδι» στη χώρα μας. Τόσο που κάποιοι που αποκαλούν την Ελλάδα «οικόπεδο της Γερμανίας» υποδεικνύουν στον πρωθυπουργό να ζητήσει τη βοήθεια των αμερικανών για να απαγκιστρωθεί η Ελλάδα από το Βερολίνο (Το Βήμα 16/07/2013, Γιώργος Μαλούχος)!!!

Βέβαια υπάρχει ένα ερώτημα για το τι κεφάλαια θα διαθέτει αυτό το ταμείο και επομένως κατά πόσο θα «βοηθήσει» στην ανάπτυξη της χώρας μας. Πάντως, από διεθνείς οίκους, υπολογίζεται πως για να «πάρει μπροστά» η οικονομία της χώρας μας έχει ανάγκη από ρευστότητα ύψους 15 έως 18δισ ευρώ.  Και αυτά τα κεφάλαια δεν υπάρχουν. Πολύ περισσότερο δεν τα διαθέτει αυτό το ταμείο. Επομένως δεν πρέπει να τρέφει κανείς και πολλές ελπίδες για την ανάπτυξη που θα προσφέρει. Αντίθετα…

Αυτό που θα συμβεί είναι ότι η Γερμανία μαζί με το σκληρό πυρήνα της αστικής τάξης της χώρας μας θα επωφεληθούν από το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και από το πολύ χαμηλό κόστος της εργατικής δύναμης στη χώρα μας.

***

Και ενώ, υποτίθεται, ότι η χώρα μας μπαίνει σε αναπτυξιακή τροχιά οι πάντες μιλάνε για την επερχόμενη κόλαση, η οποία θα επηρεάσει και τις πολιτικές εξελίξεις.

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα διάφορα πολιτικά σενάρια, που όλα περιλαμβάνουν εκλογές.  Μάλιστα λέγεται ότι υπάρχει και σενάριο για πρόωρες εκλογές, ακόμη και το φθινόπωρο (και με λίστα), που θα τις προκαλέσει για «εθνικούς λόγους» ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όχι για να τις κερδίσει αλλά για να τις χάσει. Μια επανάληψη της αποχώρησης Καραμανλή αλλά με διαφορετικό τρόπο. 

Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε έτσι κι αλλιώς μπροστά σε πολιτικές εξελίξεις. Ακόμη και φιλικά προσκείμενα προς την κυβέρνηση ΜΜΕ αναρωτιούνται αν η φανερά αδύναμη κυβέρνηση μπορεί να αντέξει το βάρος της πολιτικής που ασκεί μπροστά στις λαϊκές διαμαρτυρίες και αντιδράσεις.

Κορυφαίο ζητούμενο η διέξοδος από την κρίση. Το γεγονός, όμως, που προβάλλει όλο και πιο καθαρά είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχει μπει για τα καλά η χώρα μας. Και αυτό θα καθορίσει και τις πολιτικές εξελίξεις.

Όλα τα κόμματα προετοιμάζονται. Η Νέα Δημοκρατία πραγματοποίησε συνέδριο και μας έδωσε το στίγμα για την «Νέα Ελλάδα». Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης πραγματοποίησε συνέδριο, το ιδρυτικό του, και η πλειοψηφία προσδιόρισε την πορεία του, ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις που παρουσιάζονται στο εσωτερικό του και ανεξάρτητα από το εάν οι προτάσεις του συνιστούν μια κάποια διέξοδο από την κρίση, που κατά τη γνώμη μας σαφώς δεν αποτελούν. Το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται για συνέδριο, ενώ με πρόσφατο άρθρο του ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξεκαθάρισε τις κατευθύνσεις που θα κινηθεί, οι οποίες δεν είναι άγνωστες στον ελληνικό λαό από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση.

Αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε και να τονίσουμε για άλλη μια φορά είναι οι ανησυχίες μας για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ. Στο προηγούμενο άρθρο μας καταθέσαμε την άποψή μας ότι οι εργαζόμενοι περιμένουν πρόταση διεξόδου από την κρίση.

Στο χρονικό διάστημα που πέρασε από το 19ο Συνέδριο και μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις που σημειώθηκαν πολλά από αυτά που αποφασίστηκαν στο Συνέδριο δοκιμάστηκαν. Το συμπέρασμα είναι ότι ο πολιτικός λόγος που αρθρώνει το Κόμμα σε αυτές τις συνθήκες οξυμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι περιοριστικός και δεν γίνεται αποδεκτός από τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά και ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες της κρίσης. Καταλαβαίνουν πολύ καλά το χαρακτήρα των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Αυτό που αναζητούν είναι η διέξοδος.

