ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Η δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ του Κόμματος ανοίγει και επίσημα τις καθιερωμένες καταστατικές διαδικασίες για το 19^ο Συνέδριο. Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος που ακολουθεί το Κόμμα μας, τα ίδια τα κομματικά μέλη πάνω από όλους, ανέμεναν με  πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη δημοσίευση των Θέσεων.

Κεντρικό θέμα αυτού του ενδιαφέροντος, μια και το 19^ο Συνέδριο είχε ανακοινωθεί ότι θα είναι προγραμματικό, ήταν ο δρόμος που θα χαράξει το Πρόγραμμα του Κόμματος για την υλοποίηση του στρατηγικού του στόχου. Του σοσιαλισμού. Αυτό σε σχέση πάντα με τη διέξοδο από την  οικονομική κρίση - που περνάει η χώρα μας, και με τη γενικότερη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε αυτήν, αλλά και σε σχέση με την κατάσταση όπως εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, που η οικονομική κρίση διαρκεί και βαθαίνει.

Όλα τα παραπάνω σε συνάρτηση με τις εξελίξεις που σημειώνονται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό,  έτσι όπως εκφράζεται αυτός τόσο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια όσο και στη χώρα μας και στην περιοχή μας. Επίσης, σε συνάρτηση και με την ίδια την πορεία ομοσπονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και με τη δράση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, με τη δράση του ίδιου του Κόμματος, ιδιαίτερα μετά και τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, που, σαφώς, το έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση και άλλαξαν τους όρους της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή.

Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος που εκφράζονται μέσα από τη «Νέα Σπορά» δεν επιχειρούν, με το συγκεκριμένο άρθρο, να προκαταλάβουν τη γνώμη των μελών του Κόμματος για την εκτίμηση που έχουν για τις Θέσεις, που κατέθεσε η ΚΕ, παρά το γεγονός ότι ήδη έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη. Τα μέλη του Κόμματος, από τις ίδιες τις καταστατικές αρχές που διέπουν τη λειτουργία του Κόμματος, οφείλουν να μελετήσουν τις Θέσεις και να τοποθετηθούν υπεύθυνα γι αυτές στις ΚΟΒ και στα όργανα που ανήκουν. 

Το περιεχόμενο, όμως, των Θέσεων εγείρει ορισμένα ζητήματα μέγιστης πολιτικής σημασίας - που δεν είναι μόνο πολιτικής αλλά και κομμουνιστικής δεοντολογίας και ηθικής, που έχουν να κάνουν με τα παρακάτω:

1. Στο κεφάλαιο του Απολογισμού Δράσης του Κόμματος από το 18^ο στο 19^ο Συνέδριο, που καταλαμβάνει σημαντική έκταση και περιλαμβάνει τις Θέσεις 20 έως και 57, στις σελίδες 15 έως και 41, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο ΑΑΔΜ, που αποτελεί την πιο σημαντική επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος,  που ψηφίστηκε στο 15^ο Συνέδριο.

Σημειώνουμε ότι στην Πολιτική Απόφαση του 18^ου Συνεδρίου υπάρχει ρητή αναφορά στο βασικό στόχο, το ΑΑΔΜ, που ψήφισε το ίδιο το Συνέδριο: «Το 18^ο Συνέδριο του ΚΚΕ καθορίζει ως αμετακίνητο και ξεκάθαρο στόχο όλου του Κόμματος το πέρασμα στην αντεπίθεση συνολικά σε όλα τα επίπεδα, με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, με ένα Κόμμα σε πλήρη ετοιμότητα να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και στροφές της ταξικής επαναστατικής πάλης. Ένα Κόμμα πανέτοιμο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στην περίπτωση που έχουμε απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, αλλά και σε καμπές, δυσκολίες ή προσωρινά πισωγυρίσματα. Ένα Κόμμα που θα δρα αποτελεσματικά, όσο εξαρτάται από αυτό, για την προώθηση συσπειρώσεων σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία» (18^ο Συνέδριο, Ντοκουμέντα, σελ. 82-83).

