Το
πολιτικό σύστημα της χώρας μας «επέστρεψε περιφανώς στα πάτρια εδάφη» του
δικομματισμού. Το πείραμα δεν άντεξε και απέτυχε. Η αστική «μας» τάξη δοκίμασε
επί ένα χρόνο να στεριώσει κυβέρνηση τρικομματικής σύνθεσης.
Για
να πετύχει στο στόχο της κατασκεύασε ένα καινούργιο κόμμα , τη ΔΗΜΑΡ. Την
κατασκεύασε από παλιά υλικά, άλλωστε που να έβρισκε τα αυθεντικά, τα γνήσια. Το
κόμμα αυτό δοκιμάστηκε στις εκλογές και - σπρωγμένο - φάνηκε, αρχικά, να
υπόσχεται πολλά για την επιβίωση και την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού
συστήματος. Για αυτό το λόγο το είχαν «περί πολλού» τα διάφορα δημοσιογραφικά
παπαγαλάκια του συστήματος.
Ποιος
ήταν ο βασικός στόχος της ντόπιας αστικής τάξης και των εταίρων της στην
Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ήθελαν
να δώσουν την αίσθηση στους εργαζόμενους της χώρας μας (και στους λαούς των
άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι υπάρχει και εκφράζεται και στο επίπεδο
της διακυβέρνησης πλατιά στήριξη σε μια πολιτική, που αφορούσε πρωτίστως τους
ίδιους. Οι εργαζόμενοι, φυσικά, έμελλε να υποστούν τις άμεσες αλλά και
μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της πολιτικής και αυτοί θα πλήρωναν το μάρμαρο.
Μια
πολιτική με την οποία οι πρωταγωνιστές της (όλοι) διαφωνούσαν!!! Πρώτος ο πρωθυπουργός Αντώνης
Σαμαράς, που ήταν και είναι σφόδρα ενάντια στα μνημόνια και ο οποίος μετά τη
γνωστή έκθεση του ΔΝΤ επαληθεύτηκε και από πάνω! Δεύτερος ο Ευάγγελος Βενιζέλος,
που διαπραγματεύτηκε αυτήν την πολιτική μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, παρ’ όλα
αυτά ήταν και είναι και αυτός ενάντια στα μνημόνια (διατείνεται ότι επρόκειτο
για αναγκαίο κακό). Τρίτος ο Φώτης Κουβέλης, που εκ κοπής και ραφής ήταν και
έπρεπε να είναι ενάντια στα μνημόνια αλλά πήρε μέρος στην εφαρμογή αυτής της
πολιτικής.
Το
σχήμα παραπέμπει σε έναν απροσχημάτιστο και απόλυτο παραλογισμό. Για να
απαλλαγούμε από μια πολιτική - με την οποία διαφωνούμε - την εφαρμόζουμε!!! Την
ίδια στιγμή υποστηρίζουμε ότι είναι η μόνη πολιτική που θα μας βγάλει από την
οικονομική κρίση!!!
Το
«λογικό» σχήμα θα ήταν να μην εφαρμόζεις μια πολιτική με την οποία διαφωνείς. Ή
από τη στιγμή που πιστεύεις ότι είναι η μόνη πολιτική που θα σε βγάλει από την
κρίση (για αυτό δεν πρέπει να χαλαρώσει, όπως είπε ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς
στην ομιλία του στο ΣΕΒ) δεν θα έπρεπε να διαφωνείς με αυτήν. Κι όμως…
Δεν
υπάρχει κανένας παραλογισμός. Η αστική τάξη της χώρας μας επιχείρησε να
στεριώσει μια τρικομματική κυβέρνηση για να περάσει τη μνημονιακή πολιτική. Μια
αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική. Στην ίδια κατεύθυνση έριξαν το βάρος τους
και το ΔΝΤ και οι διάφοροι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και η
ηγεσία των ΗΠΑ, που δρομολόγησαν τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ. Όλοι τους γνώριζαν
πολύ καλά τι επιδίωκαν, τι εφάρμοζαν, με τι συμφωνούσαν και με τι
«διαφωνούσαν».
