«'Η θα υποχρεώσουν το ΚΚΕ να μαντρωθεί σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και να παραιτηθεί από την ταξική πάλη ή θα το τσακίσουν. Αυτό κρίνεται σε αυτές τις εκλογές» (Δημήτρης Γόντικας, Ριζοσπάστης 22/05/2012).
Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς μετά από ένα τέτοιο δίλημμα,
που διατυπώνεται ανοιχτά από τις στήλες του «Ρ» και σε άρθρο κορυφαίου
στελέχους του κόμματος, του πιο παλιού μέλους του ΠΓ;
Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν το δίλημμα που μπαίνει για
ένα ιστορικό κόμμα, όπως το ΚΚΕ, ως δίλημμα εκλογών(!;) είναι ανάμεσα στον
οπορτουνισμό και τον αφανισμό;
Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για την ηγεσία του κόμματος,
όταν αυτή βρίσκεται σε μια συνεχή ανακολουθία, την οποία όχι μόνο αδυνατεί να
επιλύσει, αλλά απεναντίας έχει εγκλωβιστεί σ’ αυτήν με αποτέλεσμα όλο και
περισσότερο να απομακρύνεται από την καθημερινότητα των εργαζομένων, να μην
έχει επαφή με τις πραγματικές τους ανάγκες, να μη μπορεί να μεταφράσει σε
πολιτική τη στάση των λαϊκών μαζών;
Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από ομιλίες και κείμενα που
αποδεικνύουν την ανακόλουθη στάση της ηγεσίας.
• Στη συνέντευξη τύπου στις 10 του Μάη, που παραχώρησε η
Αλέκα Παπαρήγα, η ίδια εξηγεί ότι: «το πραγματικό ερώτημα που αφορά στον
ελληνικό λαό είναι: Ελλάδα - εργαζόμενος λαός ανεξάρτητος και απεγκλωβισμένος
από τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, ή Ελλάδα ενσωματωμένη στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Η
πραγματική αντίθεση εντός Ελλάδας και μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ είναι
ανάμεσα στους καπιταλιστές επιχειρηματίες, τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τα
συμφέροντα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και την
ύπαιθρο, την αντίθεση ανάμεσα στη διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας και
την εξουσία για τη μακροημέρευση της αστικής τάξης» (όλες οι υπογραμμίσεις
δικές μας).
• Στη συγκέντρωση του κόμματος στις 14 του Μάη στο «Πεδίο
του Άρεως» η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρει ότι: «τώρα το λαϊκό κίνημα πρέπει να
οργανώσει την αντεπίθεσή του. Αν γίνουν εκλογές, να αλλάξει την ψήφο του, να
κάνει δυνατό το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θέλει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη
διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας, του μοναδικού ριζικά διαφορετικού δρόμου
ανάπτυξης, ο οποίος μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Είναι ο δρόμος της
κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, του
επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας με κριτήριο τις λαϊκές
ανάγκες και εργατικό έλεγχο».
• Στο πρόσφατο Κάλεσμα της ΚΕ για τις προσεχείς εκλογές
στις 17 του Ιούνη ξεκαθαρίζει ότι: «διεκδικούμε τον πρωτοπόρο ρόλο του
ΚΚΕ στη διακυβέρνηση της Λαϊκής Εξουσίας, που θα την αναδείξει ο λαός και θα
είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής της».
• Στο ίδιο Κάλεσμα της ΚΕ υπάρχει η εκτίμηση ότι: «η
λαϊκή πλειοψηφία δεν έχει ακόμα αποφασίσει την αναγκαστική, από τα πράγματα,
αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ελπίδα αποτελεί
η στήριξη του ΚΚΕ στην κάλπη και η συνάντηση με τους κομμουνιστές και τις
κομμουνίστριες στους τόπους δουλειάς στη λαϊκή γειτονιά, στην ύπαιθρο για την
αναγέννηση του κινήματος».
