Αλλαγή ιστοσελίδας

Η σελίδα μας μεταφέρεται σε νέα διεύθυνση. Η σελίδα από την οποία στο εξής θα δημοσιεύονται τα άρθρα μας είναι η www.neaspora.gr

Περισσότερα... "

Για το ραδιοτηλεοπτικό 902

Γράφτηκαν πολλά. Ειπώθηκαν δια της γνωστής μεθόδου του  ψιθυρισμού πολλά περισσότερα. Μερικοί ξεσπάθωσαν και έφτασαν να μιλήσουν για «βρώμικο 2013». Δεν βλέπουν το δικό τους ύβο, κοινώς καμπούρα, που θα έπρεπε να τους οδηγεί να έχουν πιο κοντή γλώσσα. Άλλοι «πάτησαν» επάνω στην πώληση του 902 για να ξεπλύνουν τις δικές τους ανομίες και δοσοληψίες. Υπήρξαν και εκείνοι που έβγαλαν την εμπάθειά τους ενάντια στο ΚΚΕ, υπερασπιζόμενοι, υποτίθεται το ... ΚΚΕ, τη θέση του στην Αριστερά, την ιστορία του, τον κόσμο του!

Ας το  ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. «Ευκαιρίας δοθείσης», με ευθύνη της ηγεσίας του Κόμματος, δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο. Αξιοποιήθηκε η πώληση του 902 για να εκδηλωθεί μια επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ ως ενός ιστορικού πολιτικού χώρου που θα ήθελαν να βαίνει προς απαξίωση, να τελειώνει. Για να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ. Αυτή είναι η μια πλευρά που αφορά στην πώληση του 902 και όποιος δεν τη βλέπει μάλλον στερείται πολιτικού κριτηρίου.

Σε ότι μας αφορά - και ανεξάρτητα από τα λάθη της ηγεσίας του Κόμματος - αυτό το ζήτημα δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε, γιατί επιχειρείται να «λυθούν οι λογαριασμοί» με το ΚΚΕ και όχι με τα όποια λάθη της ηγεσίας. Και εμείς δεν «έχουμε διαφορές με το ΚΚΕ». Όσοι λοιπόν αρέσκονται να γράφουν ότι «αυτό δεν είναι το ΚΚΕ που γνωρίζαμε» καλά θα κάνουν να θυμούνται και το «εγώ δεν έχω διαφορές με το ΚΚΕ» του Νίκου Ζαχαριάδη. Να μη μπλέκουν τις ευθύνες της ηγεσίας με το τι είναι και τι αντιπροσωπεύει το ΚΚΕ. 

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά. Ο κόσμος του ΚΚΕ, τα μέλη του, οι φίλοι, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του αλλά και οι απλοί άνθρωποι πέρα από το ΚΚΕ. Είναι αυτοί που το κυρίαρχο συναίσθημα που ένιωσαν ήταν η ανησυχία για την πορεία του Κόμματος, που αναρωτήθηκαν για το «που πάει το ΚΚΕ», που απορούσαν για την κατάληξη των ΜΜΕ του Κόμματος, που είδαν ότι χάνεται ένα δημόσιο στήριγμα των αγώνων τους, που θεώρησαν ότι θα σιγήσει η δική τους φωνή, ότι η κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ θα είναι ολοκληρωτική.

Μεταφέρουμε αυθεντικές αντιδράσεις απλών ανθρώπων, που στην πολιτική τους ζωή δεν συμπαρατάχθηκαν με το ΚΚΕ, δεν το ψήφιζαν αλλά το εκτιμούσαν. Το εκτιμούσαν για τη σταθερή του στάση απέναντι στους εργαζόμενους, για τους αγώνες του και τις θυσίες των αγωνιστών του, που παρέκαμψαν ακόμη και τις δικαιολογημένες  ενστάσεις τους σε σχέση με τους αυγουστιάτικους χειρισμούς της ηγεσίας. Ήταν το ιστορικό κύρος του ΚΚΕ που επιδρούσε πάνω τους. Ήταν ακόμη και οι ελπίδες που έτρεφαν και τρέφουν από το ΚΚΕ.

Τέτοιοι απλοί εργαζόμενοι δεν λυπήθηκαν μόνο, δεν ανησύχησαν μόνο, αλλά και εκφράσανε τη γνώμη ότι πρέπει το ζήτημα του 902 να γίνει ζήτημα του Κινήματος. «Τώρα. Να γίνει ζήτημα λαϊκό και να εκφραστεί με μια ευρύτατη καμπάνια οικονομικής στήριξης του 902 για να μπορεί να υπάρχει και να παραμείνει στα χέρια του Κόμματος και του κινήματος. Ότι το Κόμμα κάτι πρέπει να κάνει»! Ήταν η απάντηση που έδιναν οι ίδιοι στο ερώτημα που έθεταν αυθόρμητα και ειλικρινά: «Τι θα κάνουμε εμείς τώρα; Τουλάχιστον ο 902 πρόβαλε τα αιτήματά μας, τον αγώνα μας, οι άλλοι σταθμοί λένε τα δικά τους».

Μιλάμε για εργαζόμενους που είναι απολυμένοι, που βιώνουν την εξαθλίωση στην οποία τους έχει καταδικάσει η πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που είχαν την αγωνιστική διάθεση όχι μόνο να συνεισφέρουν από το υστέρημά τους, αλλά και να δραστηριοποιηθούν μέσα από τα σωματεία τους για να ενισχύσουν οικονομικά τον 902, γιατί διέγνωσαν το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα που δημιουργείται στην ενημέρωση, την κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ, ανεξάρτητα από τα χρόνια «κουσούρια» του 902 και τις ανεπάρκειές του. 

Φυσικά αγνοούσαν την πραγματική οικονομική κατάσταση του Κόμματος και γι’ αυτό έμειναν και με τα ερωτήματά τους, εν πολλοίς, αναπάντητα. Γιατί το Κόμμα δεν κάνει τίποτα; Γιατί δεν απευθύνεται στον εργαζόμενο λαό; Γιατί δεν μιλάει ανοιχτά για το οικονομικό του πρόβλημα αλλά ο τρόπος που μιλάει δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα;

Αυτήν την αίσθηση των απλών εργαζομένων, την ενστικτώδη αντίδρασή τους, τις βαθύτατα πολιτικές, «συνέλαβαν» αμέσως όσοι προσπάθησαν να σπεκουλάρουν πάνω στην πώληση του 902 - αξιοποιώντας τους χειρισμούς της ηγεσίας - ιδιαίτερα όσοι την ώρα που υποτίθεται ότι χάιδευαν την πλάτη του ΚΚΕ του έδιναν και μια γροθιά στο στομάχι για να το γονατίσουν.

***

Η πώληση του 902 είναι κυρίαρχα πολιτικό γεγονός. Αφορά στις εκτιμήσεις της ηγεσίας για την πορεία του ίδιου του Κόμματος και  στον τρόπο λειτουργίας του, στις εκτιμήσεις της για τη γενικότερη πορεία των πολιτικών εξελίξεων, στις αβάσιμες ιδεοληψίες της για τη μη ύπαρξη κομματικών επιχειρήσεων, στην ανάδειξη των επαγγελματικών και οικονομικών του στελεχών, του τρόπου, του αριθμού και της επάρκειάς τους, στη διαχείριση των οικονομικών του ίδιου του Κόμματος και των επιχειρήσεών του, στην πολιτική του υπέρμετρου δανεισμού, στην έλλειψη σχεδιασμού για την απεμπλοκή του από την κρατική χρηματοδότηση. Έτσι έφτασε το Κόμμα στην τωρινή οικονομική του κατάρρευση. Έτσι έφτασε το Κόμμα να βρίσκεται μπροστά στην εκποίηση της περιουσίας του.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για ένα στιγμιότυπο αλλά για μια ολόκληρη πορεία, που η απότομη καμπή του Κόμματος στις εκλογές του 2012 του επιδείνωσε αφόρητα το οικονομικό του πρόβλημα και που αποκάλυψε το πλήρες αδιέξοδο της ηγεσίας για τις αντιλήψεις της, για τον τρόπο που σκεφτόταν και αντιμετώπιζε τα οικονομικά ζητήματα. Δεν είχε πλέον επιλογές.

