«Καλώς ήρθατε στη χώρα του Πολ Τόμσεν»

Μ’ αυτά τα λόγια άνοιξε την εκπομπή του γνωστός δημοσιογράφος σε ραδιοφωνικό σταθμό με μεγάλη ακροαματικότητα εκφράζοντας την οργή του για το «πώς είναι δυνατόν ένας υπάλληλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να πετάει τα χαρτιά κατάμουτρα στον υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα μέσα στο γραφείο του» και να του λέει: «Αυτά δεν τα δεχόμαστε»!

Ο Τύπος έχει αναφερθεί σε διάφορες απαντήσεις που φέρεται ότι έδωσε υπουργός οικονομικών. Λέγεται ότι έφτασε να απειλεί ακόμη και με παραίτηση.

Παρά το γεγονός ότι το επεισόδιο θεωρήθηκε, λίγο - πολύ, από τεχνητά «τραβηγμένο» έως και κατασκευασμένο,   ότι σκόπιμα αξιοποιήθηκε από τους Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελο Βενιζέλο - Φώτη Κουβέλη για να κάνουν επίδειξη των αντιστασιακών και των διαπραγματευτικών τους προσπαθειών, προκειμένου να δικαιολογηθούν και  σε κάποιο βαθμό να διασωθούν στα μάτια του ελληνικού λαού από την υποτέλεια που επέδειξαν απέναντι στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι στερείται πολιτικής σημασίας, ότι δεν αναδεικνύει πραγματικές καταστάσεις. Διαφορετικά, κατά τη γνώμη μας,  δεν θα ήταν δυνατό να  χρησιμοποιηθεί ως τέτοιο.

Αλλά ποιο ήταν το επίδικο ζήτημα που έφτασε τον υπουργό οικονομικών να απειλήσει με παραίτηση;

Οι εκπρόσωποι της τρόϊκα, ουσιαστικά, απαίτησαν και τα 11.5 δις. ευρώ,  που αφορούσαν το νέο πακέτο μέτρων σε βάρος των εργαζομένων, να προέλθουν από την περικοπή των μισθών, συντάξεων και επιδομάτων για να είναι σίγουροι ότι θα εισπραχθούν και όχι από τη μείωση δαπανών από τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές (οι  οποίες στην πραγματικότητα αφορούν κοινωνικές δαπάνες, δηλαδή και πάλι το κόστος τους θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι) και που δεν ήταν βέβαιοι ότι τελικά θα εισπραχθούν τα αντίστοιχα κονδύλια. Επομένως θα υπήρχε και πάλι «τρύπα».

Στο μεταξύ, οι εκπρόσωποι της τρόϊκα, για να σιγουρευτούν για τα 11.5 δισ. πρόσθεταν κι άλλα μέτρα και ζήτησαν να συμπεριληφθούν στο τελικό πακέτο μέτρων το οποίο έπρεπε να οριστικοποιηθεί, υποτίθεται, για να παρουσιαστεί στη συνάντηση του Eurogrouping, μετά στη συνάντηση του Eurogroup στις αρχές του Οκτώβρη (08/10/2013) κι από εκεί να πάρει το δρόμο του για τη συνάντηση κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα πραγματοποιηθεί τον ίδιο μήνα (18 - 19/10/2012). Απ’ ότι φαίνεται μπορεί να μην είναι δυνατή η κατάθεση του προγράμματος ακόμη και στη Συνάντηση Κορυφής.

Το βάρος, φαίνεται, της άρνησης προς τον υπουργό οικονομικών του κονδυλίου που θα προερχόταν από τις διαρθρωτικές αλλαγές - αντιλαϊκές πάντα, το ανέλαβε να το διατυπώσει ο Πολ Τόμσεν και έτσι του βγήκε το όνομα στη δημοσιότητα.

Με το εν λόγω στέλεχος του ΔΝΤ ο Τύπος έχει ασχοληθεί πολλές φορές. Τον παρουσιάζουν σαν ένα στέλεχος δύστροπο, μονόχνοτο, αγέλαστο, γραφειοκράτη, καριερίστα, σκληρό διαπραγματευτή, ανυποχώρητο στις απαιτήσεις του, που στα πενήντα πέντε του έχει αναρριχηθεί και πετύχει στην ιεραρχία του ΔΝΤ με την πολύ δουλειά και τη ψυχρή λογική ενός Δανού «για επικίνδυνες αποστολές». Ουσιαστικά τον παρουσιάζουν ως «ψυχρό εκτελεστή».