•Η παραπάνω εκτίμηση έχει αποτυπωθεί το ίδιο ξεκάθαρα και
στην κεντρική προεκλογική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα που σημείωνε ότι: «είμαστε
αγωνιστές, μαχητές, οραματιστές, αλλά διαθέτουμε ταυτόχρονα και πολύ
συγκεκριμένο ρεαλισμό. Το ΚΚΕ διαθέτει ρεαλισμό, ξέρει πολύ καλά ποιος
είναι ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων μέσα στην Ελλάδα. Θα χρειαστεί σκληρή
προσπάθεια για να ανακαλύψει ο λαός τη δύναμή του, για να περάσει στην
αντεπίθεση ως τη ριζική ανατροπή που εμείς της δίνουμε όνομα και περιεχόμενο:
Εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση του πλούτου, αποδέσμευση από την ΕΕ,
μονομερής διαγραφή του χρέους, εργατικός λαϊκός έλεγχος από τα κάτω προς τα
επάνω».
Και αμέσως παρακάτω στην ίδια ομιλία: «Είμαστε αγωνιστές,
οραματιστές και γι' αυτό ρεαλιστές. Ξέρουμε ότι μια τέτοια εξέλιξη που συμφέρει
τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν θα προκύψει σε μια μέρα, ούτε σε μια
νύχτα. Ούτε έχουμε αυταπάτες ότι θα προκύψει άμεσα, μέσα από τις
εκλογές της 6ης Μαΐου. Αν η εργατική λαϊκή εξουσία δεν είναι σήμερα στην
ημερήσια διάταξη της εργατικής λαϊκής πάλης, είναι καιρός όμως να
δυναμώσει η μοναδική συμμαχία που μπορεί να εμποδίσει τα χειρότερα, να
κατακτήσει, τελικά να νικήσει».
• Στο μεταξύ στις 8 του Μάη κυκλοφορεί η ανακοίνωση της ΚΕ
του Κόμματος με τις γνωστές εκτιμήσεις της, που δεν θέτουν καμιά κριτική για
την πολιτική γραμμή του Κόμματος, και στις 10 του Μάη κυκλοφορεί ο Ριζοσπάστης
με κεντρικό τίτλο «ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ»! Οι εκλογές, μετά την
αποτυχία των διερευνητικών εντολών, προκηρύσσονται για τις 17 του Ιούνη.
Ποια είναι η εικόνα του ΚΚΕ προς τα έξω με αυτές τις
τοποθετήσεις; Εικόνα που απ’ ότι φαίνεται η ηγεσία του αδυνατεί να συλλάβει και
να αντιληφθεί. Το ΚΚΕ φαινόταν στους εργαζόμενους, στην καλύτερη περίπτωση, σαν
η πολιτική δύναμη που, ενώ, την ίδια στιγμή, που το ίδιο είχε την εκτίμηση ότι
οι εργαζόμενοι δεν ήταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν μια μείζονος σημασίας
σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το καπιταλιστικό σύστημα, αυτή απλώς
μιλούσε για μια σύγκρουση που τη μετέθετε σταθερά σε κάποιο αόριστο μέλλον. Γι
αυτό το λόγο περιορίζεται να καταλάβει μια θέση, έστω ισχυρή, στην
αντιπολίτευση.
Οι εργαζόμενοι αυτήν την εικόνα τη μετέφρασαν με βάση τις
πραγματικές τους ανάγκες. Κι αυτές οι ανάγκες ήταν οι ανάγκες της
καθημερινότητας. Αυτές, που τόσο βάναυσα υποτίμησε η ηγεσία του κόμματος. Αφού
δεν υπήρχε πρόταση που να συνδυάζει την επίλυση των άμεσων προβλημάτων των
εργαζομένων (μεταβατικό πρόγραμμα με βάση το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου)
με τα μακροπρόθεσμα καθήκοντα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος,
μετέφρασαν τη θέση του κόμματος σαν άρνηση να κυβερνήσει. Και στράφηκαν στον
ΣΥΡΙΖΑ. Μέγιστη υπηρεσία της ηγεσίας του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ (και σ’ αυτό το
σημείο θα το πούμε καθαρά, ο «αριστερός» οπορτουνισμός έθρεψε για τα καλά το
δεξιό οπορτουνισμό).
