Αναδημοσιεύουμε
το άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Χρήστου Πασσαλάρη από το enikos.gr του Ν.
Χατζηνικολάου. Το άρθρο έχει ημερομηνία δημοσίευσης 12/03/2013.
TΕΡΜΑ,
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΚΑΤΟΧΗ!...
Σήμερα
,αύριο και μεθαύριο ,σε αυτό το «τριήμερο της φωτιάς», θα ιδούμε κατά πόσο ο
Ελληνας πρωθυπουργός ξέρει να σηκώνει κεφάλι και να κερδίζει μάχες
από τους ξένους «προστάτες» (διάβαζε «κατακτητές») στα νύχια των οποίων έριξαν
τη δόλια πατρίδα οι προκάτοχοί του, με κορυφαίο ένοχο τον Γεώργιο Παπανδρέου…
Σήμερα ο
Αντώνης Σαμαράς θα συναντηθεί με τους εδώ τροϊκανούς που επιμένουν στις
απαράδεκτες θέσεις τους για απολύσεις 25.000 δημοσίων
υπαλλήλων και παράταση του «χαρατσιού» μέχρι τέλους του 2013. Αύριο και
μεθαύριο θα δώσει μικρές ή μεγάλες μάχες στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών
για γενναίο κούρεμα του δημοσίου χρέους και για ειδική μεταχείριση της Ελλάδας όπως συνέβη με την υπερχρεωμένη
Γερμανία στη δεκαετία του 1950.Πολύ περισσότερο που στην καμπούρα της έγιναν
λανθασμένα πειράματα ,με αποτέλεσμα τη σημερινή θανατερή εικόνα της.
Ο
πρωθυπουργός οφείλει να πάει στο άντρο των δανειστών μας όχι ως «Νενέκος» αλλά
ως ηγέτης που εκφράζει τον πόθο ΟΛΩΝ των Ελλήνων για λύτρωση από την ξένη .Και
στο αεροπλάνο ας ξεφυλλίσει την ιστορία για να θυμηθεί ότι σαν σήμερα, στις 12
Μαρτίου του 1947,η Αμερική παρελάμβανε από την εξαντλημένη Βρετανία τον
«έλεγχο» ( διάβαζε την «κατοχή») της αιματοκυλισμένης Ελλάδας. Ηταν η μέρα που
ο τότε πρόεδρος Χάρη Τρούμαν εξήγγειλε το ομώνυμο δόγμα του με το οποίο «αγόραζε»
την Ελλάδα αντί 300.000.000 δολαρίων, με στόχο να την αποσπάσει από την υπαγωγή
της στο σταλινικό μπλοκ…
Ήταν η πρώτη μέρα του ψυχρού
πολέμου που κράτησε 42
χρόνια. Και που εκπέμπει στον πρωθυπουργό και σε ολόκληρη την πολιτική
ηγεσία μας την πανελλήνια επιταγή: ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΚΑΤΟΧΗ !...
Είναι απολύτως
προφανές ότι το παραπάνω άρθρο του δημοσιογράφου Χρήστου Πασσαλάρη, ο οποίος
για δεκαετίες εθήτευσε - ως δημοσιογραφικό στέλεχος, σε διάφορες αστικές
εφημερίδες, δεν μπορεί να εκφράζει τη
«Νέα Σπορά». Είναι μια άλλη αντιμετώπιση ενός πολύ σοβαρού θέματος, αυτού της
εξάρτησης της χώρας μας, που ποτέ δεν έφυγε από την επικαιρότητα και που
σταθερά απασχολεί το Κομμουνιστικό Κίνημα της χώρας μας και ευρύτερα την
Αριστερά, ενώ τροφοδότησε πολύ ισχυρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις πολιτικές
δυνάμεις του τόπου.
Ως προς τι,
τότε, η αναδημοσίευση από την πλευρά μας;
Πρώτο: Ο Χρήστος Πασσαλάρης
αναγνωρίζει ανοιχτά, κυνικά θα λέγαμε, ότι η χώρα μας ήταν «οικόπεδο» του
βρετανικού ιμπεριαλισμού και πέρασε, μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, στην
«ιδιοκτησία» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με βάση το δόγμα που είχε
εξαγγείλει ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρη Τρούμαν - και έκτοτε φέρει το όνομά του,
αντί αντιτίμου 300 εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο και μόνο για να μην ενταχθεί η
χώρα μας στο σοσιαλιστικό σύστημα.
Δεύτερο: Η τοποθέτηση του συγκεκριμένου
δημοσιογράφου είναι ιδιαιτέρως εφυής. Αναγνωρίζει, από τη μια την εξάρτηση της
χώρας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που ο ίδιος φτάνει να τη χαρακτηρίζει και
ως «κατοχή», από την άλλη καλεί τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να επιδείξει σθένος
και να αντιμετωπίσει τους δανειστές της χώρας μας όχι ως Νενέκος για να
λυτρωθούν οι Έλληνες από τη ξένη κατοχή! Εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζει ότι
υπήρξαν και πρωθυπουργοί νενέκοι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι μέσα από την
καταγγελία της εξάρτησης, που ανανεώθηκε με την αλλαγή βάρδιας για την
παγκόσμια κυριαρχία ανάμεσα στις αναδυόμενες ΗΠΑ και την «εξαντλημένη»
Βρετανία, δεν λέγεται τίποτα για το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας μας από την
Ευρωπαϊκή Ένωση, για το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρωτοφανές
ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της, που, αν μη τι άλλο, είναι ένα βασικό
χαρακτηριστικό της εξάρτησης.