Φυσικά υπάρχει πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια μέσα στον ελληνικό λαό. Για εμάς δεν θα είναι ούτε άλλοθι ούτε και επιτυχία το κάποιο «τσίμπημα» από αυτήν τη δυσαρέσκεια στις εκλογές, όποτε και αν πραγματοποιηθούν. Αν και ούτε και αυτό είναι εξασφαλισμένο. Απ’ ότι φαίνεται η πόλωση και τα διλλήματα «θα σπάσουν κόκκαλα».


Από την πλευρά μας θα επανέλθουμε στην άποψη που καταθέσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για την ανάγκη κατάθεσης πρότασης διεξόδου από την πλευρά του Κόμματος. Και θα είμαστε πολύ πιο συγκεκριμένοι, μια και διαπιστώνουμε ότι δεν κατανοούνται το ποια πρέπει να είναι τα καθήκοντα του Κόμματος σήμερα.- 
Περισσότερα... "

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Αυτή θα είναι η «Νέα Ελλάδα»;


Η τρόικα επανήλθε στη χώρα μας για το συνηθισμένο, πλέον, έλεγχο στην εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου. Διάφοροι πολιτικοί σχολιαστές μας είχαν  προειδοποιήσει ότι οι τροϊκανοί είχαν φροντίσει να στείλουν τα σχετικά τους μηνύματα, πριν την άφιξή τους, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει «καμία έκπτωση» από την πλευρά των δανειστών για τη χώρα μας. Ότι θα επιμείνουν στην υλοποίηση του μνημονίου και ότι εφόσον παρατηρούνται αποκλίσεις από την εφαρμογή του συμφωνημένου προγράμματος θα πρέπει να υπάρξουν αυτόματα συμπληρωματικά μέτρα.

Πιο συγκεκριμένα, δημοσιογραφικές πληροφορίες μας αποκάλυπταν ότι η τρόικα θα απαιτούσε νέες περικοπές στις παροχές του ΕΟΠΥΥ, νέες μειώσεις σε επιδόματα (τέκνων, ανεργίας, ΕΚΑΣ κλπ), μεγαλύτερες μειώσεις στο εφάπαξ, κατάργηση του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ σε νησιωτικές περιοχές μέχρι 3000 κατοίκους, επέκταση ακόμη και μονιμοποίηση της Ειδικής Εισφοράς Αλληλεγγύης, νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, επέκταση του τέλους επιτηδεύματος σε επαγγελματίες, αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και στις τιμές των εισιτηρίων, απελευθέρωση των απολύσεων, συγκεκριμένο πρόγραμμα για τις απολύσεις στο δημόσιο, επέκταση των απολύσεων στις τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίηση, καθιέρωση του θεσμού των mini jobs (δουλειές του ποδαριού κατά το κοινώς λεγόμενο, πρόγραμμα γερμανικής έμπνευσης και εφαρμογής - αυτή τη στιγμή στη Γερμανία πάνω από 7εκατ. εργαζόμενοι απασχολούνται με αυτόν τον τρόπο και δεν υπολογίζονται στους ανέργους). Γεγονός που σημαίνει ότι θα καθιερωθούν μισθοί των 350 ευρώ - χωρίς καμία ασφάλιση - και ότι καταργείται στην πράξη ακόμη και αυτός ο γλίσχρος κατώτατος μισθός των 586 ευρώ, αφού πλέον ο μισθός θα διαμορφώνεται με ελεύθερη διαπραγμάτευση του εργαζόμενου με τον εργοδότη σε ατομικό επίπεδο.

Όλα τα παραπάνω για να εγκριθεί η επόμενη δόση των 8.1δισ ευρώ, έστω και τμηματικά, ανάλογα με την εφαρμογή των παραπάνω μέτρων.

Την ίδια στιγμή, λεγόταν, ότι με την προσεχή επίσκεψη του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη χώρα μας, πως θα άνοιγε ο δρόμος για ένα νέο δάνειο της τάξης των 14δισ ευρώ και ότι θα υπάρξει πρόταση για επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, ώστε «να μην το  πληρώσει αυτή αλλά η επόμενη γενιά», γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα μας θα είναι εσαεί χρεωμένη και εξαρτώμενη από τους δανειστές της. Μιλάμε για την ύπαρξη ενός χρέους, που από τους οικονομικούς σχολιαστές χαρακτηρίστηκε ως «χρέος στο διηνεκές»!!!

Αυτή η πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μας πληροφορούσαν επίσης, ότι είναι μια επεξεργασμένη πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία, μάλιστα, έχει συζητηθεί και στα ανώτερα ηγετικά κλιμάκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το τι θα γίνει με το νέο (υποτιθέμενο) δάνειο και την επιμήκυνση του χρέους απομένει να το δούμε κατά την επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη χώρα μας.