•   Το ερώτημα που εγείρεται και που πρέπει να απαντηθεί από την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος προς τα μέλη του Κόμματος είναι: Γιατί στον Απολογισμό της ΚΕ δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σχετικά με την αποτυχία της ηγεσίας του Κόμματος - μετά από 16 χρόνια, για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ, του άμεσου βασικού στόχου, που είχε τεθεί από το 15^ο Συνέδριο με ευθύνη της ίδιας της ηγεσίας; Κατ’ επέκταση, πως θα τοποθετηθούν τα μέλη του Κόμματος απέναντι στον απολογισμό, αφού αυτός παραλείπει την κεντρικότερη επεξεργασία του Κόμματος, που επιβεβαιώνεται και επικυρώνεται από όλα τα Συνέδρια μέχρι και το 18^ο Συνέδριο, αφού δεν αναφέρονται καν οι λόγοι αυτής της παράλειψης;

2. Στο κεφάλαιο Τα Βασικά Καθήκοντα του Κόμματος έως το 20^ο Συνέδριο και στις Θέσεις 58 έως και 69, στις σελίδες 41 έως και 51, περιγράφεται η Λαϊκή Συμμαχία, που τοποθετείται στη θέση του ΑΑΔΜ, χωρίς να αναφέρονται οι όροι και τα κριτήρια που επέβαλαν αυτήν την αντικατάσταση. Προφανώς πρέπει να υποθέσει κανείς, «λογικά», ότι κάτι άλλαξε στις συνθήκες της χώρας μας, κάτι το πολύ σημαντικό και εξαιρετικό, που οδήγησε την ΚΕ να προχωρήσει σε αυτήν τη νέα επεξεργασία, γιατί το ισχύον, ακόμα, Πρόγραμμα του Κόμματος δεν μιλάει για τη Λαϊκή Συμμαχία.

Αυτό το οποίο, όμως, είναι εξαιρετικό και σημαντικό για την ηγεσία του Κόμματος, για το οποίο μπορεί να τις δίναμε και δίκιο αν μας το εξηγούσε και δικαιολογούσε την αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από τη Λαϊκή Συμμαχία, παραμένει άγνωστο, μυστηριώδες και επομένως απρόσιτο για τα μέλη του Κόμματος.

Έτσι η κατάσταση για τα μέλη του Κόμματος γύρω από το ΑΑΔΜ είναι η εξής: Στον Απολογισμό δεν υπάρχει τίποτα που να αφορά στο ΑΑΔΜ. Στον Προγραμματισμό, επίσης, δεν υπάρχει τίποτα που να αφορά στο ΑΑΔΜ. Δηλαδή, μετά από 16 χρόνια παρουσίας του ΑΑΔΜ στην καθημερινή ζωή των μελών του Κόμματος, ξαφνικά, αυτά μένουν αποσβολωμένα, γιατί διαπιστώνουν ότι αγωνίζονταν για κάτι που νόμιζαν ότι υπάρχει και τώρα πρέπει να νομίζουν ότι δεν υπάρχει. Το ΑΑΔΜ, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκε με την ηγεσία σε θέση ταχυδακτυλουργού. Και χωρίς καμιά εξήγηση, γιατί οι ταχυδακτυλουργοί, ντε φάκτο, δεν δίνουν εξηγήσεις. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι μας ανατριχιάζει τόσο το μυστήριο όσο και το τέλος του ΑΑΔΜ, ως πολιτική πρακτική - στο πλαίσιο της κομμουνιστικής λειτουργίας, δεοντολογίας και ηθικής, στη στάση της ηγεσίας του Κόμματος.

•   Με βάση τα παραπάνω το συνολικό ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί η ΚΕ περνάει με τέτοιο σιωπηλό τρόπο, για να μην πούμε «στη ζούλα» στην κυριολεξία, το ζήτημα του ΑΑΔΜ και πως θα διεξαχθεί η συζήτηση τόσο στις ΚΟΒ όσο και μεταξύ των αντιπροσώπων στο Συνέδριο γύρω από αυτό το ζήτημα; 

3. Στην απάντηση που έδωσε η Συντακτική Επιτροπή του Ριζοσπάστη για λογαριασμό της ηγεσίας στη «Νέα Σπορά», σε σχέση με το ίδιο θέμα, το ΑΑΔΜ, μας κατηγορούσε, με πρωτοφανείς υβριστικούς χαρακτηρισμούς - για τους οποίους θα αποφύγουμε να κάνουμε αναφορά αυτήν τη στιγμή, ότι υπονομεύουμε το ΑΑΔΜ και το ίδιο το Κόμμα και ότι είμαστε εμείς που αρνούμαστε στην ουσία τις επεξεργασίες του 15^ου Συνεδρίου του Κόμματος!!!