Κατά τη γνώμη μας τον «αδικούν». Όχι γιατί μπορεί να μην ισχύουν όλα τα παραπάνω αλλά γιατί είναι φανερή η προσπάθεια να του φορτώσουν, ως προσωπικότητα με όλα του τα «κουσούρια», το βάρος μιας αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής, που είναι η πάγια οικονομική πολιτική του ΔΝΤ και των υπόλοιπων της τρόϊκα - Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ο Πολ Τόμσεν (ΔΝΤ) και οι δύο άλλοι της αντιπροσωπείας της τρόϊκα, Ματίας Μόρς (ΕΕ) και Κλάους Μαζούχ (ΕΚΤ), εφαρμόζουν τις οικονομικές πολιτικές των αφεντικών τους και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Εφαρμόζουν το Μνημόνιο δηλαδή, που είναι η επίσημη οικονομική πολιτική για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι εκθέσεις τους δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να υλοποιούν τις κατευθύνσεις, με σίγουρα και συγκεκριμένα μέτρα, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των τραπεζιτών.

Η αρχή είναι μία και μοναδική. «Τα λεφτά μας (σας) εδώ και τώρα»! Όλα αυτά στο όνομα της διάσωσης της Ελλάδας από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία! Με δυο λόγια, ο Πολ Τόμσεν και οι «συν αυτώ», χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη για να «πατήσουν στο σβέρκο» τον ελληνικό λαό και να του διαμορφώσουν τη συνείδηση ώστε να γίνουν, «εξ ανωτέρας ανάγκης», αποδεκτά τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και όσα θα επακολουθήσουν.

Αν υπάρχει κάτι που κάνει πιο «επιθετικό» τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ είναι, ίσως, η εκτίμηση που φέρεται να έχει καταλήξει η ηγεσία του ΔΝΤ ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει με τίποτα. Η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει στο ΔΝΤ 9,5 δισ. ευρώ για το 2014 και 10,8 δισ. ευρώ για το 2015.

Υπάρχει και συζητιέται ένα σενάριο που εξετάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση να πιεστεί το ΔΝΤ να καθυστερήσει η αποπληρωμή των δόσεων, κάτι που ωστόσο δεν επιθυμούν αξιωματούχοι του οργανισμού, οι οποίοι «χάνουν την υπομονή τους με  την έκθεση του Ταμείου στο υψηλού ρίσκου ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης» (WS Journal - Ποιος θα πληρώσει τη διάσωση της Ελλάδας, από το «Βήμα»).

Ορισμένοι πολιτικοί και οικονομικοί σχολιαστές, που πυκνώνουν πολύ τελευταία, στο επεισόδιο αυτό διαβλέπουν και μια αντιπαράθεση μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Γι αυτό και υποστηρίζουν ότι η έκθεση της τρόϊκα θα κατατεθεί μετά τις αμερικανικές εκλογές και ότι ο Πολ Τόμσεν «τράβηξε» τις απαιτήσεις του για να κερδίσει χρόνο και για να καταστήσει ακόμα πιο σαφές στη Γερμανία ότι θα χρειαστεί μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, την οποία βέβαια θα την αντιμετωπίσουν και θα τη χρεωθούν οι ευρωενωσιακοί εταίροι της Ελλάδας. 

Απ’ αυτό το επεισόδιο, όμως, που με δημοσιογραφική άδεια δόθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο προς τα «έξω», μπορούμε να συνάγουμε ορισμένα συμπεράσματα, που είναι αξιοπρόσεχτα, ισχύουν γιατί είναι πραγματικά, επαληθεύονται από όσα συνέβησαν ή και δεν συνέβησαν μεταξύ Γιάννη Στουρνάρα και Πολ Τόμσεν και είναι μεγάλης πολιτικής σημασίας:

Πρώτο. Πάνω στην «καμπούρα» της χώρας μας - χρεοκοπία και οικονομική κρίση - παίζονται διεθνή παιχνίδια, που είτε αφορούν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί το «ελληνικό ζήτημα», για να μην υπάρξουν διεθνείς οικονομικές επιπτώσεις, είτε τους σχεδιασμούς της Γερμανίας. Παρά το γεγονός ότι η Άνγκελα Μέρκελ φέρεται να έχει «κλείσει την πόρτα στο ενδεχόμενο ενός Gr-exit» (εξόδου από το ευρώ), στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει για το πώς σκέφτεται η άρχουσα τάξη της Γερμανίας (που φέρεται να είναι διασπασμένη) και η καγκελάριος της Γερμανίας (που φέρεται ότι προσπαθεί να βρει ένα συμβιβασμό) και ότι από την πλευρά της Γερμανίας επιδιώκεται να κερδηθεί χρόνος προκειμένου μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη να είναι οικονομικά με τις λιγότερες συνέπειες, όταν θα αποφασιστεί. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν και οι επικείμενες εκλογές στη Γερμανία, που η Άνγκελα Μέρκελ θα διεκδικήσει την τρίτη θητεία της.