Εκείνο που γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή είναι ότι κατά τη συζήτηση στο  Eurogroup της 8/7/2013 δεν εγκρίθηκαν τα 8.1δισ αλλά 6.8δισ, ότι εγκρίθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να ασκείται πλήρης έλεγχος σε κάθε κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης, ότι ασκήθηκε σκληρή κριτική στη χώρα μας για τις καθυστερήσεις στην εφαρμογή του μνημονίου, ότι ειπώθηκε ρητά ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ανοχή σε οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα.

Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που συμφωνήθηκαν δεν απέχουν πολύ απ’ όσα μας πληροφορούσαν οι διάφοροι πολιτικοί σχολιαστές και οικονομικοί συντάκτες, παρά το γεγονός ότι τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για «ανάσες» που παραχωρήθηκαν. Οι στόχοι είναι αμετάθετοι και οι πιέσεις αφόρητες. Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε (που απ’ ότι φαίνεται ήταν έτοιμο εκ των προτέρων) είναι η απόδειξη για τα παραπάνω.  

***

Στο μεταξύ οι πάντες αναγνωρίζουν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας δεν είναι καθόλου καλή, οι οικονομικοί σχολιαστές θεωρούν ότι φετινός προϋπολογισμός δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, θα υπάρξει σημαντική καθυστέρηση στα έσοδα, δεν θα υπάρξουν πλεονάσματα, όπως υποσχόταν ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Στουρνάρας και οι διεθνείς οίκοι προβλέπουν ύφεση πάνω από 5%. Ήρθε και το ΙΟΒΕ και επιβεβαίωσε με τις δικές του προβλέψεις τις αντίστοιχες προβλέψεις των διεθνών οίκων. Η ανεργία θα αυξηθεί παραπέρα. Την ίδια στιγμή όσοι ευελπιστούσαν ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα υπάρξει κάποια χαλάρωση μάλλον πρέπει να αλλάξουν γνώμη. Η γερμανική πολιτική θα γίνει ακόμη πιο σκληρή και απαιτητική ως προς την εφαρμογή του μνημονίου.

Ακόμη και κορυφαίοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης της χώρας μας ανησυχούν με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ώστε είναι αναγκασμένοι να γράφουν: «Το σκηνικό βέβαια είχε λίγο - πολύ προδιαγραφεί εδώ και μέρες, με την εμφανή πίεση της τρόικας που απαιτούσε εδώ και τώρα συγκεκριμένα μέτρα, για να δώσει την έγκριση της. Το μόνο που ενδιέφερε τους εντεταλμένους υπαλλήλους των δανειστών, αλλά φαίνεται και τους πολιτικούς προϊστάμενους τους, ήταν και είναι να βγουν συνεπείς με τα νούμερα, με τους στόχους που έχουν θέσει. Μπορεί η οικονομία να βουλιάζει στην ύφεση, μπορεί η ανεργία να έχει εκτοξευθεί σε απίστευτα ύψη, μπορεί οι πολιτικές αντοχές της κυβέρνησης να είναι στο όριο, αλλά οι κομισάριοι της τρόικας και οι προϊστάμενοι τους, δεν καταλαβαίνουν τίποτε...» (Το Βήμα, 9/7/2013).

Η ελληνική οικονομία διανύει τον έκτο χρόνο της ύφεσης. Από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου όλοι οι στόχοι που μπήκαν δεν επιτεύχθηκαν, το χρέος παρά το κούρεμα αυξήθηκε, πλεονάσματα δεν εμφανίζονται παρά την εφαρμοζόμενη σκληρή δημοσιονομική πολιτική, η λιτότητα έγινε μόνιμη κατάσταση, οι αποκλίσεις από τις προβλέψεις και τα προγραμματισμένα μέτρα έγιναν επίσης μόνιμη κατάσταση και εκεί που όλα γίνονταν για να καταστεί το χρέος βιώσιμο αυτό που προκύπτει είναι ότι η χώρα μας θα είναι χρεωμένη «στο διηνεκές».

Το γεγονός αυτό οδηγεί οικονομικούς σχολιαστές να μιλάνε πλέον για «πτώχευση διαρκείας» ή για «ελεγχόμενη χρεοκοπία διαρκείας». Η «Νέα Σπορά» πολύ έγκαιρα είχε εκτιμήσει και είχε εκφράσει την άποψη ότι η χώρα μας θα διανύσει «μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας». Επομένως η γενικόλογη εκτίμηση ότι «κάποια στιγμή θα έρθει η ανάκαμψη αλλά θα είναι αναιμική και θα αποτελεί τη βάση για μια νέα πιο βαθειά κρίση», επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, από οικονομική και πολιτική άποψη, γιατί αποφεύγει την ανάγκη άμεσης πολιτικής παρέμβασης για την κατάσταση που ήδη «τρέχει». Για να μην πούμε ότι αυτή η τοποθέτηση αποτελεί και χρήσιμο άλλοθι για την κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι η χώρα μας ήδη έχει εισέλθει στον σκληρό πυρήνα εφαρμογής του μνημονίου. Το γεγονός αυτό είναι σημαντική παράμετρος που ήδη έδειξε το πώς μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Η κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης είναι μια απόδειξη. Μπορεί, λοιπόν, να αποφέρει νέα όξυνση στην υπάρχουσα μακράς διάρκειας πολιτική κρίση με αποτέλεσμα να επιδράσει άμεσα στη σταθερότητα της νέας δικομματικής κυβέρνησης. Μια τέτοια εξέλιξη επιδρά, παράλληλα και στη στάση των κομμάτων, στην προετοιμασία τους για τις όποιες ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις.