Από τότε δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες και αποκαλύπτεται τώρα, με τη δημοσίευση των Θέσεων, πως αν κάποιος δεν πίστευε και δεν υπερασπιζόταν το ΑΑΔΜ αυτός ήταν η ηγεσία του Κόμματος. Και όχι μόνο δεν το πίστευε και δεν το υπερασπιζόταν, αλλά παραπλανούσε συνειδητά τα μέλη του Κόμματος για το αντίθετο. Από εδώ προκύπτει το συμπέρασμα ότι εάν δεν προχώρησε η δημιουργία του ΑΑΔΜ και το Κόμμα έμεινε μόνο «στα φύτρα» του Μετώπου αυτό οφείλεται στην ίδια τη στάση της ηγεσίας.

Η «Νέα Σπορά» απάντησε με τρία συνεχόμενα άρθρα της και απέδειξε την παραποίηση που επιχειρούσε και διέπραττε τότε στο Πρόγραμμα η ΣΕ του Ριζοσπάστη και η ηγεσία του Κόμματος. Σήμερα, τα μέλη του Κόμματος διαθέτουν όλες τις αποδείξεις για τον «άταφο νεκρό» που λέγεται ΑΑΔΜ.

•   Το ερώτημα είναι: Πως θα δικαιολογήσει στα μέλη του Κόμματος για ότι έπραξε εν γνώσει της ότι δεν λέει την αλήθεια και με ποιο κύρος θα σταθεί απέναντί τους;

4. Είναι φανερό ότι τώρα αποκαλύπτεται η συνολική πρακτική της ηγεσίας. Ο απαράδεκτος ηγετικός φραξιονισμός με βάση τον οποίο λειτουργούσε τόσα χρόνια η ηγεσία του Κόμματος. Αποκαλύπτεται ο σε βάθος και ανοιγμένος στο χρόνο μεθοδευμένος σχεδιασμός, που απέκρυπτε συστηματικά η ηγεσία του Κόμματος, σε σχέση με το ίδιο το Πρόγραμμα του Κόμματος. Του κορυφαίου ντοκουμέντου του Κόμματος.

Τα «γραπτά μένουν» και από αυτά αποδεικνύεται ο ισχυρισμός μας. Τα παραθέτουμε:

Στο Σχέδιο του νέου Προγράμματος και συγκεκριμένα στον πρόλογο διαβάζουμε: «Το ΚΚΕ ανασυγκροτήθηκε οργανωτικά, ιδεολογικά, προγραμματικά σε όλη τη νέα περίοδο της Ιστορίας του, στηριγμένο στα πέντε Συνέδρια που μεσολάβησαν. Προϊόν αυτής της πορείας είναι το Σχέδιο Προγράμματος που θέτει η ΚΕ στον προσυνεδριακό διάλογο για το 19^ο Συνέδριο, το οποίο αναπτύσσει τη συνολική στρατηγική του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό και τα βασικά καθήκοντα της ταξικής πάλης».

Παράλληλα παραθέτουμε την άποψη, που είχε διατυπώσει στέλεχος του Κόμματος στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15^ο Συνέδριο, μέλος της ΚΕ τότε, μέλος του ΠΓ σήμερα: «Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν κανείς δέχεται ή αρνείται το α - α μέτωπο πάλης, σαν άμεσο πολιτικό στόχο του ΚΚΕ. Το ζήτημα είναι τι περιεχόμενο του δίνει κανείς και αν, από το Σχέδιο Προγράμματος της ΚΕ, αφήνονται περιθώρια διαφορετικών προσεγγίσεων. Και ήδη έχουν εκφραστεί, περισσότερο ή λιγότερο καθαρά, απόψεις περί του α - α μετώπου, που διαχωρίζουν σε κομμάτια ασύνδετα την πολιτική του ΚΚΕ. Δηλαδή, από τη μια η άμεση, η αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πολιτική, από την άλλη ο στρατηγικός στόχος, ο σοσιαλισμός.