Αυτή η εκτίμηση είναι πολιτική εκτίμηση, με ότι περιλαμβάνει, που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τις ευθύνες της ηγεσίας. Αναδεικνύει το «μπούκωμα» της ηγεσίας τόσο στην πολιτική δράση, που οδήγησε στις οδυνηρές εκλογικές ήττες, όσο και στην αντιμετώπιση των οικονομικών του Κόμματος, που έφεραν την οικονομική κατάρρευση. Εξ ου και οι χειρισμοί που κατέφυγε όχι μόνο για τον 902 αλλά και για την Τυποεκδοτική, το Ριζοσπάστη, τα επαγγελματικά στελέχη του, τους εργαζόμενους που απασχολούσε.

Οπωσδήποτε την πορεία αυτή του Κόμματος την επιδείνωσε και η οικονομική κρίση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η οικονομική κρίση, όμως, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την ηγεσία του Κόμματος και τις ευθύνες της. Αυτό που πρέπει να είναι καθαρό για την οικονομική κρίση είναι ότι αυτή έπαιξε το ρόλο της αλλά ότι η κύρια αιτία της οικονομικής κατάρρευσης του Κόμματος ήταν η ίδια η πολιτικοϊδεολογική αντίληψη της ηγεσίας, που προσδιόρισε και τον τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών του Κόμματος.

Κατά συνέπεια από την πλευρά μας δεν πρόκειται να επικαλεστούμε καν το επιχείρημα ότι: «Αφού η ηγεσία πρόβλεψε την κρίση ένας λόγος παραπάνω για να πάρει έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα», γιατί η ηγεσία «ζούσε» στη δική της πραγματικότητα, ενώ η άλλη πραγματικότητα ήταν ότι δεν πρόβλεψε την κρίση, όσο και εάν αυτάρεσκα η ηγεσία του Κόμματος αυτοεπαίρεται γι’ αυτό, όσο και εάν αυτή η έλλειψη πρόβλεψης έπαιξε το ρόλο της και είχε τη σημασία της για τους χειρισμούς που έκανε στα οικονομικά του Κόμματος.

Δεν θα το επικαλεστούμε και για έναν άλλο λόγο, τον πιο ουσιαστικό. Εμείς δεν γνωρίζουμε την πραγματική οικονομική κατάσταση του Κόμματος και των επιχειρήσεών του. Ούτε τη διαχείριση που γινόταν. Δεν διαθέτουμε κανένα στοιχείο. Εμείς αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η κρίση μπορεί «να σε πάρει από κάτω», γι’ αυτό άλλωστε καταστρέφεται κεφάλαιο, μπορεί όμως «να σε σηκώσει και πάνω». Και σε αυτήν την περίπτωση η θέση μιας επιχείρησης στην αγορά, όπως π.χ. της Τυποεκδοτικής, παίζει αποφασιστικό ρόλο. Και απ’ ότι λεγόταν η θέση της Τυποεκδοτικής στον κλάδο των εκδόσεων ήταν σημαντική. Πως έφτασε στο άρθρο 99;

Υπό το βάρος ποιων, λοιπόν,  αντιλήψεων έγιναν οι χειρισμοί συγκεκριμένα για την Τυποεκδοτική; Μήπως κυριάρχησε η αντίληψη «να τη ξεφορτωθούμε» μια και το Κόμμα δεν πρέπει να έχει επιχειρήσεις; Η αίσθηση που προσλαμβάνουμε από τους χειρισμούς που έγιναν είναι ότι η αντίληψη αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαχείριση της Τυποεκδοτικής και γενικότερα των οικονομικών του Κόμματος. Έτσι το Κόμμα κατέληξε να είναι δέσμιο της κρατικής επιχορήγησης. Τα εκλογικά αποτελέσματα εκτίναξαν στο κατακόρυφο τις οικονομικές δυσκολίες.

Ούτε, επίσης, πρόκειται να δεχτούμε το επιχείρημα ότι «εκεί που έφτασαν τα πράγματα η πώληση του 902 ήταν αναγκαστική». Η ενημέρωση που έγινε στις ΚΟΒ αφορούσε στην πώληση του τηλεοπτικού 902 και όχι του ραδιοφωνικού 902. Τι παρεμβλήθηκε για να «πάει πακέτο» τηλεόραση και ραδιόφωνο; Αυτό το ερώτημα πρέπει να το απαντήσει η ηγεσία του Κόμματος.

Και εδώ, βέβαια, ανακύπτουν δύο θέματα:

• Το πρώτο, που αφορά στην  κομματική λειτουργία. Τα κομματικά μέλη δεν παραχώρησαν καμία άδεια στην ηγεσία του Κόμματος για την πώληση του ραδιοφωνικού 902, γιατί δεν ρωτήθηκαν. Με ποια, λοιπόν, εξουσιοδότηση η ηγεσία του Κόμματος αποφάσισε να εκχωρήσει και το ραδιοφωνικό 902;  Ούτε το 19^ο Συνέδριο είχε το δικαίωμα να πάρει μια τέτοια απόφαση, αν την πήρε, γιατί δεν τέθηκε ποτέ ανάλογο θέμα στις προσυνεδριακές διαδικασίες.

• Το δεύτερο, που αφορά στους όρους που οδήγησαν στην πώληση του ραδιοφωνικού 902. Ποιοι και τι είδους όροι ήταν αυτοί που οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση; Αν τους έθεσαν οι αγοραστές, γιατί η ηγεσία του Κόμματος δεν τους αρνήθηκε, αφού στην αρχική ενημέρωση περιορίστηκε στην πώληση του τηλεοπτικού 902; Είναι φανερό ότι η ηγεσία δεν είχε τη δυνατότητα να θέσει όρους παρά μόνο να αποδέχεται τους όρους των αγοραστών. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει και το οικονομικό πρόβλημα ως τέτοιο αλλά και τα τραγικά αδιέξοδα της ηγεσίας.

***

Σε κάθε περίπτωση η πώληση του 902 είναι ένα πολύ σοβαρό πολιτικό πλήγμα για το Κόμμα. Έτσι το κατάλαβαν τα μέλη του Κόμματος και ο κόσμος του. Έτσι το κατάλαβε και ευρύτερα ο εργαζόμενος λαός, για να μην πούμε ότι ειδικά αυτός το προσέλαβε με πολύ πιο σημαντικά χαρακτηριστικά: Ως μια πορεία προϊούσας καθόδου και περιθωριοποίησης του Κόμματος. Για μας αυτή η αντίδραση έχει σημασία, γιατί δείχνει τη λαϊκή ανησυχία για την πορεία του ΚΚΕ. 

Η ηγεσία του Κόμματος είναι εκτεθειμένη στα μέλη του Κόμματος για το σύνολο της οικονομικής διαχείρισης που έκανε. Και οι ευθύνες αυτές θα πρέπει να αποδοθούν. Και όταν μιλάμε για ηγεσία δεν αναφερόμαστε για ένα και μόνο πρόσωπο, τη θέση του/της Γραμματέα, που έτσι κι αλλιώς έχει τις περισσότερες ευθύνες. Μιλάμε για ολόκληρο το Π.Γ. και για ολόκληρη την Κ.Ε..

Τέλος υπάρχει ακόμη ένα θέμα. Η ηγεσία του Κόμματος παρέμεινε σχεδόν η ίδια και μετά το 19^ο Συνέδριο. Κατά πόσο η ηγεσία αυτή, που οδήγησε το Κόμμα στην απώλεια του 50% σχεδόν της εκλογικής του δύναμης και το έφερε στην οικονομική κατάρρευση, μπορεί να εισφέρει στην πολιτική και οικονομική του ανάκαμψη;     

   

Περισσότερα... "

Ιμπεριαλιστικός κυνισμός

Κάποιες φορές αξίζει τον κόπο μια είδηση να παρουσιάζεται ως έχει, γιατί από μόνη της είναι τόσο εύγλωττη, «μιλάει» από μόνη της καθώς λέγεται, που δεν χρειάζεται κάποιο συνοδευτικό σχόλιο που να την επεξηγεί, αν και εμείς δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε την είδηση που θα παραθέσουμε.