Δεύτερο. Διαπιστώνουμε το τι σημαίνει στην πράξη, πολιτικά και οικονομικά,  αφαίρεση  κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους και εκχώρησή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και κατά προέκταση στο ΔΝΤ, αφού κι αυτό εμπλέκεται στη τρόϊκα), της οποίας, υποτίθεται, ότι αυτό το κράτος είναι και εξακολουθεί να παραμένει ισότιμος εταίρος.

Ένας «υπάλληλος» της τρόϊκας υπαγορεύει, και με τον τρόπο που υπαγορεύει, στον υπουργό οικονομικών του υποτιθέμενου ισότιμου εταίρου, την οικονομική πολιτική που πρέπει να εφαρμόσει. Ο πρωθυπουργός της χώρας και οι άλλοι αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση, ως άεργοι πολιτικοί, αναμένουν απλώς τα μέτρα που υπαγορεύονται από τον υπάλληλο. «Αντιστέκονται» κυρίως για το «φαίνεσθαι», στο βαθμό που βρίσκονται μπροστά σε ένα πάνδημο ξεφωνητό.

Τρίτο. Η κυβέρνηση του υποτιθέμενου ισότιμου κράτους επωφελείται από την ίδια την ανισοτιμία της χώρας(!) για να προβάλει ένα κατασκευασμένο ή και τραβηγμένο επεισόδιο πολλαπλών σκοπιμοτήτων για να εμφανίσει στον ελληνικό λαό ότι αντιστέκεται και αντιτίθεται ενάντια στην ίδια την τρόϊκα, που εφαρμόζει την κεντρική οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία το υποτιθέμενο ισότιμο κράτος την έχει αποδεχτεί και την έχει συναποφασίσει (από κοινού με τους άλλους εταίρους ως τυπικά ισότιμος εταίρος)!

Πρώτο ρόλο σ’ αυτό το ανήθικο παιχνίδι παραπλάνησης του ελληνικού λαού παίζουν οι πιο ακραιφνείς οραματιστές για μια «Ομοσπονδιακή Ευρώπη», που αντλούν την πολιτική τους καταγωγή από τα βάθη της «Ανανεωτικής Αριστεράς» και που σαν «λαγοί» ξελασπώνουν την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα δηλώνοντας με θράσος: «Συνεχίζεται η διαπραγμάτευση, η τρόικα πρέπει να σταματήσει να επιτίθεται στην ελληνική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία έχει συγκεκριμένες αντοχές και η λειτουργία της κοινωνίας έχει τα όρια της» και στη συνέχεια να δηλώσει «ότι τώρα αρχίζει η αντιμετώπιση της τρόϊκας» (Φώτης Κουβέλης).

Στο μεταξύ όλες οι πληροφορίες συνέτειναν στο ότι η «διαφορά» των αρχηγών των κομμάτων, που στηρίζουν την κυβέρνηση, με την τρόϊκα βρισκόταν στο υπόλοιπο ποσό που είχε απομείνει, αφού είχαν ήδη συμφωνηθεί περίπου τα 9.5 δισ., που αντλούνταν από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων και από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67.

Αφορούσε, δηλαδή, τα περίπου 2 δισ. μέχρι τα 11.5 δισ.. Θυμίζουμε, όμως, ότι τα 9.5 δισ. ξεκίνησαν από τα 5.5 δισ., τα οποία 5.5 δισ. είχαν ξεκινήσει από τα… 0 δισ., μια και η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί προεκλογικά και επανέλαβε μετεκλογικά ότι δεν θα προχωρήσει σε άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων, ότι δεν θα πάρει άλλα «οριζόντια μέτρα».

Τέταρτο. Μετά την αποχώρηση της τρόικας και την επιστροφή της γνωρίζουμε ότι το συνολικό πακέτο των μέτρων αφορά 13.5δισ. ευρώ, ότι από την πολύ «αντίσταση» που ασκεί η τρικομματική κυβέρνηση πάνω στην τρόϊκα τα 9.5δισ. θα φτάσουν τελικά τα 10.5δισ. και ότι θα προστεθούν άλλα 3δισ. σε νέους φόρους.