Οι
«από πάνω», που εφάρμοζαν μια αντιλαϊκή πολιτική, ζητούσαν την κατανόηση των
«από κάτω», που θα υφίσταντο τις συνέπειες, στο όνομα της διαφωνίας τους με την
πολιτική που εφάρμοζαν!!! Καλά στημένο το παραμύθι. Αλλά…
Το
παραμύθι δεν έπιασε
Ένα
χρόνο μετά το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, και μέσα από μια πορεία
συνεχών τριβών, φανερών και κρυφών αντεγκλήσεων, παγίδων και ίντριγκας μεταξύ
των εταίρων της, αυτή κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ίδιας της πολιτικής της
και των λαϊκών αντιστάσεων.
Η
ΔΗΜΑΡ μπροστά στον αφανισμό της προτίμησε τη φυγή της. Και για να μην αποκοπεί
τελείως από το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ταλανίζεται, τώρα, ανάμεσα
στην ανοχή και στη στήριξη στο νέο κυβερνητικό σχήμα.
Ο
κούφιος, μονότονος, στερεότυπος λόγος, ο «αναφορικά» λόγος της «σύγχρονης»,
«υπεύθυνης», «ευρωπαϊκής», «ανανεωτικής», «δημοκρατικής» και «αριστερής»… Αριστεράς περιήλθε στα
αζήτητα.
Η
ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να περισυλλέξει τα ράκη της και, κατά πάσα πιθανότητα, βαδίζει
το δρόμο του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων φίλων», το γνωστό δρόμο της
ΔΗΑΝΑ, της Πολιτικής Άνοιξης, του ΛΑΟΣ,
της Δημοκρατικής Συμμαχίας κλπ, κλπ…
Επιστροφή,
λοιπόν, στον (παλαιο)δικομματισμό!!! Άρον - άρον και με αποφασιστικότητα, την
ίδια αποφασιστικότητα που είχαν όταν κατασκεύαζαν την τρικομματική κυβέρνηση.
Και αυτήν τη φορά με κάτι παραπάνω. Με μια δήλωση του Αντώνη Σαμαρά ότι «δεν θα
την πατήσουμε ξανά»!!! Υπόσχεση προς την αστική τάξη;….
Μόνο
που αυτός ο δικομματισμός δεν είναι ο δικομματισμός του 85%. Δεν διαθέτει αυτή
τη στιγμή ούτε τη μισή του δύναμη. Η Νέα Δημοκρατία είναι σοβαρά τραυματισμένη,
το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται υπό διάλυση και έχει κρεμαστεί στην κυβερνητική συμμετοχή
για να υπάρχει και να ακούγεται.
Η
αστική τάξη της χώρας μας ξαναβρίσκεται μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Την
απασχολεί το πως θα στεριώσει το πολιτικό της σύστημα για να εφαρμόσει μιαν
αντιλαϊκή πολιτική με γνωστές τις συνέπειες αλλά άδηλο το τέλος και γνωρίζοντας
ότι «τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά την ΕΡΤ».
Οι
πολιτικοί της εκπρόσωποι αρνήθηκαν ακόμη
και την, κατ’ αυτούς, «κορυφαία πράξη της δημοκρατίας». Τις εκλογές. «Δεν
θέλουμε εκλογές. Θα είναι καταστροφή για τη χώρα», ανέκραζαν σε χορό Σαμαράς,
Βενιζέλος, Κουβέλης!!!
Εκλογές
δεν ήθελαν με τίποτα και οι «απ’ έξω». Η Άνγκελα Μέρκελ τηλεφώνησε στον Αντώνη
Σαμαρά για να του υπενθυμίσει ότι πρέπει να αποφύγει τις εκλογές, την ώρα που
στη Γερμανία επίκεινται εκλογές! Το Eurogroup, η Commission, το ΔΝΤ δεν ήθελαν επίσης
εκλογές και διεμήνυσαν «δεόντως» ότι τίθεται σε κίνδυνο το πρόγραμμα εξόδου από
την κρίση, δηλαδή θα σταματήσει η χρηματοδότηση.
Φαίνεται
ότι οι πιέσεις που ασκήθηκαν ήταν τόσο μεγάλες που κάποιοι έπρεπε να αναλάβουν
να τις δικαιολογήσουν: «Μόλις
διαπιστώθηκε ο κίνδυνος πολιτικής αποσταθεροποίησης και προέβαλε απειλητικό το
ενδεχόμενο των εκλογών οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν και άσκησαν την ευρύτερη δυνατή
επιρροή. Και να σκέφθηκε κάποια στιγμή τις εκλογές ο κ. Σαμαράς ήταν τέτοια η
αντίδραση των εταίρων που έθαψε τις κάλπες την επόμενη στιγμή. Κακά τα ψέματα,
η χώρα είναι δεσμευμένη απέναντι στους Ευρωπαίους» (Κ. Βήμα, 23/06/2013,
σελ. Α12, Αν. Καρακούσης)
Η
επιστροφή στον (παλαιο)δικομματισμό ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις,
αφού, βέβαια, εξέλειπε η δυνατότητα προσφυγής σε νέες εκλογές: «Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν και με
δεδομένη την εξάρτησή της η δύσμοιρη Ελλάδα δεν έχει πολλές δυνατότητες, παρά
τα αντιθέτως διαδιδόμενα, από τους συνήθως υπερφίαλους πατριδοκάπηλους» (στο
ίδιο).