Η γερμανική εφημερίδα, λοιπόν,  Westdeutsche Allgemeine Zeitung διοργάνωσε γεύμα στο οποίο προσκαλεσμένος της ήταν ο πρόεδρος του Γερμανικού Συνδέσμου Βιομηχάνων (BDI) Ούλριχ Γκρίλο.

Κατά το περιοδικό «Focus», που δημοσιοποιεί το τι συνέβη στο εν λόγω γεύμα της συγκεκριμένης εφημερίδας, στη διάρκεια του γεύματος συζητήθηκε και το «ελληνικό θέμα».

Σε αυτήν τη συζήτηση ο Ούλριχ Γκρίλο φέρεται να έχει δηλώσει τα εξής συνταρακτικά: «Στην Ελλάδα υπάρχει κρατική περιουσία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ. Σκέπτομαι για παράδειγμα επιχειρήσεις στον χώρο της ενέργειας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα ακίνητα». Στη συνέχεια πρότεινε «ένα μέρος της κρατικής περιουσίας της Ελλάδας να μεταφερθεί στο ESM», είναι το περίφημο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για να αποτραπεί το οποιοδήποτε ενδεχόμενο να χάσουν οι δανειστές της Ελλάδας τα κεφάλαιά τους.

Φυσικά μέσα από το ESM οι δανειστές θα αποκτήσουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, στην περίπτωση που η χώρα μας δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις αποπληρωμής. Παραπέρα το ESM θα έχει τη δυνατότητα να πουλήσει αυτήν την περιουσία, την οποία βέβαια η Ελλάδα θα μπορούσε να αγοράσει ξανά, «πάλι με χρόνους πάλι με καιρούς»! Ο Ούλριχ Γκρίλο ισχυρίστηκε, εκτός των άλλων, ότι η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας θα πρέπει να είναι «εργαλείο εξυγίανσης των κρατικών προϋπολογισμών των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης»! Δηλαδή κανονικό ξεπούλημα.  

Απορούμε!  Μα που ζει αυτός ο άνθρωπος! Δεν έχει καταλάβει ότι αυτό το ξεπούλημα ακριβώς κάνει η ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα κατ’ απαίτηση της τρόικα και της ίδιας της Γερμανίας; Ιδιωτικοποιεί αεροδρόμια, λιμάνια, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, ακίνητα, κρατικές βιομηχανίες, τη Δωδώνη και άλλες αγροτικές επιχειρήσεις, το Ελληνικό (που υπόψη τέτοιο φιλέτο ως προς την έκταση και τη θέση δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης), τα ναυπηγεία, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΔΑΘ, τους δρόμους, τα πετρέλαια, τα πάντα! Ακόμη, καθώς λέγεται, μέχρι και τα χρυσά αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας έκαναν φτερά από τη χώρα μας!

Το μόνο που απομένει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση είναι να καταθέσει τους κρατικούς τίτλους ιδιοκτησίας της ελληνικής περιουσίας στο ESM, πριν ακόμη ιδιωτικοποιηθεί αυτή από την κυβέρνηση,  και να αναλάβει το ξεπούλημά της αυτό το ίδιο.

Αναρωτιόμαστε εάν μια τέτοια δήλωση θα την έκανε ποτέ ο Ούλριχ Γκρίλο για την ίδια τη Γερμανία ή για κάποια άλλη χώρα όπως η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ κ.α.. Ή αν θα δεχόταν τη μεταφορά κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στο ESM, που θα πέρναγαν αμέσως στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους για να μη χάσει η Ελλάδα τα χρήματά της από το κατοχικό δάνειο;

Η δήλωση αυτή, όσο και εάν είναι κυνική και προσβλητική για τη χώρα μας, αντανακλά, όμως, μια πραγματικότητα. Επί της ουσίας αναδεικνύει τη στάση των αστικών τάξεων των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των υποτιθέμενων ισότιμων εταίρων, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Αντανακλά τη στάση της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και το κύρος της. Αντανακλά τη θέση της χώρας μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα μονοπώλια, σαν αιμοδιψείς γύπες, έχουν χιμήξει πάνω της για να τη λεηλατήσουν.

Και για να μη θεωρηθεί ότι αυτή η στάση αφορά ένα Γερμανό λεφτά που το μόνο που νοιάζεται είναι το πώς θα λεηλατήσει ακόμη και κρατικές περιουσίες, άρα έτσι συμπεριφέρεται ως λεφτάς κεφαλαιοκράτης, θα αναφερθούμε και σε ένα άλλο επεισόδιο που έχει δημοσιοποιηθεί χωρίς η κυβέρνηση να το έχει διαψεύσει μέχρι τώρα.  Όταν κάποιου Έλληνα αξιωματούχου (υπουργού) του ξέφυγαν κάποιες πολύ προσεχτικές και στρογγυλές κουβέντες για το τι θα γίνει και τι αναμένει η ελληνική κυβέρνηση ως βοήθεια από τη Γερμανία, σε σχέση με το δημόσιο χρέος, ο Σόιμπλε πήρε αμέσως τηλέφωνο τον αντίστοιχο έλληνα υπουργό και του είπε: «Γιάννη δεν θα πάρεις σεντ από εμένα»!   

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα ονομάζεται πολιτικοοικονομική εξάρτηση.

Ο νοών νοείτω! Ο έχων ώτα ακουέτω! Και όποιος έχει μάτια ας τα ανοίξει!  

Περισσότερα... "

Μπροστά σε νέους αγώνες

Όλοι οι πολιτικοί παρατηρητές συμφωνούν ότι μπαίνουμε σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο. Ο πρωθυπουργός έχει δώσει ρητή εντολή προς τους υπουργούς του να τελειώνουν με τις εκκρεμότητες της εφαρμογής των μέτρων που συμφωνήθηκαν με την τρόικα - «η τρόικα δεν θα ανεχθεί άλλες κοροϊδίες» - έτσι ώστε όταν επιστρέψει αυτή, που θα εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα μας μέχρι το Δεκέμβρη, να μην προκύψουν «κουσούρια» που θα του «δένουν τα χέρια».

Αυτή η ρητή εντολή δόθηκε, γιατί ο πρωθυπουργός διατείνεται σε στενούς του συνεργάτες ότι επιθυμία του είναι να «απεμπλακεί η χώρα από τα μνημόνια» και να διαπραγματευτεί με τους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τη Γερμανία, την «επόμενη ημέρα».   

Προφανώς, το τι επιθυμεί ο πρωθυπουργός είναι το ένα θέμα και το τι θα γίνει τελικά είναι ένα άλλο θέμα. Το παράδοξο είναι ότι ο πρωθυπουργός θέλει να διαπραγματευτεί τη χωρίς μνημόνια επόμενη ημέρα εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα μνημόνια που συμφωνήθηκαν με την τρόικα.

Θα θυμόμαστε όλοι ότι στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ο πρωθυπουργός στο λόγο του είχε ξορκίσει το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» και το αντιμετώπισε ως ξεπερασμένο πια. Αλλά, καθώς φαίνεται, όπως ορισμένοι κάνουν δίαιτα «δια της μασήσεως» έτσι και ο πρωθυπουργός θέλει να απαλλαγεί από τα μνημόνια «δια της εφαρμογής τους»! Το οποίο πρακτικά σημαίνει μνημονιακή πολιτική χωρίς τα υπογραμμένα μνημόνια.