Γνωρίζουμε επίσης ότι η κυβέρνηση βρίσκεται και πάλι μπροστά στο ίδιο πρόβλημα (να της αμφισβητεί η τρόϊκα τη δυνατότητα είσπραξης 2δισ.) και ότι τελικά για να συμφωνηθεί το τελικό πακέτο θα γίνει πολιτική διαπραγμάτευση με τους «προϊσταμένους της τρόϊκα»!  Δηλαδή,  διαφορά ως προς την ουσία της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει διαφορά ως προς το μείγμα μιας αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής, που πρέπει να εξασφαλίζει τους δανειστές της χώρας μας και η οποία πρέπει να φτάσει, για να εγκριθεί, στην πολιτική διαπραγμάτευση με τους προϊσταμένους των «υπαλλήλων»! Μας περιμένουν, λοιπόν, οι προϊστάμενοι… Σόϊμπλε, Μέρκελ, Ολάντ κλπ.

Άπ’ ότι φαίνεται όλα τα πράγματα, κάποια στιγμή, παίρνουν τη θέση τους. Έτσι ο υπουργός οικονομικών, αφού «άστραψε και βρόντηξε» στον Πολ Τόμσεν, πήρε τελικά υπόψη τις «κόκκινες γραμμές» που του έθεσε ο …«υπαλληλάκος» του ΔΝΤ και άλλαξε το μείγμα των μέτρων της δημοσιονομικής πολιτικής στην κατεύθυνση που του υποδείχτηκε αλλά και πάλι οι υπάλληλοι ήταν ανένδοτοι.

Εδώ λήγει η αντιστασιακή δράση του υπουργού οικονομικών και της κυβέρνησης και πάνω απ’ όλα των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση, που αστράφτει και βροντάει απέναντι στη τρόϊκα! Είμαστε υπό αναμονή για την πολιτική διαπραγμάτευση.

Πέμπτο. Όλοι ασφαλώς θα θυμόμαστε την περίφημη τοποθέτηση του Γιώργου Παπανδρέου, ως πρωθυπουργού της χώρας, για την εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μπορούμε επίσης να θυμίσουμε την προσφώνηση της Άννας Ψαρούδα - Μπενάκη, ως Προέδρου της Βουλής, αμέσως μετά την εκλογή του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Δημοκρατίας για το ίδιο θέμα).

Οι πάντες από τον αστικό κόσμο είχαν πλήρη γνώση και συναίσθηση για την εκχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ομολογούσαν αλλά και τη δικαιολογούσαν στο όνομα του οράματος της «Ενωμένης Ευρώπης».

Ουσιαστικά ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν έκανε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το να επισημάνει και να εκλαϊκεύσει τη νέα ανισότιμη θέση της χώρας μας μέσα σε μια διακρατική καπιταλιστική συμμαχία, την οποία παραπλανητικά και ψευδώς την παρουσίαζε ως ισότιμη, στην οποία κουμάντο ασφαλώς θα έκαναν οι μεγάλες δυνάμεις της συμμαχίας αυτής και ιδιαίτερα η Γερμανία, αλλά πάνω απ’ όλους το τραπεζικό κεφάλαιο. Η πράξη το απέδειξε.

Έκτο. Στο οικονομικό επίπεδο η πρώτη συνέπεια της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η απώλεια των οικονομικών εργαλείων για την άσκηση της οικονομικής και γενικότερα αναπτυξιακής πολιτικής εκ μέρους της χώρας μας. Η Ελλάδα, εφεξής, έπρεπε να ακολουθήσει την οικονομική πολιτική που κατάληγαν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Διασκέψεις Κορυφής.

Αδιαμφισβήτητο δόγμα για την ασκούμενη οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν η στήριξη και διάσωση του ευρώ. Είναι η οικονομική πολιτική που κατά κυρίαρχο τρόπο επιβάλλει η Γερμανία και που την επιβεβαιώνει ανά πάσα στιγμή.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας στους ξένους ανταποκριτές στο Βερολίνο (Παρασκευή 21/09/2012), σαφέστατος για μια άλλη φορά, ξεκαθάρισε και πάλι, σε ότι αφορά στη σχέση της Γερμανίας με το ευρώ, ότι «είμαστε οι μεγάλοι κερδισμένοι από αυτό» και ότι «αν καταργηθεί το κοινό νόμισμα, η Γερμανία θα χάσει περισσότερα από την Ελλάδα». Ιδιαιτέρως ειλικρινής ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας με την ανάλογη δόση κυνισμού, που χαρακτηρίζει έναν πολιτικό εκπρόσωπο της γερμανικής ολιγαρχίας και μιας μεγάλης δύναμης με παγκόσμιο ρόλο.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξεκαθάρισε, επίσης, σε ότι αφορά στην Ελλάδα ότι: «Με το δεύτερο πακέτο βοήθειας φτάσαμε στα όρια του οικονομικά δυνατού» και ότι  «θλίβομαι όταν ακούω για τρίτο πακέτο, για επιμήκυνση δύο, τριών ή τεσσάρων ετών ή για άλλες διευκολύνσεις».