Η χώρα μας τελεί υπό το κράτος ενός διαρκούς εκβιασμού της επόμενης δόσης, υπό το κράτος συνεχών αναδιαρθρώσεων που καταστρέφουν την κύρια παραγωγική δύναμη της χώρας, την εργατική τάξη, της ανάγκης αναδιάρθρωσης του χρέους, που ενισχύει την εξάρτησή της αλλά και δεν της επιτρέπει να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς «αγκιστρωμένου ψαριού», παρά τους αντίθετους και πομπώδεις ισχυρισμούς της κυβέρνησης.

***


Το φαινομενικά πολιτικό παράδοξο είναι ότι ενώ όλο και περισσότεροι σχολιαστές αναγνωρίζουν την αδιέξοδη πορεία που ακολουθεί η χώρα μας, ενώ όλο και περισσότεροι ασκούν δριμύτατη κριτική σε αυτήν την πολιτική, ενώ σχεδόν όλοι «τα ρίχνουν χοντρά» στην τρόικα και την αναλγησία της, ταυτόχρονα,  θεωρούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής ως τη μοναδική διέξοδο, απευχόμενοι να μην καταλήξει αυτή σε «κοινωνικές εκρήξεις». Περιορίζονται σε μια κριτική των «ιδεοληψιών» της τρόικας.  

Από την άλλη, όμως, έχουν πλήρη επίγνωση αυτής της πορείας ώστε να καταλήγουν σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις: «Η πολιτική αδυναμία των Αθηνών είναι δεδομένη, όπως και εγκλωβισμός σε υποχρεώσεις ανεκπλήρωτες. Και όσο βυθίζεται σε αυτό τον κύκλο των ανεκπλήρωτων υποχρεώσεων τόσο η κυβέρνηση θα βυθίζεται σε φαύλο κύκλο, έχοντας από τη μια τους ξένους να τη μαστιγώνουν και από την άλλη το λαό να την οικτίρει». (Το Βήμα,  8/7/2013, Αντώνης Καρακούσης).

Παρ’ όλα αυτά από την πλευρά της κυβέρνησης, το έχουμε ξαναγράψει, η πολιτική των μνημονίων είναι η πολιτική για να ξεφύγει η χώρα μας από τα μνημόνια!!! Η αντίφαση είναι τόσο προφανής που καταλήγει μονοσήμαντα σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Όλα τα μέτρα που παίρνονται ήρθαν για να μείνουν. Το αποτέλεσμα θα είναι η μακροχρόνια οικονομική στασιμότητα της χώρας μας και η εξαθλίωση των εργαζομένων, η καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων.

Αυτή θα είναι και η Νέα Ελλάδα που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός και που με τόσο εκκωφαντικό τρόπο περιέγραψε στο πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ξεκαθαρίζοντας ότι «τολμάει» να εφαρμόσει τώρα όσα δεν μπορούσε μέχρι τώρα, σαφώς υπονοώντας τα όσα δεν μπορούσε να εφαρμόσει προς όφελος της αστικής τάξης και των εταίρων, εξ αιτίας των πολιτικών συσχετισμών που υπήρχαν και της αντίστασης των εργαζομένων.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ένα γεγονός είναι βέβαιο. Με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό, εξ αιτίας του στρατηγικού του προσανατολισμού, τα πάντα θα εξαρτηθούν από τη στάση του Κόμματος. Από το ΚΚΕ.

Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι της χώρας μας δεν έχουν άλλη επιλογή. Μόνο που αυτή η ανταπόκριση από τον ελληνικό λαό, από τους εργαζόμενους, θα εξαρτηθεί από την πρόταση διεξόδου που θα καταθέσει το Κόμμα μας. Και αυτή η πρόταση περιλαμβάνει τρία σαφώς επίπεδα: 


• Την οικονομική πρόταση διεξόδου από την κρίση με κατεύθυνση το σοσιαλισμό,
• Τη σχέση του Κόμματος με την εργατική τάξη, την αλλαγή στάσης του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα, γεγονός που θα οδηγήσει στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος,
• Τις  συμμαχίες.
Ό,τι προσδιορίζει, δηλαδή, και το κομματικό μας πρόβλημα.- 



Περισσότερα... "