***

Η σκέψη του πρωθυπουργού είναι απλή, για να μην πούμε απλοϊκή, και έχει παρελθόν. Ο ίδιος είχε ισχυριστεί, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» τον Ιούλη που μας πέρασε,  ότι από τη στιγμή που η χώρα μας θα πετύχει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα «οι εταίροι μας δεν έχουν κανένα λόγο να μη βοηθήσουν την Ελλάδα». Αφού, δηλαδή - είναι σαν να λέει ο πρωθυπουργός στους διαπραγματευτές - εφαρμόζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που μας ζητάτε και θα πετύχουμε και πρωτογενές πλεόνασμα τότε και οι εταίροι θα πρέπει να βοηθήσουν. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν χρειάζονται μνημόνια. Τα εφαρμόζουμε από μόνοι μας.

Και σαν από θαύμα, ίσως και με τη βοήθεια της Μεγαλόχαρης, καταμεσής Αυγούστου, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας ανακοινώνει την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος 2.6δισ. ευρώ, έχοντας μπροστά του την πορεία εφαρμογής του προϋπολογισμού του επταμήνου του 2013. Φυσικά μπροστά σε ένα τέτοιο θαύμα δεν έχει καμία σημασία η τοποθέτηση της «Νέας Σποράς» που είχε επισημάνει, πολύ πριν, ότι εάν υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα αυτό θα οφείλεται στη θαυματουργή επίδραση της δημιουργικής λογιστικής.

Με «βαρύ πυροβολικό»:

• το εκ θαύματος πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο βέβαια οι εταίροι μας δεν διανοήθηκαν να το αμφισβητήσουν, και με μερικά άλλα ανάλογα «όπλα» όπως:

• ότι το χρηματοδοτικό κενό ύψους περίπου 11δισ. ευρώ θα γίνει προσπάθεια να καλυφθεί «εκ των έσω» - π.χ. από τα περισσεύματα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών,

• την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου - απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο, ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο κρατικών παραγωγικών επιχειρήσεων (ΕΑΣ, ΕΒΟ), νέα μείωση των συντάξεων για αντιμετώπιση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων, κατάργηση οργανισμών, πλειστηριασμοί κατοικιών για τα ανεξόφλητα δάνεια  κτλ,

• τη δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ κατά την πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό - «το χρέος δεν πληρώνεται μόνο με λιτότητα»,

• την πολιτική αστάθεια που μπορεί να υπάρξει εξ αιτίας της μακρόχρονης οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής,

ο πρωθυπουργός θα διαπραγματευόταν το κούρεμα του δημόσιου χρέους, το οποίο από τον περασμένο Δεκέμβρη εκτοξεύτηκε από τα 305δισ. ευρώ στα 321δισ. ευρώ, με βάση τα τελευταία κυβερνητικά στοιχεία, προκειμένου να αποφύγει την υπογραφή ενός νέου μνημονίου την Άνοιξη του 2014.

***

Όλος αυτός ο σχεδιασμός, που στο δημόσιο λόγο έχει καταγραφεί ως «η στρατηγική του πρωθυπουργού» και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα για έναν απλό λόγο. Δεν συμφωνεί η Γερμανία. Δεν δέχεται ένα νέο κούρεμα του χρέους. Υπόψη ότι από την οικονομική κρίση της χώρας μας και τη «βοήθεια» που της προσφέρθηκε για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος η Γερμανία έχει ενθυλακώσει πάνω από 41δισ. ευρώ. Και το ποσό αυτό είναι επίσημο νούμερο προερχόμενο από τη γερμανική κυβέρνηση. Κατ’ άλλους οικονομικούς σχολιαστές το ποσό αυτό υπερβαίνει συνολικά τα 110δισ. ευρώ!

Η άρνηση αυτή της Γερμανίας είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό. Η Γερμανία προσπαθεί να αποφύγει ένα ντόμινο ανάλογων απαιτήσεων, που θα της κοστίσει σε πολλά δισ. ευρώ.

Κατά την πρόσφατη, όμως, επίσκεψη στη χώρα μας του Γεργκ Άσμουσεν, φερόμενου ως διαδόχου του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να ακούσει «δι’ ιδίοις ωσίν» την άρνηση της Γερμανίας αλλά και να ακούσει και το σχέδιό της για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και γενικότερα των χρηματοδοτικών κενών που θα έχει μπροστά της η κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή, μετά από πιέσεις που ασκήθηκαν από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραδέχτηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι πράγματι η Ελλάδα θα χρειαστεί και ένα νέο χρηματοδοτικό πακέτο, που, όμως, δεν περιλαμβάνει κούρεμα του χρέους, «γιατί υπάρχουν και άλλες λύσεις». Χρηματοδοτικό πακέτο που θα καταλήξει στην υπογραφή ενός νέου μνημονίου, το οποίο, φυσικά, θα συνοδεύεται από νέους όρους και νέα μέτρα.

Το χρηματοδοτικό αυτό πακέτο, κατά τη REAL NEWS (ανταπόκριση του Θάνου Αθανασίου από Βρυξέλλες, σελ. 5), περιλαμβάνει τα παρακάτω σημεία:

          • Αύξηση της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων στα 50 έτη, μέσω του ESM.

          • Μείωση των επιτοκίων από το 0.5% με επιπλέον περιθώριο το ευρωπαϊκό euribor (διάρκειας ανάλογα με το χρόνο αποπληρωμής) στο ξεκάθαρο 0.5%, χωρίς προσαυξήσεις.

          • Διεύρυνση της περιόδου χάριτος, κατά την οποία η χώρα δεν θα πληρώνει χρεολύσια.

          • Επιστροφή κερδών της ΕΚΤ από ελληνικά ομόλογα μέσω των κεντρικών τραπεζών (αυτές τις επιστροφές, εκτός των άλλων αλχημειών, αξιοποίησε η ελληνική κυβέρνηση για να παρουσιάσει το πρωτογενές πλεόνασμα).

          • Νέο πρόσθετο δάνειο έως και 14δισ. ευρώ, πέραν των χρημάτων από το σημερινό δανειοδοτικό πακέτο.

          • Αύξηση της κοινοτικής συμμετοχής στο επόμενο ΕΣΠΑ.

Το πακέτο αυτό ήδη συζητείται από τον περασμένο Απρίλη στο Euroworking Group και θα παρουσιαστεί στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 14 του Οχτώβρη. Το νέο δάνειο και όλα τα άλλα ποσά που προβλέπονται θα περιληφθούν σε ένα νέο μνημόνιο. Υπόψη μια ανάλογη αντιμετώπιση δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Προβλέπεται να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Ουσιαστικά, η λύση αυτή, είναι η οικονομική πολιτική της Γερμανίας ως απάντηση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η Άνγκελα Μέρκελ την επαναβεβαίωσε.

***

Γιατί συζητιούνται όλα τα παραπάνω; Η απάντηση είναι πολύ καθαρή στους πάντες πλέον. Γιατί το ελληνικό πρόγραμμα «δεν βγαίνει», όπως έχει σχεδιαστεί. Και αυτό ομολογείται ανοιχτά πια. Το 2020 το δημόσιο χρέος δεν θα είναι στο 120% του ΑΕΠ, κατ’ επέκταση δεν θα είναι ούτε το 2022 στο 110%. Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις διεθνείς χρηματαγορές μέχρι τον Ιούνη το 2014 και για να ανταποκριθεί στις χρηματοδοτικές της ανάγκες μέχρι και το 2016 θα χρειαστεί νέος δανεισμός, το ΑΕΠ το 2014 θα εξακολουθήσει να είναι αρνητικό και οψόμεθα...

Το γεγονός αυτό, της ανάγκης ενός νέου μνημονίου και νέων πρόσθετων μέτρων, καταδικάζει τη χώρα μας σε μια μνημονιακή οικονομική πολιτική διαρκείας, η οποία, εκτός του ότι καταδικάζει, παράλληλα, τους εργαζόμενους σε μιαν αντίστοιχη εξαθλίωση διαρκείας, είναι και σοβαρός υφεσιακός οικονομικός παράγοντας. Απομακρύνει την ανάκαμψη χωρίς να αντιμετωπίζει και το δημόσιο χρέος και κατά συνέπεια η χώρα μας βαδίζει σε μια μακροχρόνια στασιμότητα χωρίς ορατή λύση για το δημόσιο χρέος.

Ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής, με την πατέντα του ΔΝΤ και της τρόικα,  έχουμε σωρευτική πτώση του ΑΕΠ 25%, κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η πραγματική ανεργία έχει ξεπεράσει το 30% και στους νέους ξεπέρασε το 65%. Σε συνδυασμό με τα μέτρα που εφαρμόζει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε μια οικτρή οικονομική πραγματικότητα, μπροστά σε μια πραγματική οικονομική καταστροφή.  

Η μόνη «λύση», ως ανάσα, που θα προσφερόταν για την κυβέρνηση, η οποία είναι στην κυριολεξία με δεμένα τα χέρια και σέρνεται από τους σχεδιασμούς των ευρωπαίων εταίρων της και πριν απ’ όλους της Γερμανίας,  θα ήταν μια πιθανή απομείωση του δημόσιου χρέους και ένα πακέτο οικονομικής ενίσχυσης με σκοπό την ανάπτυξη. Τα σχέδια βέβαια της Γερμανίας είναι άλλα…

Ένα νέο κούρεμα θα ευνοούσε την κυβέρνηση να παρουσιαστεί με μια επιτυχία, η οποία, λίγο - πολύ, θα γινόταν προσπάθεια «να περάσει» στον ελληνικό λαό ως ένα απτό και κατανοητό αποτέλεσμα της σταθερής στάσης και πολιτικής της κυβέρνησης. Έχοντας αυτό το «χαρτί» στα χέρια της και σε συνδυασμό με την προεδρία που θα αναλάβει η χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το πρώτο εξάμηνο του 2014 η κυβέρνηση - και κυρίως ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία- θα σχεδίαζε τις παρά πέρα κινήσεις της ακόμη και για τις επερχόμενες εκλογές μέσα στο 2014.

Απ’ ότι φαίνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού σκοντάφτει πάνω στους αντίθετους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, η οποία, και με τον πιο επίσημο τρόπο, δια στόματος της ίδιας της Άνγκελα Μέρκελ, ξεκαθάρισε ότι «η πίεση πάνω στην Ελλάδα δεν θα χαλαρώσει». Αυτό και για έναν άλλο λόγο.

Η Γερμανία ενδιαφέρεται να «δέσει» για τα καλά τη χώρα μας ακόμη και μπροστά σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, το οποίο θα το βρει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την περίπτωση και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση να ανατρέψει επίσημες συμφωνίες της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το βασικό εμπόδιο θα είναι ο ίδιος ο στρατηγικός προσανατολισμός του.

***

Ασφαλώς δεν θα έχει περάσει απαρατήρητο ότι, τελευταία, έχει ενταθεί η αντιγερμανική ρητορεία ορισμένων μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ, που δείχνουν να στρέφονται προς τις ΗΠΑ και να θέλουν να αξιοποιήσουν παραπέρα τη διαμάχη μεταξύ του ΔΝΤ με την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πετύχουν ένα κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Ο «παρονομαστής», όμως, για τους εργαζόμενους θα είναι ο ίδιος, γιατί είτε με μια εκδοχή «αλά Ομπάμα» είτε με μια εκδοχή «αλά Μέρκελ» η σημερινή οικονομική πολιτική δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. «Η Ελλάδα αν θέλει να επανενταχθεί στο διεθνές οικονομικό σύστημα και να επανακτήσει την οικονομική ανεξαρτησία της δεν έχει παρά να επιμείνει στο σημερινό δύσκολο και κοπιαστικό δρόμο. Θα ήταν λάθος εθνικών διαστάσεων να εγκαταλείψουμε τώρα την προσπάθεια για πρωτογενή πλεονάσματα.
Αν εξασφαλισθούν το επίτευγμα θα είναι μοναδικό. Μέσω αυτών θα ανοίξει ο δρόμος για την επανάκτηση της χαμένης οικονομικής ανεξαρτησίας. Η Ελλάδα θα γίνει και πάλι σεβαστή και η διαπραγματευτική θέση της θα ενισχυθεί» (Αντώνης Καρακούσης, e-Βήμα, 27/08/2013).

Άλλωστε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και η διαμάχη του ΔΝΤ με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αφορά ειδικά την Ελλάδα. «Την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δείχνουν να «παλεύουν» για ένα ακόμη κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά επί της ουσίας διεκδικούν νομισματική διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, επειδή δεν θέλουν να διαταραχθούν εκ νέου οι παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες» (στο ίδιο).

Το ζήτημα, επομένως, της διαχείρισης του δημόσιου χρέους συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεφεύγει από τις δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία σέρνεται σε λύσεις που άλλοι αποφασίζουν, απόδειξη της πολιτικοοικονομικής εξάρτησης της χώρας. Έτσι διαβάζουμε εκκωφαντικούς τίτλους σε άρθρα πολύ γνωστών δημοσιογράφων, «Θα φάτε και 3^ο πακέτο, θέλετε δεν θέλετε!...» (Χρήστος Πασαλάρης, RealNews, 25/08/2013, σελ. 6), την ίδια στιγμή που ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος καταγγέλλει την κυβέρνηση, γιατί «οι πολίτες ούτε είδαν ούτε άκουσαν επί δυόμισι χρόνια έναν υπουργό να έχει υψώσει ανάστημα στην τρόικα» (στο ίδιο), μια και θεωρεί καταστροφική την οικονομική πολιτική που μας υπαγορεύει η τρόικα.

***

Πως διαμορφώνεται το πολιτικό τοπίο ύστερα απ’ ότι προβλέπεται να δρομολογηθεί για τη χώρα μας, στο πλαίσιο της διαμάχης ΗΠΑ, ΔΝΤ - Γερμανίας, που κατά το σχόλιο κυβερνητικού παράγοντα, που ήταν παρών στη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Γεργκ Ασμούσεν, «όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια»;  

Είναι φανερό ότι τα περιθώρια των οποιοδήποτε ελιγμών της κυβέρνησης στενεύουν απελπιστικά. Η κυβέρνηση, κατά ορισμένους πολιτικούς σχολιαστές, αντιμετωπίζει ακόμη και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, προκειμένου να νομιμοποιήσει με τη λαϊκή εντολή το ενδεχόμενο ενός νέου μνημονίου. Σε αυτήν την περίπτωση κανείς από τώρα δεν μπορεί να διαβεβαιώσει για το αποτέλεσμα μιας εκλογικής προσφυγής στον ελληνικό λαό.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει την κυβέρνηση για άμεσες εκλογές προκειμένου να εκμεταλλευτεί το σε βάρος της κυβέρνησης κλίμα που θα διαμορφωθεί μετά την επισημοποίηση του πακέτου «που θα φάμε θέλουμε δεν θέλουμε»! Την ίδια στιγμή αξιοποιεί την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία, που το ελληνικό θέμα έχει καταστεί ζήτημα αντιπαράθεσης μεταξύ της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ξεχνώντας να σχολιάσει ότι ακόμη και το «αδελφό» προς αυτόν κόμμα χρησιμοποιεί την ίδια επιχειρηματολογία με τους Σοσιαλδημοκράτες, χωρίς βέβαια να κάνουν καμία αναφορά στα 41δισ. ευρώ που επίσημα το γερμανικό κράτος έχει παραδεχτεί ότι έχει αποκομίσει από την ελληνική κρίση και τη «βοήθεια» που έχει προσφέρει στη χώρα μας.

Τάσσεται σαφώς με την πλευρά του ΔΝΤ για ένα κούρεμα του δημόσιου χρέους αποσιωπώντας παντελώς το αίτημα για τη συνολική του διαγραφή, δε σχολιάζει ότι το κούρεμα του χρέους απαιτεί τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, ενώ με τις μεταστροφές και τις υπαναχωρήσεις που έχει πραγματοποιήσει, αναιρώντας όποιο ριζοσπαστικό μέτρο είχε αρχικά εξαγγείλει, προσπαθεί να επεκταθεί προς το λεγόμενο χώρο του «πολιτικού κέντρου» για να εξασφαλίσει την άνοδό του στη διακυβέρνηση της χώρας.