Διευκρινίζοντας ότι το δεύτερο πακέτο είναι ηλικίας μόλις τεσσάρων  μηνών και το γεγονός ότι η εφαρμογή του συνοδεύεται από φαινόμενα ύφεσης δεν είναι καθοριστικής σημασίας (!), ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας  πρόσθεσε ότι «η αξία του δεν μπορεί να αποδειχθεί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα», για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως «εξάλλου, κάθε βαθιά προσαρμογή της οικονομίας οδηγεί αναπόφευκτα σε ύφεση - σε κρίση προσαρμογής»!

Με δύο λόγια ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε μας λέει ότι δεν έχει καμία σημασία η ύφεση στην οικονομία και η φτώχια στους εργαζόμενους αρκεί να πετύχουν οι «βαθιές προσαρμογές»!

Παραπέρα, επέμενε ότι το ίδιο το πακέτο ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο και εκπονήθηκε μέσα σε εξαιρετικά δύσκολο οικονομικό περιβάλλον. Η εγκατάλειψή του θα ήταν πιστοποιητικό αποτυχίας. Ούτε αυτό το πρόγραμμα θα λήξει λοιπόν, ούτε θα αρχίσει άλλο. «Δεν θέλω να συμμετάσχω σε σπέκουλες» είπε. «Αυτό αναστατώνει τις αγορές και προκαλεί ζημιά κυρίως στους Έλληνες» (Όλα τα αποσπάσματα έχουν παρθεί από το «Βήμα» και την ανταπόκριση του Ν. Χειλά από το Βερολίνο).

Μέσα από μια τέτοια τοποθέτηση ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προδιέγραψε τα όρια της πολιτικής της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Ελλάδα. Πολιτική στάση και πολιτικός λόγος σε ρυθμό υπαγόρευσης της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, δηλαδή, δύο υποτιθέμενων ισότιμων εταίρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή δύο αλληλοεξαρτώμενων εταίρων από ένα κοινό όραμα.

Υπάρχει ακόμη μια δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι η τελική έγκριση της εκταμίευσης των 31 δισ. θα γίνει όχι μόνο με οικονομικά αλλά και πολιτικά κριτήρια. Απ’ ότι μπορούμε να διαπιστώσουμε στην πράξη τα πράγματα έφτασαν στην πολιτική διαπραγμάτευση, γεγονός που κρατάει την Ελλάδα σε ένα καθεστώς «κρύου και ζεστού ντους», γιατί τι ακριβώς θα αφορούν τα πολιτικά κριτήρια και η πολιτική διαπραγμάτευση.

Έβδομο. Από την άλλη, βέβαια, ταυτόχρονα, υπάρχουν δημοσιεύματα, τα οποία κάνουν λόγο για ένα νέο κούρεμα ως προς το δημόσιο χρέος και για ένα  νέο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, ακόμη και για παράταση του χρόνου εφαρμογής του προγράμματος που συμφωνήθηκε με την τρόϊκα, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να περάσει σε χαμηλό προφίλ την ελληνική κρίση. Όλα τα παραπάνω, όμως, τα αρνείται η Γερμανία. Παράταση στην εφαρμογή σημαίνει νέος δανεισμός για τη χώρα μας.

Σε κάθε περίπτωση, οποιοσδήποτε δρόμος κι αν επιλεγεί, αυτό απομένει να το δούμε, η ουσία και το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο χαρακτήρας των οικονομικών μέτρων θα είναι βαθύτατα αντιλαϊκός και αντεργατικός.

Και κάτι  που στην εξέλιξή του θα γίνεται όλο και πιο σημαντικό. Θα είναι μια μακροχρόνια  οικονομική πολιτική που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το 2020 θα φέρει το χρέος της χώρας στο πολυπόθητο 120% του ΑΕΠ ούτε την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Η πολιτική αυτή θα υπηρετεί πρωτίστως τη διάσωση του ευρώ ως διεθνούς ανταγωνιστικού, αποθεματικού νομίσματος, γεγονός που σημαίνει ότι θα υπηρετεί πάνω απ’ όλα τις ηγεμονικές και στρατηγικής σημασίας επιδιώξεις της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και με την έννοια αυτή παραμένει ανοιχτό το θέμα του εάν θα εξακολουθήσει η Ελλάδα να είναι μέλος της ευρωζώνης.