Σε αυτό το έδαφος ανατρέπεται το ταξικό κοινωνικό - πολιτικό περιεχόμενο του α - α μετώπου, γιατί: Αποσυνδέεται από την πάλη για την επαναστατικοποίησή του. Και ακόμα, πιο άμεσα δίνεται προβάδισμα στην πολιτική συμφωνία κορυφών για τη συγκρότησή του. Σταδιοποιούνται οι στόχοι του μέσα από την αυτόνομη προβολή διεκδίκησης μιας ανάλογης κυβέρνησης.

Εννοείται η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με κυριαρχία μικροαστικών - ρεφορμιστικών κομμάτων, που θα έχει αναδειχτεί από αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες (στις οποίες δεν μπορεί να κυριαρχεί το ΚΚΕ), αντικειμενικά δε θα έχει ούτε το στόχο, ούτε τη θέληση, ούτε τη δυνατότητα να εκφράζει την ανατροπή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Εάν μια φορά είναι ουτοπική η υιοθέτηση του επαναστατικού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού σταδίου και του ανάλογου ενδιάμεσου κράτους (ενδιάμεσο στο καπιταλιστικό και στο επαναστατικό εργατικό), η αυτονόμηση της αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής του μετώπου και της διεκδίκησης ανάλογης κυβέρνησης έξω από τις διαδικασίες επαναστατικοποίησης του μετώπου, για κατάκτηση - λύση του προβλήματος της εξουσίας, είναι θέση ρεφορμιστική και επικίνδυνη.

Το ανάλογο κεφάλαιο του νέου προγράμματος πρέπει ν' απαλλαγεί από μονοπάτια που θα στήριζαν κάτι τέτοιο» (Ελένη Μπέλλου, Προσυνεδριακός διάλογος για το 15^ο Συνέδριο, 13/04/1996).

Από το παραπάνω απόσπασμα καταλαβαίνουμε αμέσως τι ακριβώς «έτρεχε» και τι εκφραζόταν από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου για το 15^ο Συνέδριο του Κόμματος από ορισμένα στελέχη: Υπήρχε η άποψη ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος το ΑΑΔΜ να αυτονομηθεί από την ενιαία επαναστατική διαδικασία και να αποτελέσει ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Έτσι προκύπτει η λογική για τα «ασύνδετα κομμάτια» της πολιτικής του Κόμματος, «από τη μια η άμεση, η αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πολιτική, από την άλλη ο στρατηγικός στόχος, ο σοσιαλισμός».

Ο κίνδυνος αυτός εντοπιζόταν στη δημιουργία κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, την οποία (κυβέρνηση) η άποψη αυτή την έβλεπε, εντελώς αυθαίρετα και ανεπίτρεπτα, ως προϊόν αποκλειστικά και μόνο κυριαρχίας των μικροαστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων και ως προϊόν συμφωνίας κορυφών!

Θυμίζουμε με την ευκαιρία ότι τη χρονική εκείνη περίοδο το Κόμμα είχε μπει σε σαφώς ανοδική πορεία, οργανωτική και εκλογική, ενώ οι ρεφορμιστικές και μικροαστικές δυνάμεις, δηλαδή ο τότε ΣΥΝ, παιδευόταν για την είσοδό του στη βουλή, γεγονός που η διάρκειά του κράτησε μέχρι και τις εκλογές του 2009. Θυμίζουμε, επίσης, ότι το 15^ο Συνέδριο τοποθετήθηκε για τον πολιτικό χαρακτήρα του ΣΥΝ και για όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και τη σχέση τους με το ΑΑΔΜ.

Η άποψη αυτή δεν αρνιόταν το ΑΑΔΜ ευθύς εξ αρχής ούτε τον άμεσο χαρακτήρα της. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα: «Σωστά μπαίνει στο Σχέδιο Προγράμματος η συγκέντρωση δυνάμεων και η διαμόρφωση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, ως το άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ. Με την έννοια ότι: Απαντά στο σήμερα, με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς και τα προβλήματα, για τη συσπείρωση των ανάλογων κοινωνικών δυνάμεων, της ενιαιοποίησης της πάλης τους ενάντια στις πολιτικές που υπηρετούν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Συνιστά πεδίο σφυρηλάτησης κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης με άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, για ταξικές συγκρούσεις με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό» (Στο ίδιο).