***

Από την πλευρά μας θα επιμείνουμε στη θέση που κατ’ επανάληψη έχουμε υποστηρίξει από αυτήν τη στήλη. Αυτό που επείγει, αυτό που είναι «εκ των ων ουκ άνευ», η πρώτη προϋπόθεση, είναι η επεξεργασία ενός συγκεκριμένου προγράμματος διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, με βάση τις επεξεργασίες του 15^ου Συνεδρίου του Κόμματος με πολύ πιο συγκεκριμένους και επεξεργασμένους στόχους, που θα ανταποκρίνεται στα βασικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, της διανόησης και της νεολαίας, της ανασυγκρότησης και ενδυνάμωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, της ανάκτησης των οικονομικών εργαλείων άσκησης της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του εργαζόμενου λαού, της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, της κατοχύρωσης της εθνικής της ανεξαρτησίας και ασφάλειας, της αντιμετώπισης της πολιτικοοικονομικής εξάρτησης, της αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου.

Αυτό το πρόγραμμα θα αποτελέσει τη βάση συσπείρωσης των εργαζομένων, της ανάπτυξης των αγώνων του εργατικού κινήματος, θα αποτελέσει της βάση της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας που θα διεκδικήσει την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και τη διακυβέρνηση σε μια πορεία διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, προς το σοσιαλισμό.

Στην κατεύθυνση αυτή το Κόμμα πρέπει άμεσα να αλλάξει τη στάση του μέσα στο εργατικό κίνημα, να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες, γιατί μόνο με την ανάπτυξη των αγώνων του εργατικού κινήματος μπορεί να ελπίζει ο εργαζόμενος λαός.

                                               

Περισσότερα... "

Ο απόηχος της επίσκεψης Σόιμπλε

Τελικά τι ακριβώς μας έφερε, από οικονομική και πολιτική άποψη, η επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είχε δοθεί πριν την πραγματοποίηση της επίσκεψης. Τα όρια στα οποία θα κινούταν η ελληνική κυβέρνηση είχαν τεθεί εκ των προτέρων. Είχε φροντίσει η γερμανική διπλωματία και το ίδιο το υπουργείο οικονομικών. Και η κυβέρνηση τα τήρησε με μεγάλη ακρίβεια.

Φυσικά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συζητήθηκε στην κατ’ ιδίαν συνάντηση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον Σόιμπλε. Νομίζουμε, όμως, ότι δεν αλλάζουν καθόλου τα πράγματα ως προς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα απέναντι στο μεγάλο αφεντικό, τη Γερμανία, ως προς την πιστή τήρηση των συμφωνιών και των προγραμμάτων που πρέπει να εφαρμόσει η χώρα μας.

Ουσιαστικά ο Σόιμπλε δεν άφησε κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση. Ήταν τόσο σαφής ώστε δεν είχε καμία επιφύλαξη - παρά τις ανησυχίες του για την αντοχή της κυβέρνησης, να υποδεικνύει στον πρωθυπουργό της χώρας «να ξεχάσει τις εκλογές και να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματος»! Και ως αφεντικό δεν ξέχασε ακόμη να πει και τα καλά του λόγια για τον Κυρ. Μητσοτάκη, που είχε γίνει λόγος για αυτόν στο πρόσφατο Eurogroup, ως τον υπουργό που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει τις απολύσεις στο δημόσιο.

Εδώ πλέον οι έννοιες έχουν αλλάξει το νόημά τους. «Καλά λόγια» για έναν υπουργό που καμαρώνει για τις απολύσεις που θα κάνει και θα μεγαλώσει τις στρατιές των ανέργων!!!

***

Την ίδια στιγμή ο υπουργός Γιάννης Στουρνάρας ελπίζει σε ανάπτυξη για το 2014, εάν και εφόσον εφαρμοστεί το πρόγραμμα των αναδιαρθρώσεων που έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σύμφωνη γνώμη της αστικής τάξης της χώρας μας, ενώ διεθνή ινστιτούτα που παρακολουθούν την πορεία της ελληνικής οικονομίας αμφιβάλλουν για το εάν θα υπάρξει ανάπτυξη ακόμη και το 2016, με επίσημη ανεργία που θα αγγίζει το 35% (Ινστιτούτο Λεβί).

Η ανάπτυξη, λοιπόν, μετατίθεται, σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο Ινστιτούτο, για το 2017, οπότε σε αυτήν την περίπτωση η χώρα μας θα «έχει κλείσει μια δεκαετία, σχεδόν, οικονομικής κρίσης» και μάλιστα σε ένα ευρωενωσιακό περιβάλλον, που, τίποτα, με τα σημερινά δεδομένα, δεν δείχνει ότι θα υπάρξουν σημάδια οικονομικής ανάκαμψης. Πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουμε πως θα έχει αντιμετωπιστεί το μέγα θέμα των δημόσιων χρεών.

Από αυτό και μόνο αναδεικνύεται το πόσο γενικόλογη και χωρίς ουσιαστική σημασία είναι η τοποθέτηση που κάνει το Κόμμα μας «για την αναιμική ανάκαμψη, όποτε και εάν έρθει αυτή, που θα παραχωρήσει τη θέση της σε βαθύτερη κρίση»!  

Παράλληλα, το έχουμε ξαναγράψει, ο φετινός προϋπολογισμός το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, ότι πλεονάσματα δεν θα υπάρξουν, παρά μόνο με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής», πράγμα που αναγνωρίζεται πλέον και από τα φιλικά ΜΜΕ της κυβέρνησης. Τα χρηματοδοτικά κενά θα καλυφθούν μόνον και εάν εφαρμοστούν οι αναδιαρθρώσεις αλλά και εάν οι δανειστές  εξασφαλίσουν τη δυνατότητα «επιστροφής των δανεικών», όπως διευκρίνισε ο ίδιος ο Σόιμπλε.

Δεν είναι, λοιπόν, χωρίς εξήγηση οι εκτιμήσεις που γίνονται - και που πληθαίνουν, ακόμη και από κορυφαία στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων, ότι αυτό το πρόγραμμα «δεν βγαίνει» και ότι είναι καταστροφικό «όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση» (Προκόπης Παυλόπουλος). Μάλιστα ορισμένοι οικονομικοί σχολιαστές παίρνοντας υπόψη ότι το πιθανότερο είναι να μην πραγματοποιηθεί ο προϋπολογισμός, να μην επιστρέψει σε ανάπτυξη η χώρα μας το 2014, έστω και μικρή, ανεβάζουν το ύψος των χρηματοδοτικών κενών στα 30δισ. ευρώ.

Και φυσικά δεν είναι, επίσης, χωρίς σημασία ότι αυτοί που διατυπώνουν τέτοιες απόψεις, ταυτόχρονα, «κλείνουν το μάτι» προς την αμερικάνικη πλευρά και την οικονομική τους πολιτική. Οι πιο τολμηροί από αυτούς διατυπώνουν ανοιχτά την άποψη ότι η Ελλάδα έγινε «οικόπεδο της Γερμανίας» ή «η πρώτη αποικία της Γερμανίας στην Ευρώπη», ελπίζουν σε μια αλλαγή πολιτικής κάτω από την πίεση των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά πάνω στη Γερμανία.