Τρίτο: Φαίνεται πως η αστική τάξη της
χώρας μας έχει πλήρη συναίσθηση για το «που έχουν φτάσει τα πράγματα».
Αναζητάει το χαμένο της σεβασμό για όσα με τη θέλησή της έχουν πραγματοποιηθεί και
μας έφεραν στη χρεοκοπία ως χώρα και που την ίδια στιγμή την έχουν φέρει σε
δεινή θέση, ακόμη να υποχρεωθεί να υποστεί και τη μερική της καταστροφή. Μπορεί
ακόμη μέσα από την καταγγελία της «παλιάς» εξάρτησης, που τη «δικαιολογούσε» η
παγκόσμια αντιπαράθεση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό και τα
αποτελέσματα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, να επιδιώκει να νομιμοποιήσει τη «νέα»
εξάρτηση, αυτή που δεν μπορεί να αποφύγει, και πάλι με τη θέλησή της,
αναζητώντας και ελάχιστα ψήγματα περηφάνιας για να ανατροφοδοτήσει τη
μακροχρόνια τραυματισμένη περηφάνια του ελληνικού λαού. Για αυτό υψώνει τη φωνή
και καταδικάζει στεντόρεια τη ξενική κατοχή, αυτή που ήθελε και που χωρίς αυτή
δεν θα επιζούσε.
Τέταρτο: Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, εάν
αυτή η καταδίκη της εξάρτησης και η καταγγελία της κατοχής θα γινόταν αν υπήρχε
ακόμη σήμερα η Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό σύστημα γενικότερα. Αυτή,
όμως, είναι μια υπόθεση που ποτέ δεν πρόκειται να επαληθευτεί, γιατί η Ιστορία
μας ξεστράτισε ως Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και μας επεφύλαξε τις δραματικές
ανατροπές του ’89 και έτσι έδωσε τη δυνατότητα σε όλους εκείνους που
απολογούνταν για λογαριασμό της αστικής τάξης να επιχαίρουν σήμερα για το τέλος
του «Ψυχρού Πολέμου», 42 χρόνια μετά την αναγγελία του δόγματος Τρούμαν, που
έδεσε την Ελλάδα για τα καλά στα δεσμά της εξάρτησης, αυτής της εξάρτησης που
καταγγέλλουν σήμερα. Την ίδια στιγμή τολμούν και παρουσιάζουν το «τέλος» του
ψυχρού πολέμου, ως εικόνα αλλά και ουσία, ως δικό τους κατόρθωμα με τα χρώματα,
τους ήχους αλλά και τις πολιτικές διαστάσεις που αυτοί επιθυμούν, κρύβοντας,
σαφώς, κάτω από τη «λαμπρότητα» της επιτυχίας τους, τη σταθερή τους επιδίωξη
για το τέλος της ταξικής πάλης. Αλλά, όπως είναι προφανές, για τη δική του ήττα
το Κομμουνιστικό Κίνημα δεν μπορεί να μέμφεται τον αντίπαλό του, που, λογικά,
άδραξε την ευκαιρία για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και για την παρουσίασή της
κατά το πώς τον βολεύει.
Πέμπτο: Αυτή η επιστροφή, όμως, για
πολύ σημαντικά γεγονότα, που γνώρισε η χώρα μας στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν,
αυτή η αναλαμπή ειλικρίνειας, δίνουν τη δυνατότητα να εξαχθούν πολύ χρήσιμα
συμπεράσματα για την εξάρτηση, πολύ περισσότερο που αυτή ομολογείται και
αποδίδεται ακόμη και με τη διάσταση της ξενικής κατοχής, από έναν παλιό και
έμπειρο δημοσιογράφο «της άλλης πλευράς», που έχει επίγνωση της κατάστασης, των
πολιτικών εξελίξεων και που τις έζησε από κοντά. Και το κυρίαρχο συμπέρασμα που
εξάγεται είναι ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι εξαρτημένος, το πολιτικό
σύστημα της χώρας σφραγίστηκε από την εξάρτηση και ότι η πορεία της χώρας μας
σημαδεύτηκε από αυτήν.
Έκτο: Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να
αντιμετωπιστεί και η σημερινή πορεία της χώρας μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση,
μια και έχουμε πολύ χειροπιαστά δείγματα, εκφράσεις της εξάρτησης της χώρας
μας. Ακόμη και το εάν τα χαράτσια, που έχει επιβάλει η κυβέρνηση, θα συνεχίσουν
να υπάρχουν, εάν θα πληρώνονται με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ή όχι τελεί υπό
την έγκριση της τρόικα! Για να μη μιλήσουμε για τα μνημόνια, για τις δανειακές
συμβάσεις και για όλες τις πράξεις υποτέλειας που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με
τη θέλησή της και έχει αποδεχθεί με τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και
το ΝΑΤΟ.