Δεν ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή να ασχοληθούμε με την ειλικρίνεια του παραπάνω αποσπάσματος, γιατί το πραγματικό γεγονός, που έζησε όλο το κομματικό δυναμικό, είναι ότι από το 16^ο Συνέδριο και μετά αρχίζει με τη μέθοδο του «προγραμματικού εμπλουτισμού» το βαθμιαίο «ξήλωμα» του ΑΑΔΜ. Στο 19^ο Συνέδριο απλώς προτείνεται ο επίσημος ενταφιασμός του. Επαφίεται στα μέλη του Κόμματος εάν τον αποδεχτούν.

Η «Νέα Σπορά» δεσμεύεται ότι θα επανέλθει σε αυτό το θέμα και θα το αναλύσει ακόμη περισσότερο, γιατί μέσα από αυτό αναδεικνύεται η σχέση της Τακτικής με τη Στρατηγική, ένα ζήτημα που στην κυριολεξία έχει ταλανίσει το Κόμμα από μακρού χρόνου και που εμφανίζεται και πάλι σε όλο το «μεγαλείο» του.

Αυτή τη στιγμή περιορίζεται μόνο στο να εντοπίσει την αρχή και το τέλος της «ιστορίας» του ΑΑΔΜ, από πού ξεκίνησε και πως κατέληξε. Παραπέρα, να εντοπίσει τα προβλήματα που δημιουργούνται για την ίδια τη διαδικασία της συζήτησης των Θέσεων στον προσυνεδριακό διάλογο και της τοποθέτησης των κομματικών μελών στις ΚΟΒ.

5. Στις Θέσεις η ηγεσία του Κόμματος ενσωματώνει όλη την επιχειρηματολογία, που χρησιμοποίησε μέχρι τώρα, για να δικαιολογήσει τα εκλογικά αποτελέσματα, ιδιαίτερα το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης του Ιούνη. Το κύριο επιχείρημα που χρησιμοποιεί είναι ότι αρνήθηκε να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης και ότι η στάση της αυτή είναι «παρακαταθήκη για το μέλλον».

•   Στο πλαίσιο αυτής της επιχειρηματολογίας, που επιστρατεύει η ηγεσία του Κόμματος, οφείλει να απαντήσει στο παρακάτω ερώτημα: Δέχτηκε η ηγεσία του Κόμματος κάποια επίσημη πρόταση για συμμετοχή σε κυβέρνηση κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, μετά τις εκλογές της 6^ης του Μάη, γιατί για τις εκλογές της 17^ης του Ιούνη τέτοιο θέμα δεν υπήρχε, και εάν δέχτηκε ποιος αρχηγός αστικού κόμματος της απηύθυνε αυτήν την πρόταση και γιατί το απέκρυψε από τα μέλη του Κόμματος;

Αυτό που γνωρίζουν τα μέλη του Κόμματος είναι ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν μπήκε στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, επομένως ήταν αδύνατον να της απευθυνθεί και η οποιαδήποτε επίσημη πρόταση. Δημόσια δεν διατυπώθηκε καμία ανάλογη πρόταση και από κανέναν αρχηγό αστικού κόμματος, που, μάλιστα, εξαιρούσαν το ΚΚΕ ευθύς εξ αρχής εξ αιτίας της θέσης του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό που, επίσης, γνωρίζουν τα μέλη του Κόμματος είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που διατυπώθηκε και προεκλογικά και μετεκλογικά, πάντα σε σχέση με τις εκλογές της 6^ης του Μάη, για «αριστερή κυβέρνηση».

Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα για να πλαγιοκοπήσει τις δυνάμεις του ΚΚΕ και που ο χειρισμός που έκανε η ηγεσία του Κόμματος ήταν τόσο απαράδεκτος, που  επέτρεψε στο ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει αυτήν την πλαγιοκόπηση και έτσι το Κόμμα να χάσει σημαντικές δυνάμεις προς αυτόν. Η ηγεσία του Κόμματος υποτίμησε φανερά την απήχηση της Αριστερής  Κυβέρνησης, σε μια στιγμή που οι λαϊκές μάζες βρίσκονταν σε κίνηση και εγκατέλειπαν το δικομματισμό, με αποτέλεσμα να μην επιχειρήσει καθόλου να δώσει το πραγματικό περιεχόμενο μιας κυβέρνησης σύμφωνα με το Πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου - μιας κυβέρνησης του ΑΑΔΜ - και έτσι να γυρίσει «καπάκι» την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και με αυτόν τον τρόπο να του επιστρέψει και τη δημαγωγία του, ως πολιτικό μπούμερανγκ. Είναι κι αυτό μια πρόσθετη απόδειξη της υπονόμευσης του ΑΑΔΜ και της στρεβλής κατανόησής του.