Είναι γνωστό, επίσης,  ότι κατά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Σόιμπλε η αντζέντα δεν περιελάμβανε αποκλειστικά και μόνο τα θέματα εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής. Συζητήθηκαν ακόμη και θέματα που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, το Κυπριακό, τις εξελίξεις στη Συρία, ενεργειακά κλπ. Θέματα που θα απασχολήσουν και τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Ομπάμα στην προσεχή του επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και αναδεικνύουν το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον της Γερμανίας και των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά, ταυτόχρονα, και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

***

Αν, λοιπόν, πρέπει να πούμε μια πολιτική εκτίμηση για την επίσκεψη Σόιμπλε είναι ότι όχι μόνο δεν ανέχτηκε την οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα, αλλά «έβαλε τα δυο ποδάρια της κυβέρνησης σε ένα παπούτσι», έφτασε να της «κόψει το βήχα» ακόμη και σε κάθε σκέψη για πρόωρες εκλογές, να δεχτεί πειθήνια και απαρέγκλιτα ότι η πορεία της όποιας βοήθειας για τα χρηματοδοτικά κενά θα εξαρτηθεί από την πορεία εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών, ακόμη και η όποια πιθανότητα για ένα νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Αν, τώρα, πρέπει να κάνουμε μια οικονομική εκτίμηση, πέραν της εφαρμογής της οικονομικής μνημονιακής πολιτικής, για τα όσα οικονομικά «δώρα» μας έφερε ο Σόιμπλε πρέπει να πούμε ότι αυτά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά την προσπάθεια της Γερμανίας για μεγαλύτερη οικονομική διείσδυση στη χώρα μας. Οικονομικοί σχολιαστές τα χαρακτήρισαν ως «καθρεφτάκια» ή «τυράκια» σε ότι αφορά το ξεπέρασμα της κρίσης.

Η γερμανική KfW (η αντίστοιχη πάλαι ποτέ ΕΤΒΑ της χώρας μας) θα συνεισφέρει 100εκ ευρώ στη δημιουργία του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου την ίδια στιγμή που η χώρα μας θα συμμετάσχει με 350εκ ευρώ. Το Ταμείο αυτό χαρακτηρίστηκε ως «το μακρύ χέρι του Βερολίνου, που διεμβολίζει αδύναμες οικονομίες, βάζει στο μάτι υποδομές και χειραγωγεί τράπεζες» (Κ. Ελευθεροτυπία 21/07/2013)! Την ίδια στιγμή Η Κυριακάτικη Καθημερινή (21/07/2013) μας πληροφορεί, με την ευκαιρία της δημιουργίας του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου ότι «η ελληνική αγορά διψάει για ρευστό 20δισ. ευρώ», νούμερο που προκύπτει από μελέτη της Oliver Wyman.   

Παράλληλα η Γερμανία προωθεί στη χώρα μας τη δημιουργία περιφερειακών τραπεζών, κατά το αντίστοιχο πρότυπο των γερμανικών περιφερειακών πιστωτικών ιδρυμάτων SparKassen. Οι τράπεζες αυτές θα είναι μεν ελληνικές αλλά θα συμμετέχει και η Ένωση Περιφερειακών Τραπεζών της Γερμανίας, η παρουσία της οποίας θα είναι πολύ ισχυρή όχι μόνο λόγω της συμμετοχής της αλλά, και κυρίως, για τη μεταφορά τεχνογνωσίας. Οι τράπεζες αυτές θα δραστηριοποιηθούν στην ελληνική περιφέρεια και ειδικά στις περιοχές που το γερμανικό ενδιαφέρον είναι έντονο και γίνεται προσπάθεια να καθιερωθούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Επομένως αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η χώρα μας έχει εγκλωβιστεί για τα καλά σε μια αδιέξοδη πορεία, που πέρα από το γεγονός ότι την κρίση θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα σε μακροχρόνια βάση, αυτό είναι το πρώτο και το σημαντικότερο, παράλληλα βαθαίνει την πολιτική και οικονομική της εξάρτηση, δεν δίνεται ουσιαστικά καμία δυνατότητα να ανασυγκροτήσει την υλική της παραγωγή.

Γιατί ποιο, υποτίθεται, ότι θα είναι το επιστέγασμα αυτής της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται;

Θα είναι η χώρα μας να ξεμπλέξει από το βάρος του δημόσιου χρέους (που δεν θα ξεμπλέξει, γιατί και το 2022, στην καλύτερη περίπτωση, προβλέπεται να είναι πάνω από το 110% επί του ΑΕΠ) για να βγεί στις αγορές και να μπορεί να δανειστεί(!) και να κατορθώσει να ξαναγίνει ανταγωνιστική, ώστε να υπάρξει η ανάπτυξη.  Ανταγωνιστική, βέβαια, με μισθούς της τάξης των 400 ευρώ και ξαναμπαίνοντας σε έναν νέο κύκλο δανεισμού.

Το ερώτημα βέβαια που πρέπει να απαντηθεί είναι πάνω σε ποια υλική παραγωγική βάση θα γίνει η ανάπτυξη αφού η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας, ακόμη και την καταστροφή ενός τμήματος της αστικής τάξης. Εκτός, βέβαια, αν θεωρούνται επενδύσεις τα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας και τα φιλέτα που επιδιώκει να πάρει το ξένο κεφάλαιο «αντί πινακίου φακής». 

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται αναπαράγει τους όρους της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας και δεν της εξασφαλίζει καμία ουσιαστική αναπτυξιακή προοπτική.

***

 Αυτό το αδιέξοδο τοπίο αναδείχτηκε πλήρως και σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια με την έλευση του Σόιμπλε στη χώρα μας. Και το παραδέχονται, μέσα από τη δική τους πολιτική οπτική, και αστικά ΜΜΕ: «Η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στην Αθήνα δεν πρόσφερε τελικά τίποτε ουσιαστικό στην προσπάθεια της χώρας μας για ταχύτερη έξοδο από την κρίση. [….] Και γι’ αυτό οι τοποθετήσεις του στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη βιωσιμότητα του χρέους μας, την ανάπτυξη της οικονομίας μας, την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, αλλά και τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, όχι μόνο δεν έπεισαν τους πολίτες για την ορθότητα του γερμανικού «δρόμου» που έχει επιβληθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά αντίθετα μάλιστα ενίσχυσαν την ήδη έντονη ανησυχία ότι η πολιτική που μας έχει υπαγορεύσει το Βερολίνο είναι απολύτως αδιέξοδη» (Realnews, 21/07/2013, Ν. Χατζηνικολάου).

Την ίδια στιγμή τα σχόλια επεκτείνονται και έξω από την οικονομική πολιτική: «Τα δρακόντεια μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά αντανακλούν όχι μόνο τον ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό, αλλά και το ριζωμένο σύνδρομο εξάρτησης των ελληνικών αρχουσών ελίτ. [….] Η κρίση ανέδειξε ηγεμόνα, ο οποίος, μάλιστα, αντλεί τα οφέλη αρνούμενος τις συνακόλουθες υποχρεώσεις του ρόλου. Με άλλα λόγια, πρόκειται περισσότερο για μεταμοντέρνα αποικιοκρατία με όπλο το χρέος, παρά για κλασσική ηγεμονία. Μέσα στην υπερβολή τους, τα μέτρα για την επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα επιβεβαιώνουν σημειολογικά ότι η αρχή της ισοτιμίας των κρατών - μελών, που ήταν το θεμέλιο και η ελκτική δύναμη του ενοποιητικού εγχειρήματος, έχει ουσιαστικά καταντήσει άδειο κέλυφος» (στο ίδιο, Στ. Λυγερός).

Ορισμένοι βέβαια, μπροστά στα αδιέξοδα, δηλώνουν ότι: «Προφανώς η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί να στηριχθεί στις προοπτικές μεταβολής των συσχετισμών στην Ευρώπη και στον κόσμο. Για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να αργήσουν. Μεσοπρόθεσμα λοιπόν η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στις δικές της προσπάθειες, στις δικές της πρωτοβουλίες, στη δυνατότητά της να κινητοποιήσει τις εθνικές και κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις της» (Το Βήμα, 21/07/2013, Αν. Καρακούσης). Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό όταν η χώρα μας είναι δέσμια μιας οικονομικής πολιτικής που μας έρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας ουσιαστικός παράγοντας της οικονομικής κρίσης της χώρας μας;...