Πλήρης
χρεοκοπία
Τι
συνιστά, από πολιτική άποψη, αυτή η επιστροφή στον (παλαιο)δικομματισμό; Κατά
τη γνώμη μας συνιστά την πλήρη χρεοκοπία της αστικής τάξης. Η αστική τάξη, ως
άρχουσα τάξη, έφερε την Ελλάδα μπροστά στην οικονομική χρεοκοπία. Τώρα
αποδεικνύει ότι έχει χρεοκοπήσει και πολιτικά: «Στο κάτω - κάτω της γραφής, τα δύο κόμματα που πλέον τη συναπαρτίζουν
(Σ.Σ. την κυβέρνηση), ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., κρατούσαν το τιμόνι της χώρας τα
τελευταία 40 χρόνια και την οδήγησαν στην πολιτική, ηθική και οικονομική
χρεωκοπία. Ας αναστρέψουν, λοιπόν, τώρα την πορεία προς την καταστροφή ή ας
εξαφανιστούν» (Real News, 23/06/2013, Κύριο άρθρο,
σελ. 2, Ν. Χατζηνικολάου). Παράλογες οι ελπίδες του γράφοντα αλλά είπε και την
αυτονόητη αλήθεια που γνωρίζει και όλος ο κόσμος.
Υπάρχουν,
όμως, και εκείνοι που ελπίζουν ότι το εγχείρημα του (παλαιο) δικομματισμού θα
αποτελέσει μια ευκαιρία για την ανασυγκρότηση του δικομματισμού και της
Δημοκρατικής Παράταξης, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ: «Μέσα
από το χάος της πολιτικής διαδικασίας αποδεικνύεται ότι η ανασυγκρότηση
του πολιτικού σκηνικού, υπέρ ποτέ άλλοτε αναγκαία σήμερα, μπορεί να στηριχθεί
στις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται στην πολιτική
κονίστρα, και ουχ ήττον στις ανεξάντλητες δυνάμεις της κοινωνίας που αναθεωρεί
τα πολιτικά δεδομένα της. Είναι προφανώς η ώρα να κάνει τα δικά της βήματα η ΝΔ
του κ. Σαμαρά. Το ΠαΣοΚ του κ. Βενιζέλου απέδειξε ότι ξεπερνώντας τα ανόητα
κληρονομικά λάθη του, είναι εδώ, ενωμένο και ικανό να πρωταγωνιστήσει σε έναν
συναγερμό για την ανασύνταξη της Δημοκρατικής Παράταξης» (Κ. Βήμα,
23/06/2013, σελ. 2, Στ. Ψυχάρης).
Η
αστική τάξη της χώρας, υποταγμένη και στις έξωθεν «συστάσεις», ανακατεύει τα
ίδια σημαδεμένα χαρτιά της τράπουλας ελπίζοντας ότι θα δώσει διέξοδο στα
προφανή αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές
για να μη διαταραχτεί η ηρεμία της Άνγκελα Μέρκελ.
Την
ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να απευθυνθούν που αλλού… στον Φ.
Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ! «Είναι προφανές
ότι το εγχείρημα της "συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης" θα οδηγήσει σε
πολιτικό τραγέλαφο. Η σταθεροποίηση του πρώτου βήματος της απομάκρυνσης από την
κυβέρνηση προϋποθέτει να ενταχθεί στον πολιτικό σχεδιασμό για την πολιτική
ανατροπή, για τον απεγκλωβισμό της Κεντροαριστεράς από τη νεοδεξιά ηγεμονία» (Αυγή,
23/06/2013, Κύριο άρθρο, σελ. 2).