Οι τελευταίες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ περιπλέξανε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Ουσιαστικά διέψευσε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά λέγοντας ότι τα 11.5 δισ. (που έγιναν 13.5δισ.) δεν αρκούν και ότι θα χρειαστούν και άλλα μέτρα, γιατί δεν υπάρχουν «έσοδα» εξ αιτίας της ύφεσης και ότι θα υπάρξει χρηματοδοτικό κενό. Εδώ επιβεβαιώνεται η διαφορά ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Γερμανία, διαφορά που οξύνεται και αφορά την αποτελεσματικότητα των μέτρων, με αποτέλεσμα να υπάρχει ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησης του ΔΝΤ από την τρόϊκα.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν αποκλειστικά σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Στο πλαίσιο του κοινού νομίσματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  δηλαδή στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο και καμία πιθανότητα για την εφαρμογή μιας άλλης οικονομικής πολιτικής που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Όγδοο. Η κατάσταση που διαμορφώνεται μας επιβεβαιώνει με πολλά και πρόσθετα επιχειρήματα ότι ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ (και άλλων κομμάτων) ότι μπορεί να εφαρμόσει, ως κυβέρνηση, μια άλλη πολιτική στο πλαίσιο παραμονής της χώρας μας στο ευρώ είναι παντελώς έωλος. Αυτό που μπορεί να συμπεράνει κανείς, πιο εύκολα τώρα απ’ ότι πιθανά προηγούμενα, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια αντιμνημονιακή φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, που θα βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση, που θα αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία και θα ανακουφίσει τους εργαζόμενους στη θέση μιας μνημονιακής οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ελληνικής κυβέρνησης.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε έναν πολιτικό και οικονομικό διχασμό:

¨      Από τη μια διαβεβαιώνει την προσήλωσή του ότι τάσσεται αναφανδόν ενάντια στη μνημόνιο, ενώ, ταυτόχρονα, εξακολουθεί να υποστηρίζει την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το γεγονός αυτό, και σε συνάρτηση με τις δυσκολίες που παρουσιάζει η υποστήριξη μιας τέτοιας θέσης, τον έχει κάνει να επιδίδεται σε πολιτικές πιρουέτες προσαρμογής του πολιτικού του λόγου για μια κυβερνητική πολιτική, που στο οικονομικό της περιεχόμενο δεν θα απέχει απ’ όσα δημοσίως ισχυρίζονται οικονομικά του στελέχη, όπως ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης.

¨      Από την άλλη δεν έχει μπει ποτέ στον κόπο να αποδείξει πως θα μπορέσει να εφαρμόσει μια αντιμνημονιακή πολιτική στη θέση μιας μνημονιακής πολιτικής και αρκείται σε πολιτικές μόνο διαβεβαιώσεις, που, όμως, εύκολα και γρήγορα μπορούν να εξανεμιστούν, για να μην πούμε ότι ήδη εξανεμίστηκαν, μπροστά σε μια πραγματικότητα, που είναι αδιάψευστος μάρτυρας και βοά.

Ένατο. Έρχεται και πάλι μπροστά μας η επικαιρότητα και η χρησιμότητα των επεξεργασιών του 15^ου Συνεδρίου του Κόμματος και του Προγράμματός του. Η πολύ μεγάλη αναγκαιότητα της δημιουργίας του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας.

Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι τόσο προφανή, που, εμείς, τα μέλη και στελέχη του Κόμματος που εκφράζονται μέσα από τη «Νέα Σπορά»  πιστεύουμε ότι θα ξαναβρεθούμε, ως Κόμμα, ως ΚΚΕ, μπροστά στην ανάγκη να προβληθεί η συγκεκριμένη πρόταση του 15^ου Συνεδρίου στο επόμενο χρονικό διάστημα, που, μπροστά στην όξυνση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, οι πιέσεις που θα δεχτεί το Κόμμα θα είναι πολύ μεγάλες και οι κίνδυνοι για ένα χειρότερο αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτεροι. Το λάθος που γίνεται μέχρι τώρα δεν μπορεί να επαναληφθεί.