Έβδομο: Μια και ο Χρήστος Πασσαλάρης
καλεί τον πρωθυπουργό της χώρας να αντιμετωπίσει τους δανειστές της χώρας μας
αλλά και τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολιτική κατεύθυνση του «τέρμα,
όχι άλλη κατοχή», τελικά, η εξάρτηση εμφανίζει και μια άλλη πτυχή στο επίπεδο
της εφαρμοσμένης πολιτικής. Αφού η εξάρτηση είναι το καθεστώς που διέπει τις
διεθνείς σχέσεις της χώρας μας κάθε πολιτική πράξη αντιμετώπισης των ακραίων
της μορφών παρουσιάζεται ως πράξη πολιτικής αντίστασης, αρετής και περηφάνιας
αυτών που την επιχειρούν! Μόνο που το παιχνίδι αυτό είναι προ πολλού
σημαδεμένο, γιατί η αντίφαση είναι προφανής. Αυτοί που αποδέχθηκαν ένα καθεστώς
εξάρτησης για τη χώρα μας δεν μπορεί να παρουσιάζονται και ως οι αντιστασιακοί
αγωνιστές ενάντια στην εξάρτηση! Δεν είναι απλώς μια υπερβολή είναι μια
καταφανής υποκρισία.
Όγδοο: Το Κόμμα μας αυτήν την περίοδο
βρίσκεται στη διαδικασία του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο
Συνέδριό του. Ήδη το ζήτημα της εξάρτησης, και όχι μόνο αυτό, έχει καταστεί
θέμα ιδεολογικής διαπάλης. Οι «Θέσεις» έχουν διαφοροποιήσει εμφανώς τη θέση του
Κόμματος για την εξάρτηση, σε σχέση με τη θέση που υπήρχε στο Πρόγραμμα του
Κόμματος, που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο. Το ζήτημα είναι ότι την
υποβαθμίζουν φανερά.
Το αναπόφευκτο
ερώτημα είναι: Όταν δημοσιεύματα, όπως αυτό του Χρήστου Πασσαλάρη, εμφανίζουν
την εξάρτηση ακόμη και ως ξενική κατοχή, δηλαδή, επιφυλάσσουν στη χώρα μας μια
θέση «αγκιστρωμένου ψαριού», υποτελούς χώρας, χώρας προτεκτοράτου σε σχέση με
τον ιμπεριαλισμό. Όταν η μαρτυρία, με την ανάλογη ιστορική αναφορά και βαρύτητα,
παρουσιάζεται από «την άλλη πλευρά», που δεν έχει κανένα συμφέρον να
αυτοαποκαλύπτεται και να αυτομαστιγώνεται, τότε, απέναντι σε αυτό το γεγονός η
ηγεσία του Κόμματος τι έχει να αντιτάξει και πως σκέφτεται να αντιδράσει ως
προς τις πολύχρονες προσπάθειες που κατέβαλε να διαφοροποιήσει τη θέση του
Κόμματος για την εξάρτηση;
Γιατί το
ζήτημα της εξάρτησης είναι θεμελιώδες. Συμπαρασύρει μαζί του την ανάλυση για
τον ιμπεριαλισμό, τη θέση της χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το πώς
οικοδομούνται οι διεθνείς της σχέσεις - οικονομικές, πολιτικές διπλωματικές,
στρατιωτικές, τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά συνέπεια τη θέση για
την αποδέσμευση από αυτήν και τέλος αφοπλίζει την ηγεσία του Κόμματος από κάθε
επιχείρημα για την αλληλεξάρτηση. Υπάρχει και μια άλλη πλευρά…
Αναδεικνύεται
με την εξάρτηση και η σημασία, ο ρόλος αλλά και η θέση ορισμένων
αστικοδημοκρατικών αιτημάτων στην πολιτική πάλη, όπως είναι τα ζητήματα της
εθνικής ανεξαρτησίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, της δημοκρατίας,
των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της στρατιωτικής απεξάρτησης και του
ΝΑΤΟ κ.α, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της δράσης του εργατικού κινήματος,
στη δράση της εργατικής τάξης, ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, στην εφαρμογή
μιας μετωπικής πολιτικής και τακτικής που αφορούν και τις αντίστοιχες
κοινωνικές δυνάμεις που τη στηρίζουν, στις συμμαχίες.
Εμείς, μέχρι τώρα, δεν
«κατορθώσαμε» να πείσουμε την ηγεσία του Κόμματος με την επιχειρηματολογία που
αναπτύξαμε για την ορθότητα και την εγκυρότητα των θέσεών μας. Μήπως είναι
καιρός να πειστεί η ηγεσία του Κόμματος από τον ίδιο τον αντίπαλο; Έστω και με
τη διαμεσολάβηση του Χρήστου Πασσαλάρη και όσων άλλων εμφανίστηκαν αυτόν τον
καιρό στο ίδιο μήκος κύματος ή περίπου στο ίδιο!…