Με
δύο λόγια «Η ΑΥΓΗ», που προβάλλει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να εντάξει
σε έναν πολιτικό σχεδιασμό τη ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι
κυβερνητικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά
αν η ΔΗΜΑΡ συμφωνούσε στην μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική και διαφωνούσε στον
τρόπο, γεγονός που την ανάγκασε να εγκαταλείψει την τρικομματική κυβέρνηση,
τότε, θα πρέπει να υποθέσουμε, ότι η πολιτική μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα
παραλλάσσει και πολύ από την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης, παρά μόνο
στον τρόπο, αφού θα έχει ενταχθεί και η ΔΗΜΑΡ «στον απεγκλωβισμό της Κεντροαριστεράς
από τη νεοδεξιά ηγεμονία»!
Γεγονός
είναι ένα και μοναδικό: Τα όρια της πολιτικής και οικονομικής στρατηγικής της
τρικομματικής κυβέρνησης ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Τα όρια αυτά
καθόρισαν τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, ακόμη και το εάν θα γίνουν
εκλογές ή όχι.
Με
τα ίδια όρια που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα είναι: πώς μπορεί να αποτελέσει μια
εναλλακτική λύση για τον εργαζόμενο λαό, πολύ περισσότερο που άδραξε την
ευκαιρία για να «ψαρέψει» ένα «συμπαίκτη» της τρικομματικής κυβέρνησης;
Ο
ΣΥΡΙΖΑ εφ’ όσον εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένος σε μια στρατηγική, που είναι
και η στρατηγική της αστικής τάξης δεν μπορεί να αποτελέσει καμιά φιλολαϊκή
εναλλακτική λύση.
Αντί
επιλόγου
Κλείνοντας
αυτό το άρθρο θα μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε μια προηγούμενη ανάρτηση στη
«Νέα Σπορά» στις 20/06/2013. Στο άρθρο εκείνο, με τίτλο «Με αφορμή το οριστικό
κλείσιμο της ΕΡΤ», αναφερθήκαμε, μεταξύ των άλλων, στο πως αντέδρασαν οι
εργαζόμενοι στην ανακοίνωση της κατάργησης της ΕΡΤ, στη στάση, δηλαδή, της εργατικής
τάξης απέναντι σε ένα πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, αναφερθήκαμε στην
κατάσταση του εργατικού κινήματος και στις ευθύνες του Κόμματος.
Από
την πλευρά μας προσπαθήσαμε να περιγράψουμε το πολιτικό τοπίο που έχει
σχηματιστεί στη χώρα μας. Από αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε, αντί επιλόγου,
τις τελευταίες φράσεις:
«Ο δεύτερος και ο πιο
σημαντικός παράγοντας (Σ.Σ. για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί) είναι η
έλλειψη ουσιαστικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, που θα δίνει τη
δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένους και κατανοητούς στόχους να συσπειρωθούν οι
εργαζόμενοι, να γίνει η βάση της ανάπτυξης των αγώνων των εργαζομένων, της
δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος, να φτάσει στην ανατροπή της
κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση
ουσιαστικών ανατροπών και ρήξεων με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και
οι ευθύνες εδώ βαραίνουν το ίδιο το Κόμμα μας. Και αυτές οι ευθύνες γίνονται
ακόμη μεγαλύτερες τώρα που ξεκαθαρίζει και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο
κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι ορατός.
Εμείς
θα επιμείνουμε στην ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την
οικονομική κρίση και ελπίζουμε να μην εισπράξουμε τις ανόητες κατηγορίες περί
κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.
Όσο
περνάει ο καιρός, όσο τα πολιτικά αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο περισσότερο θα
διαφαίνεται και θα κατανοείται η ανάγκη συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την
πλευρά του Κόμματος. Τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί μόνο η
συγκεκριμένη και τελική διέξοδος από την οικονομική κρίση. Ο σοσιαλισμός.
Χρειάζονται και - κατά τον Β. Ι. Λένιν - «τα συγκεκριμένα βήματα».
Αυτή
η ανάγκη, θα συμπληρώσουμε τώρα, γίνεται πλέον επιτακτική. Γιατί για τον
εργαζόμενο λαό η χρεοκοπία της αστικής
τάξης γίνεται ευρύτερα κατανοητή. Ομολογείται πλέον και από δημόσιους
σχολιαστές υπεράνω πάσης υποψίας. Πολύ περισσότερο γίνεται επιτακτική αν ο βίος
αυτής της κυβέρνησης, παρά την επιδίωξη για τετραετία, φτάσει μέχρι και λίγο
μετά τις γερμανικές εκλογές.-