***

Μπροστά σε αυτές τις αλήθειες που διατυπώνονται από τα αστικά ΜΜΕ, και με τον τρόπο που ομολογούνται, η κυβέρνηση - δηλαδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την ίδια πολιτική, «παίζοντας», ταυτόχρονα, ανάμεσα σε Γερμανία και ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και μετά το ιδρυτικό του συνέδριο, επιβεβαίωσε τον ήδη γνωστό προσανατολισμό του, που δεν δίνει καμία ουσιαστική διέξοδο στην οικονομική κρίση της χώρας μας, κλίνοντας περισσότερο σε μια αμερικάνικη εκδοχή οικονομικής πολιτικής, που δεν αμφισβητεί ούτε το ευρώ ούτε πολύ περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «Νέα Σπορά» επανέρχεται στην άποψη που έχει διατυπώσει ότι τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας θα κριθούν από τη στάση που θα κρατήσει το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, από την πρόταση διεξόδου που θα καταθέσει. Με την προϋπόθεση ότι θα ξεπεράσει και αυτό τα αδιέξοδα της δικής του πολιτικής.

Και προς επίρρωση της άποψής μας ας δούμε πως αντιμετώπισε τον ερχομό του Σόιμπλε, γεγονός που αναδεικνύει και τα αδιέξοδα του Κόμματος. Παραθέτουμε την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ σε σχέση με τα αστυνομικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση με την ευκαιρία του ερχομού του Σόιμπλε: «Το ΚΚΕ καταγγέλλει τα μέτρα αστυνομοκρατίας, που αποφάσισε η κυβέρνηση, ενόψει της επίσκεψης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε που έρχεται στην Ελλάδα, για να στηρίξει το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Ο λαός χρειάζεται να δώσει τη δική του απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό».

Η ηγεσία του Κόμματος δεν «είδε» τίποτα άλλο πέρα από τα αστυνομικά μέτρα και τη στήριξη στο αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Δεν είδε ότι αυτά τα μέτρα αναδεικνύουν μια πολιτική στάση υποτέλειας απέναντι στον «ηγεμόνα» ή ακόμα και στο «μεταμοντέρνο αποικιοκράτη», που βλέπουν ακόμα και αστοί δημοσιογράφοι. Δεν είδε, όχι με τα αστικά μέτρα και τις αστικές ορολογίες αλλά με μαρξιστικολενινιστικά κριτήρια, τη σχέση μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης με τη χώρα μας, που παίζει ηγεμονικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπαγορεύει οικονομικές πολιτικές, στο πλαίσιο του παγκόσμιου ρόλου που θέλει να παίξει και ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Παραπέρα, αρκέστηκε να επισημάνει ότι «ο λαός χρειάζεται να δώσει τη δική του απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό», μια φράση κλισέ που επαναλαμβάνεται σταθερά και στην οποία αλλάζει μόνο ο εμπρόθετος προσδιορισμός. Μια φράση που θυμίζει έντονα μια άλλη παρόμοια φράση ότι «ο λαός χρειάζεται να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα».

Ποια απάντηση και με ποιον τρόπο θα απαντήσει ο λαός; Πως θα δράσει ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό; Αυτά δεν φαίνεται να απασχόλησαν την ηγεσία του Κόμματος για αυτόν το λόγο δεν είδαμε και καμία κινητοποίηση.

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, τη δεύτερη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ σε σχέση με την επίσκεψη Σόιμπλε:

«Βασικός στόχος της επίσκεψης Σόιμπλε είναι η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης για να επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις, δηλαδή το παραπέρα τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων στο βωμό της ανταγωνιστικότητας, που αποτελεί κοινό στρατηγικό στόχο εγχώριας και γερμανικής άρχουσας τάξης.

Η συζήτηση για την πιθανότητα νέου δανεισμού του κράτους, καθώς και για τους όρους διαχείρισης του σημερινού υπέρογκου δημοσίου χρέους, δεν αφορά την ελάφρυνση του λαού από τα βάσανά του, αλλά το μοίρασμα ζημιών και κερδών μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων και κρατών μελών της ΕΕ.

Τα σχέδια για Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο, με τη συμμετοχή της γερμανικής τράπεζας KfW, δε θα αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για τους αυτοαπασχολούμενους, που συνθλίβονται από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και την κυβερνητική πολιτική υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά μηχανισμό ενίσχυσης των εγχώριων τραπεζών και δέσμευσης μεγάλου μέρους της χρηματοδότησης του ΕΣΠΑ σε συμπράξεις ελληνικών και γερμανικών επιχειρήσεων και γενικότερα στην αύξηση της διείσδυσης του γερμανικού κεφαλαίου στην ελληνική αγορά.

Μόνο η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους μπορεί να αποτελέσει ελπιδοφόρα διέξοδο για το λαό».

Αναπάντητα ερωτήματα:

Σαφώς η γερμανική και η ελληνική άρχουσα τάξη επιδιώκουν το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Αλλά είναι μόνο αυτό; Γιατί η ελληνική άρχουσα τάξη έχει την ανάγκη της «στήριξης» του Σόιμπλε, δηλαδή της γερμανικής άρχουσας τάξης; Απλώς και μόνο γιατί έχουν «κοινό στρατηγικό στόχο»; Η ηγεσία του Κόμματος δεν άκουσε τίποτα για τις συνεχείς υπαγορεύσεις του Σόιμπλε σε σχέση με την εφαρμογή των προγραμμάτων; Δεν άκουσε τίποτα για τον αποκλεισμό κάθε ιδέας προσφυγής σε εκλογές;  Και από πότε ο Σόιμπλε μπορεί να υπαγορεύει ακόμα και σε μια αστική κυβέρνηση ενός κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης το πότε θα κάνει εκλογές; Αυτό λέγεται πολιτική εξάρτηση ναι ή όχι;

Η συζήτηση για ένα νέο δανεισμό και τη διαχείριση του δημόσιου χρέους σαφώς δεν αφορά στην ελάφρυνση του ελληνικού λαού από τα βάσανά του. Αλλά, επίσης, σαφώς δεν αφορά μόνον τα κέρδη και τις ζημιές των δανειστών. Αφορά και τη σχέση των δανειστών με τη χώρα μας. Και μέσα από αυτήν τη σχέση υπαγορεύεται εκ μέρους των δανειστών μια οικονομική πολιτική, που κατά τους αστούς σχολιαστές καταδικάζει τη χώρα μας σε «ελεγχόμενη πτώχευση διαρκείας». Η ηγεσία του Κόμματος τι ακριβώς κατανοεί; Ότι οι αστοί σχολιαστές άλλαξαν ταξική θεώρηση; Και αυτό που ομολογούν και υποστηρίζουν πως λέγεται; Λέγεται οικονομική εξάρτηση; Ναι ή όχι;

Η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου δεν αφορά στον επεκτατισμό της γερμανικής άρχουσας τάξης και δεν αποκαλύπτει την αδυναμία της ντόπιας αστικής τάξης να τροφοδοτήσει τη «δική της» ανάπτυξη; Επομένως ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη γερμανική και την ελληνική αστική τάξη, μια και οι δύο άρχουσες τάξεις διαθέτουν όλα τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά (και μάλιστα «και με το παραπάνω»), σύμφωνα με τις αναλύσεις του Κόμματος; Πως θα βγει άκρη τώρα για τις πραγματικές σχέσεις των δύο αρχουσών τάξεων, των δύο κρατών;

Καταλήγουμε:

Όλα τα παραπάνω δεν υπαγορεύουν την ανάγκη στο Κόμμα να δει με πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο την κατάθεση μιας πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, γεγονός που θα καθορίσει και τα αντίστοιχα πολιτικά του καθήκοντα;

Έχουμε την εντύπωση ότι η ηγεσία του Κόμματος παρατηρεί «αφ’ υψηλού» και από μακριά τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας, σαν τον Ξέρξη στο θρόνο του, που από τα βουνά του Αιγάλεω παρατηρούσε τη ναυμαχία στα στενά της Σαλαμίνας. Αρκείται να διατυπώνει και να επαναλαμβάνει την τελευταία φράση της ανακοίνωσης «περί κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων….» νομίζοντας ότι έτσι λύνει το πρόβλημα της κατάθεσης μιας συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση.

Εμείς απλώς θα θυμίσουμε ότι ο Ξέρξης έχασε…

Περισσότερα... "