Δέκατο. Το λάθος, όμως, αυτό της ηγεσίας του Κόμματος έχει θεωρητική έδραση. Η ρίζα του λάθους βρίσκεται στις θεωρητικές επεξεργασίες της ηγεσίας του Κόμματος, που σχετίζονται με το πώς αντιλαμβάνεται τη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης και τη μετατροπή του ΑΑΔΜ σε επαναστατικό μέτωπο, οπότε προκύπτει η σοσιαλιστική εξουσία, με τις μορφές περάσματος στο σοσιαλισμό,  με τη θέση και το ρόλο της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την ύπαρξη ή όχι ενδιάμεσης εξουσίας ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Τελικά μέσα από το συνδυασμό όλων των παραπάνω παραγόντων προέκυψε σε μια περίοδο, που δεν υπήρχε καν ΑΑΔΜ, πολύ περισσότερο επαναστατικό μέτωπο, που δεν υπήρχε επαναστατική κατάσταση, να καταλήξει να αρνηθεί η ηγεσία του κόμματος, ακόμη και μπροστά στις εκλογές, να προβάλει τη θέση του 15^ου Συνεδρίου, που αφορούσε τη δημιουργία κυβέρνησης του ΑΑΔΜ και του αντίστοιχου προγράμματός της και προτίμησε να μιλάει για την εργατική λαϊκή εξουσία, δηλαδή, έκανε προπαγάνδα με ένα σύνθημα για τη σοσιαλιστική εξουσία και το πώς θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός!

Ενδέκατο. Εκείνη η επεξεργασία του Κόμματος, που δέχτηκε στην κυριολεξία στραπάτσο από την αρθογραφία, που ακολούθησε το συγκεκριμένο (υπαρκτό ή ανύπαρκτο) επεισόδιο μεταξύ Πολ Τόμσεν και Γιάννη Στουρνάρα, είναι η θεωρία της μη εξαρτημένης Ελλάδας. Οπαδοί αυτής της θεωρίας είναι η ηγεσία του Κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ (όχι στο σύνολό του), η ΔΗΜΑΡ και όλοι οι νεοτροτσκίζοντες ανόητοι ζηλωτές της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», του «μικρού ιμπεριαλιστή» και της «αλληλεξάρτησης», της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και άλλων νεοτροτσκιστικών φληναφημάτων.

Όλοι αυτοί οι οπαδοί της μη εξαρτημένης Ελλάδας είναι ταυτόχρονα οπαδοί της μη επιστροφής στη δραχμή (με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού)  και υπέρ της παραμονής στο ευρώ (γιατί «η αποχώρηση από το ευρώ θα ήταν καταστροφική»), για όσο χρονικό διάστημα οι μεν θα «αγωνίζονται» για να φέρουν το σοσιαλισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση «από τα μέσα» και οι άλλοι, όπως η ηγεσία του Κόμματος, για να αποδεσμευτεί η Ελλάδα με σοσιαλιστική επανάσταση.

Όπως εύκολα μπορούν να αντιληφθούν όλοι το τελικό αποτέλεσμα, είτε είσαι οπορτουνιστής του ΣΥΡΙΖΑ είτε επαναστάτης της ηγεσίας του Κόμματος, είναι το ίδιο. Ευρώ και ξερό ψωμί! Έως ότου έρθει ο «σοσιαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέσα και έως ότου έρθει ο σοσιαλισμός της ηγεσίας του Κόμματος από τα έξω!!!

¨      Για να δούμε τώρα ποιος γενναίος ή γενναία από την ηγεσία του Κόμματος θα υπογράψει ξανά κείμενο που να υποστηρίζει τη θεωρία της μη εξαρτημένης Ελλάδας ή της αλληλεξάρτησης, την ώρα που ένας Πολ Τόμσεν «κόβει και ράβει» κατά πως του υπαγορεύουν τα αφεντικά του και υπαγορεύει με τη σειρά του στην κυβέρνηση! Την ώρα που μια υπάλληλος του ΔΝΤ ελέγχει τον προϋπολογισμό του υπουργείου άμυνας και παρελαύνει μπροστά της η ηγεσία του Ελληνικού Στρατού! Την ώρα που η κυβέρνηση - των τριών ευρωπαϊστών αρχηγών, αδημονώντας, αναμένει τους «χρησμούς» του Πολ Τόμσεν και βιάζεται κι από πάνω, για να καταλήξει, στο τέλος, στην πολιτική διαπραγμάτευση!

¨      Για να δούμε τώρα ποιος ή ποια θα ισχυριστεί ότι η αποχώρηση από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφική, όταν στη Γερμανία αυξάνουν συνεχώς οι εργαζόμενοι (αυτή τη στιγμή ξεπερνάνε τα 7 εκατ.) που αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα!  Πόσο χαμηλότερα μπορούν να πάνε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση από το ευρώ ώστε να μη συγκρίνονται με τους Γερμανούς των 400 ευρώ!