Η ηγεσία του κόμματος δεν κατάλαβε, και δεν το έχει
καταλάβει και τώρα, την αξία ενός λενινιστικού μίνιμουμ προγράμματος, ενός
μεταβατικού προγράμματος, που θα ανάγκαζε τον ΣΥΡΙΖΑ να απολογείται για τις
επιλογές του, που θα τον έβαζε «μπροστά» και δεν θα τον άφηνε να είναι πλήρως
ελεύθερος στο επίπεδο των πολιτικών πρωτοβουλιών και προπαντός στο θέμα της
διακυβέρνησης. Δεν κατάλαβε το κυρίαρχο. Ότι το μεταβατικό πρόγραμμα θα ήταν
άμυνα και επίθεση μαζί. Έτσι το ΚΚΕ πλαγιοκοπήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ θα
έπρεπε να συμβεί το ακριβώς αντίθετο.
Γιατί υπήρχε θέμα διακυβέρνησης έτσι κι αλλιώς. Υπήρχε θέμα
διακυβέρνησης για τις λαϊκές μάζες, που εναγωνίως αναζητούσαν να ανακουφιστούν
από μια ανηλεή αντεργατική επίθεση, που το εργατικό κίνημα δεν ήταν σε θέση να
την αναχαιτίσει (και εδώ υπάρχουν ευθύνες της ηγεσίας). Και μάλιστα υπήρχε θέμα
διακυβέρνησης από αυτές τις λαϊκές μάζες για τις οποίες φαινόταν «από μακριά»
ότι ήταν έτοιμες να εγκαταλείψουν το δικομματισμό, γι αυτές τις λαϊκές μάζες
για τις οποίες η επίσημη εκτίμηση της ηγεσίας του Κόμματος ήταν ότι είναι
ανώριμες να δώσουν την αποφασιστική σύγκρουση! Κι όμως η ηγεσία μιλούσε
αποκλειστικά γι αυτήν τη σύγκρουση και σε χρόνο μέλλοντα!
«Κρεμάστηκαν», λοιπόν, οι λαϊκές μάζες από την πρόταση που
τους δημιουργούσε την ελπίδα. Δεν «μελέτησαν» τις διαφορές ανάμεσα στην πρόταση
του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου για το ευρωομόλογο και την
πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για το ακριβώς ίδιο ευρωομόλογο! Είχαν απορρίψει τόσο
τον έναν του δικομματισμού όσο και τον άλλο. Κι αυτό τους ήταν αρκετό. Τι απέμεινε;
Ο Αλέξης Τσίπρας. Ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ!
Και πως αντέδρασε η ηγεσία του κόμματος απέναντι σ’ αυτό το
γεγονός; Παράτησε τις λαϊκές μάζες στο «έλεος του θεού»! Και όχι μόνο αυτό. Τις
προκάλεσε και από πάνω! Τις πρόσβαλε! Τις ενοχοποίησε! Γι αυτό όσο ανέβαινε η
συζήτηση για τη διακυβέρνηση, για την «αριστερή κυβέρνηση», ειδικά την
τελευταία βδομάδα της προεκλογικής περιόδου, το ΚΚΕ έχανε σε απήχηση. Το
εγκατέλειπαν ψηφοφόροι και μάλιστα, τα κατάφερε και σ’ αυτόν τον τομέα η ηγεσία
του κόμματος, οι πιο παλιοί. Οι παραδοσιακοί του ψηφοφόροι. Αυτοί που
«τέλειωναν» την ηγεσία με μια απλή φράση. «Πάλι τα ίδια»!
Σ’ αυτό το σημείο ας ξεκαθαρίσουμε τη σημασία αυτής της
φράσης. Αυτοί οι ψηφοφόροι δεν ενοχοποιούσαν την ηγεσία του κόμματος για την
άρνησή της σε συμμετοχή σε μια «αριστερή κυβέρνηση», υπήρχαν και τέτοιοι.
Ενοχοποιούσαν την ηγεσία, κατά κύριο λόγο, επειδή δεν έβλεπαν διέξοδο. Για την
πολιτική του κόμματος. Η ίδια η ηγεσία τους ωθούσε στο ρεύμα που διαμορφωνόταν
υπέρ του Αλέξη Τσίπρα και κατά δεύτερο λόγο προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ήταν ένα είδος
τιμωρίας προς την ηγεσία του ΚΚΕ. Έχανε η ηγεσία στα μάτια τους.