Σε αυτήν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για Αριστερή Κυβέρνηση - και όπως την κατανοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του Κόμματος απάντησε ευθύς εξ αρχής «όχι», δηλαδή, ΠΡΙΝ τη διεξαγωγή των εκλογών της 6^ης του Μάη, και ΣΩΣΤΑ έκανε. Άλλωστε τα αποτελέσματα των εκλογών απέδειξαν ότι τέτοιο θέμα δεν υπήρχε - ακόμη και εάν το ήθελε το ΚΚΕ, μια και τα ίδια τα αποτελέσματα δεν «έδιναν» την περίφημη «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ και αποκάλυπταν το δημαγωγικό της χαρακτήρα. Και για έναν άλλο λόγο παραπάνω δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες εκείνη την περίοδο. Και αυτό ήταν απόλυτα σαφές γεγονός και προέκυπτε από την ίδια του τη στάση. Καλλιεργούσε εντυπώσεις.

•   Το ερώτημα είναι:

Α. Αφού δεν υπήρχε επίσημη πρόταση για συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης από κανένα αστικό κόμμα (γιατί θα έπρεπε να ενημερώσει τα μέλη του Κόμματος η ηγεσία του και να πάρει τη γνώμη τους).

Β. Αφού κανένα μέλος του Κόμματος δεν εγκάλεσε την ηγεσία για το «όχι» που είπε στο ΣΥΡΙΖΑ.

Γ. Αφού τα μέλη του Κόμματος (και πιο έντονα οι ψηφοφόροι του) την εγκάλεσαν για το ακριβώς αντίθετο, γιατί δεν πρόβαλε την προγραμματική πρόταση του 15^ου Συνεδρίου, μια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ.

ΤΟΤΕ, πως η ηγεσία του Κόμματος επιχειρηματολογεί, στηρίζει και ερμηνεύει την πολιτική της στάση πάνω σε ένα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ θέμα, το οποίο, μάλιστα, το θεωρεί και ως παρακαταθήκη για το μέλλον του Κόμματος; Ως εκ τούτου, πως τα μέλη του Κόμματος και με ποιο τρόπο θα τοποθετηθούν πάνω σε κάτι που δεν υπήρξε ποτέ;

Βρισκόμαστε μπροστά στο σπάνιο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο ένα ζήτημα το οποίο ήταν υπαρκτό (το ΑΑΔΜ) για 16 ολόκληρα χρόνια, ξαφνικά, ως δια μαγείας, να μην υπάρχει πια και ένα ζήτημα το οποίο είναι ανύπαρκτο πάλι ξαφνικά και πάλι ως δια μαγείας να υπάρχει και μάλιστα να αναπτύσσεται και επιχειρηματολογία που θεωρείται και παρακαταθήκη για το μέλλον!!!

Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στην ηγεσία του Κόμματος ότι βρισκόμαστε μπροστά στο Συνέδριο του Κόμματος και ότι οι ταχυδακτυλουργίες, οι μαγικές εξαφανίσεις και οι εξίσου μαγικές εμφανίσεις αφορούν άλλους χώρους στους οποίους εξασκούνται και εμφανίζονται, μπροστά στο θεάμον κοινό, ακροβάτες, κλόουνς, ταχυδακτυλουργοί κλπ… κλπ …!!!

6. Η ηγεσία του Κόμματος δεν χάνει ευκαιρία να αξιοποιεί απόψεις, στην κυριολεξία «δεξιές πάσες», διατυπωμένες από αρθογράφους που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται το ΑΑΔΜ ή οι σκέψεις τους έχουν ως βάση το ΑΑΔΜ και το ρόλο που θα έπαιζε αυτό στην κατεύθυνση της πραγματοποίησης της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι απόψεις αυτές αφορούν:

•   Σε ζητήματα της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, που ορισμένοι την περιορίζουν πάνω στα θέματα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
•   Στην κατάθεση - διαμόρφωση μίνιμουμ ενωτικής πρότασης - προγράμματος προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, που, όμως, δεν διευκρινίζονται οι όροι αυτής της πρότασης (ακόμη και εάν, επί της ουσίας, καταργείται εμμέσως πλην σαφώς το ΑΑΔΜ από άλλη κατεύθυνση).
•   Στο σχηματισμό «Αριστερής» κυβέρνησης, που πάλι δεν διευκρινίζεται ο χαρακτήρας της, το πώς θα προκύψει αυτή και πάνω σε ποια βάση.
•   Στην πίεση που ασκούν τα οξυμένα άμεσα προβλήματα πάνω στους εργαζόμενους, που δημιουργούνται από την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής και πως αντιμετωπίζονται σε σχέση με τη σοσιαλιστική προοπτική.
•   Στη στάση απέναντι στο χρέος, τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις.
•   Στο νόμισμα και το ρόλο του, ευρώ ή δραχμή (από διαφορετικές πλευρές γίνονται επιπόλαιες αναλύσεις, που απλοποιούν το ρόλο του νομίσματος και με την έννοια αυτή υποτιμούν την επιστροφή στη δραχμή).
•   Στην κατεύθυνση της εξόδου από την οικονομική κρίση και από τη χρεοκοπία.

•   Στις πολιτικές συμμαχίες και το χαρακτήρα των κομμάτων.
•   Στο ρόλο του εργατικού κινήματος.

Το κρίσιμο ζήτημα, διευκρινίζουμε για άλλη μια φορά για λογαριασμό μας, πάνω στο οποίο θα πρέπει να οικοδομηθεί το ΑΑΔΜ (επιμένουμε εμείς), εξακολουθεί να είναι: Η έξοδος από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού μέσα από συγκεκριμένα βήματα ωρίμανσης τόσο της υλικής βάσης της ελληνικής κοινωνίας όσο και της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών. Ο κρίκος που πρέπει να ενοποιεί τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, το ρόλο του εργατικού κινήματος, τη δημιουργία κυβέρνησης του ΑΑΔΜ είναι η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η καθοδηγητική ικανότητα της ηγεσίας του Κόμματος, μιας επαναστατικής ηγεσίας, θα έπρεπε να την οδηγήσει στο να διακρίνει την αφετηρία και την ουσία αυτών των απόψεων για να τις αντικρούσει. Να στηρίξει το ΑΑΔΜ, να μπαίνει «στα γεμάτα» στην πολιτική και ιδεολογική διαπάλη και να μην καταφεύγει, μέσα από το «φοβικό σύνδρομο του ΑΑΔΜ» για μια πιθανή παρέκκλισή του, που στην ουσία του εκφράζει την απόρριψή του, να τις αξιοποιεί για να «τελειώνει» με το ΑΑΔΜ.

7. Άλλωστε η ηγεσία του Κόμματος έχει να απολογηθεί και για κάτι άλλο πολύ πιο ουσιαστικό, που αφορά αυτήν την ίδια και τη συγκρότησή της, την ηγετική της υπόσταση, μια και οι ηγεσίες παίζουν πάντα τον ιστορικό τους ρόλο: Από πότε μια ηγεσία, που ευθύνεται αυτή η ίδια και δια χειρός της εμφανίζεται μια δική της τελική προγραμματική επεξεργασία, φοβάται τόσο πολύ τον ίδιο τον εαυτό της, ώστε να «αυτονομεί» την επεξεργασία της από την ίδια και να της «αποδίδει» δυνατότητα παρέκκλισης;  Στο «χέρι» της και στο «μυαλό» της ήταν και είναι να αποτρέψει την παρέκκλιση.

Θα μας πει και θα παραδεχτεί, τώρα, η ηγεσία του Κόμματος τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στο να προτείνει την κατάργηση του ΑΑΔΜ ή θα τους εξαφανίσει κι αυτούς ως δια μαγείας;

Γιατί τα μέλη του Κόμματος νομίζανε μέχρι τώρα ότι: «Από τις 27 Μάη όλο το Κόμμα πρέπει να προσανατολιστεί αποφασιστικά στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού μετώπου πάλης. Να μπούνε γερά τα θεμέλιά του, έχοντας πυξίδα το Πρόγραμμα που θα υιοθετήσει το 15ο Συνέδριο και τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα που θα χαράξει ως το 16^ο» (Άρθρο της Αλέκας Παπαρήγα με τίτλο: «Το άμεσο πολιτικό καθήκον του Κόμματος», Ριζοσπάστης 28/04/1996).