¨      Για να δούμε τώρα αν θα συνεχίσουν να γίνονται οι αναφορές στους μισθούς Κίνας την ώρα, που όλως περιέργως, ξεχνιέται η κατάσταση των εργαζομένων στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, που εκεί καθιερώθηκαν μισθοί πιο μικροί ακόμη κι από τους ελληνικούς και πιο μπροστά απ’ ότι στην Ελλάδα! Γιατί ξεχνιόνται συστηματικά αυτές οι χώρες και γίνεται συνεχής αναφορά μόνο στους μισθούς της Κίνας;

Ας σκεφτούμε μόνο το γεγονός και την εικόνα που σχηματίζεται στο μυαλό του κάθε εργαζόμενου, που του κόβουν το μισθό, ή του συνταξιούχου, που χάνει από την πενιχρή του σύνταξη, ότι ένας υπάλληλος του ΔΝΤ, εκ μέρους της τρόϊκας, οδηγεί τον υπουργό οικονομικών σε παραίτηση, ο οποίος, ταυτόχρονα τον ρωτάει αν επιδιώκει να ρίξει την κυβέρνηση (που το πας;).

Οι πιο σοβαροί αρθρογράφοι της άρχουσας τάξης έβαλαν θέμα σεβασμού του ελληνικού λαού κι αυτής της χώρας, κι άλλοι αναρωτήθηκαν ότι «αν είναι με το ευρώ να φτάσουμε στο 50% ανεργία τότε τι το θέλουμε»; Μέχρι και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τροποποίησε το λεξιλόγιό του!

Όλοι αυτοί οι θιασώτες της μη εξάρτησης τι ερώτημα θα βάλουν τώρα; Θα σκεφτούν τι ζημιά έκαναν στο Κόμμα που έφτασαν να υιοθετούν όλα τα επιχειρήματα της άρχουσας τάξης ή να τροφοδοτούν την άρχουσα τάξη με επιχειρήματα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, μπροστά στην υποτιθέμενη καταστροφή που θα υποστεί με την έξοδό της από αυτό;

Δωδέκατο. Τέλος, θα τοποθετηθούμε, επίσης για άλλη μια φορά, και για την πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα ότι θα σταματήσουν οριστικά οι ανηθικότητες που διαπράττονται σε βάρος μας, από διάφορες μεριές και με διάφορες αναφορές είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε σε πράγματα και πρόσωπα, με τα οποία δεν έχουμε καμία σχέση, είτε σε ηγεσίες.

Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει χαράξει την πορεία της με τις συγκεκριμένες επιλογές που έκανε και κάνει (δεν θα ήταν και κάποια σημαντική διαπίστωση ούτε επίσης κάποια πολιτική επαλήθευση, γιατί δεν τρέφαμε αυταπάτες). Άλλωστε πάρα πολύ έγκαιρα, προεκλογικά ακόμη, σχολιάσαμε τις προγραμματικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ και τοποθετηθήκαμε. Αυτό που δεν έχει κριθεί ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η στάση των λαϊκών μαζών που τον στηρίζουν.

Γι αυτό το λόγο, και μπροστά στην περαιτέρω όξυνση της οικονομικής κρίσης, που θα επηρεάσει οπωσδήποτε τις πολιτικές εξελίξεις, είναι διαφορετικό πράγμα η πολιτική στάση απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τη στάση απέναντι στις λαϊκές μάζες που επηρεάζει αυτήν τη στιγμή. Ακριβώς γι αυτό μιλάμε και για προσωρινή αναδίπλωση των λαϊκών μαζών που δεν αφορά κατ’ αποκλειστικότητα τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ενίσχυση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 17^ης του Ιούνη.

Κι όταν μιλάμε για προσωρινή αναδίπλωση δεν εννοούμε και κατ’ ανάγκην συντηρητική αναδίπλωση. Περισσότερο μια στάση αναμονής μέχρι να βρεθεί εκείνος ο πολιτικός φορέας, αυτό που έλλειψε και εξακολουθεί να λείπει, που θα δώσει στον ελληνικό λαό μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, με συγκεκριμένα μέτρα και στόχους, που θα συνδυάζουν τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων με την προοπτική του σοσιαλισμού.

Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος αυτή τη στιγμή του ΚΚΕ. Αν θέλει να ανακάμψει, αν θέλει να ξανακερδίσει το κύρος που είχε μέσα στην ελληνική κοινωνία. Διαφορετικά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η προσωρινή αναδίπλωση να πάρει μόνιμα συντηρητικά χαρακτηριστικά, που οπωσδήποτε θα επιδράσει πάνω στο Κόμμα μας και που δεν θα περιοριστεί, μόνο, στο σύνηθες αστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ πιο σοβαρά αλλά και οι ευθύνες ακόμα σοβαρότερες.