Και ήρθε το εκλογικό αποτέλεσμα. Και τι αποδείχτηκε; Ότι οι
λαϊκές μάζες εξακολουθούσαν να τρέφουν εκτίμηση προς το ΚΚΕ. Και του έδωσαν μια
μικρή αύξηση. Παρά τις μετακινήσεις. Αλλά του έστειλαν και μερικές
«τροχιοδεικτικές». Μειώθηκε η εκλογική του δύναμη στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Εκεί που αναπτύχθηκαν πιο πολύ οι αγώνες των εργαζομένων και είναι
συγκεντρωμένη η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, η νεολαία. Δηλαδή οι
κοινωνικές δυνάμεις που κυρίαρχα απευθύνεται το ΚΚΕ.
Σ’ αυτό το σημείο πως αντιδρά η ηγεσία του Κόμματος;
«Βγάζει» από μέσα της, από τα σωθικά της, όλη την περιφρόνησή της για τις
λαϊκές μάζες. Κραυγάζει! Και κραυγάζει ακατανόητα. «Διορθώστε την ψήφο σας»!
«Εμείς πάμε κόντρα στο ρεύμα»! «Εμείς σας λέμε την αλήθεια»! Και στο «ψου -
ψου» συμπληρώνει. «Δεν μας καταλαβαίνουν οι μάζες»!!! Να και ο Λεωνίδας
Κύρκος!!! Ασορτί και η ερμηνεία που δίνεται επίσημα μέσα στις ΚΟΒ του Κόμματος.
«Πέσαμε στα αστικά κέντρα γιατί εφαρμόζεται η γραμμή μας. Ανεβήκαμε στην
ύπαιθρο γιατί στρογγυλεύεται. Πάμε κόντρα στο ρεύμα»!!! Ανέξοδος ηρωισμός που
σε οδηγεί στον πάτο.
Από εκεί και μετά η ηγεσία του κόμματος πέφτει από το ένα
λάθος στο άλλο. Κάνει λάθος εκτίμηση στην ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος,
στη συμπεριφορά των λαϊκών μαζών. Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής. Δεν δείχνει
τη διάθεση να διορθώσει τίποτα. Και «καπάκι» ζητάει και εκλογές! Στο τέλος μιας
ανεξέλεγκτης διαδρομής, θα γινόταν οπωσδήποτε, βαράει στον τοίχο της
απομόνωσης. Της πραγματικής, αυτή τη φορά, απομόνωσης. Οπότε την ζώνουν τα
φίδια.
Τότε, ως συνήθως, βγαίνει ο Δημήτρης Γόντικας και βάζει το
δίλημμα! «Καθαρίζει» το θέμα!
Την ίδια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
πέφτουν από τη μια ανακολουθία στην άλλη. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το
ρεύμα. Δεν μας προξενεί εντύπωση. Τη δουλειά τους κάνουν. Δεν χάνουμε τον
προσανατολισμό μας, ούτε τρέφουμε αυταπάτες από τα όσα διακηρύσσει ο Αλέξης
Τσίπρας.
Εμείς, από αυτήν τη συγκεκριμένη θέση, μπροστά στον
πραγματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζει το Κόμμα μας από τις αστόχαστες ενέργειες
της ηγεσίας του, απευθυνόμαστε σε όλη την εργατική τάξη, σε όλους τους
εργαζόμενους, στα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη διανόηση
και τη νεολαία της χώρας μας, και έχοντας πλήρη συναίσθηση των κρίσιμων στιγμών
που περνάει το κομμουνιστικό κίνημα, τους λέμε:
Στηρίξτε κι αυτή τη φορά, και ειδικά τώρα, το κόμμα της
εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Το ηρωικό ΚΚΕ, που έχει αφήσει ανεξίτηλα το ιστορικό
του αποτύπωμα πάνω στο κορμί της ελληνικής κοινωνίας. Στις 17 του Ιούνη δεν
πρέπει να δώσετε την ευκαιρία να αποδυναμωθεί το κομμουνιστικό κίνημα και το
ίδιο το ΚΚΕ. Πολύ περισσότερο να δρομολογηθεί η πορεία τσακίσματός του. Η
ηγεσία του τελείωσε έτσι κι αλλιώς. Και θα κριθεί ανάλογα και από την εργατική
τάξη και από τα μέλη του Κόμματος και από την Ιστορία. Το ΚΚΕ πρέπει να
συνεχίσει.
Η
σύνταξη
